Blog

Ja hoor het is zo ver. Ik zit er middenin. Het klinkt zo gezellig, de overgang. Of de menopauze. Een pauze van wat eigenlijk? Die overgang begrijp ik, van je vruchtbare periode als vrouw, naar het einde daarvan. Maar het voelt helemaal niet als een pauze… De overgang, duurt te lang…

Sporten tijdens de overgang

Een paar jaar geleden schreef ik al eens over sporten tijdens de overgang. Dat ging me redelijk af, gelukkig. Ik kon nog steeds hardlopen, racefietsen, en doe nog regelmatig krachttraining. Wel had ik aan het einde van de Corona pandemie veel last na de besmetting. Ik was na het ziek zijn zo moe… en mijn thermostaat leek wel kapot. Bij elke stap een rood hoofd, zweten en super warm. Als ik ging sporten helemaal. Bij de Rugschool weten ze dat ik meteen een raam open gooi als ik binnen kom…

Klachten stapelen

Maar dat ging na een paar maanden beter. Ik bleek een vitamine D tekort te hebben. Een flinke kuur aan pillen en ik was weer energiek. Dat zweten en warm hebben tijdens het sporten bleef wel. Gelukkig niet meer zo erg dat het naar mijn hoofd steeg. Dus geen hoofdpijn of een rood hoofd. Ik ging lekker door met sporten en leven. Wel had ik regelmatig gebroken nachten. Midden in de nacht naar de wc en dan niet meer kunnen slapen. Maar vier uur slaap is echt te kort om de volgende dag te kunnen functioneren. De overgang, duurt te lang…

Wat is er aan de hand?

Dus maar eens naar de huisarts. Met een stripje slaappillen naar huis. Een halve was al genoeg voor een goede nacht slaap. En met die strip van acht pillen deed ik zeven maanden. Dat ging dus een tijdje goed. Tot ik weer zoveel last kreeg tijdens het sporten en ’s nachts. Warm, zweten, wakker liggen en zoveel pijn in mijn spieren en gewrichten. Ook de migraine kwam weer terug, heel heftig. Opnieuw naar de huisarts. Voor de zoveelste keer bloed laten prikken. Maar daar kwam weer niets uit. Dat lijkt fijn, maar wat heb ik dan? De overgang, duurt te lang.

Wachtlijsten

Dus doorverwezen naar het ziekenhuis. Maar door de wachtlijsten kon ik nergens terecht. Of nou ja, bij neurologie begin juni…  Nou ja zeg. Opnieuw gebeld met de huisarts. De assistente wierp een flinke muur op. Ik moest maar gewoon wachten tot ik aan de beurt was. Ik was ten einde raad en stelde voor dat ik dan naar een andere huisarts zou gaan. Of het echt zo erg was, vroeg ze. En ik riep uit: ja, ik kan niet werken, niet slapen, niets thuis doen. Uiteindelijk kreeg ik een belafspraak met de huisarts. Die heeft gelukkig gezorgd dat ik sneller bij neurologie terecht kan. Voor de overgangsklachten de verwijzing om laten zetten naar de Bergman kliniek, lang leve de particuliere klinieken.

Fem Chi Vitality

Inmiddels volg ik ook een FemChi Vitality coaching bij Hetty, die ik ken van het hardlopen. Elke twee weken gaan we twee uur de natuur in. Flink door wandelen, ook wel power walken genoemd. En verder veel oefeningen en een goed gesprek. De andere week spreken we over van alles wat met de overgang en leefstijl te maken heeft in een Zoom gesprek. Echt heel fijn om te doen. Goede tips, maar ook wat ik zelf allemaal kan doen. Maar ja, de overgang, duurt te lang…

(wordt vervolgd…)

Voor de vijfde keer zat ik vorig jaar augustus in een Natuurhuisje, alleen op reis, aan een sloot. En altijd is het anders, en toch hetzelfde. Altijd fijn en toch ook eenzaam. Daarom doe ik het. Alhoewel ik nu graag naar huis zou gaan, omdat ik mijn drie mannen zo mis. Maar ik doe het niet. Want ik doe dit elk jaar voor mezelf. En ik weet dat ik het nodig heb. Klinkt gek toch? Wat doe je, alleen op reis?

Mag dat, alleen op reis?

Voor mensen die alleenstaand zijn, is alleen op reis misschien gewoon. Maar voor stellen, en zeker voor moeders met kinderen, is het niet zo gewoon. Dat weet ik omdat ik het al een aantal keer gedaan heb en er veel vragen over krijg. Of het wel goed met mijn relatie gaat? Best een gekke vraag vond ik. Die krijgt mijn man niet, terwijl hij regelmatig alleen reist. Hij gaat vaak surfen op de mooiste plekken op de wereld. Maar als moeder mag je kennelijk niet alleen op reis.

Even stil

Vier jaar geleden overleed in mei mijn vader. Na het afscheid en ergste verdriet ging ik door. Werken, gezin, sport, vakanties. Er knaagde iets, en daarom boekte toen voor het eerst alleen een huisje. Sinds mijn achttiende was ik niet meer alleen weg geweest. En wat was het fijn, en eenzaam. Maar wat heb ik ook genoten van de stilte, toen in The Secret Garden in Hazerswoude.

Lijstjes in mijn hoofd

Maar wat doe je, alleen op reis? Natuurlijk wil ik graag sporten: fietsen, zwemmen, hardlopen, suppen. En lezen. Maar de eerste keer heb ik ook deze website opgezet, de plek voor mijn persoonlijke blogs en foto’s. Want alles wat ik zo graag vertel en zie, wil ik delen. Meestal maak ik lijstjes in mijn hoofd van wat ik allemaal wil gaan doen. Die zijn natuurlijk veel te lang en dan wordt het ‘moeten’ en ben ik teleurgesteld als ik niet alles doe. Dat deed ik dit jaar niet. Ik neem wel alles mee: racefiets, SUP, hardloopschoenen, wandelschoenen. En boeken, laptop en I-pad. Helaas kreeg ik op weg hiernaartoe een lekke band, dus de racefiets ging terug naar huis. Suppen en wandelen heb ik wel elke dag gedaan.

Keuzestress en de volgorde

En omdat ik altijd nogal veel wil doen, geeft dat wel eens strijd in mijn hoofd. Moet ik nou eerst gaan suppen, hardlopen, zwemmen of wandelen? En dan pas mijn boek uitlezen? Wat pieker ik toch veel over dat soort onzinnige dingen. En wat maakt de volgorde nou uit? Dus deed ik vooral waar ik zin in had, en ging ik lekker veel lezen. Maar ik wilde toch ook graag blogs schrijven. Dus wat doe je, alleen op reis? Ik schrijf blogs, op het terrasje voor mijn kamer. Met een mooi uitzicht op de kippen, schapen, het water en groen. En daarna nog even lekker het water op met de sup. Of een stukje wandelen langs het water.

Dit is het antwoord op de vraag: wat doe je, alleen op reis? En het is vast niet de laatste keer dat ik alleen op reis ga. En wil jij dat ook? Boek dan vooral een Natuurhuisje op https://www.natuurhuisje.nl/ .

Revalidatie en training

Sinds november 2021 train ik bij Nexxt gym, met zo’n pak aan, gekoppeld aan een draad: Electrical Muscle Stimulation, ofwel EMS-training. Omdat ik geblesseerd was aan mijn rug en niet kon hardlopen en fietsen, zocht ik een alternatief. In twintig minuten krijg ik steeds vier seconden stroom op de onderdelen van het pak, en dan vier seconden rust. Tijdens de stroom doe ik een oefening. Eerst vond ik het best eng, was het niet gevaarlijk? Wat doet het met mijn bloeddruk? Krijg ik misschien hoofdpijn of migraine?

Maar na een paar keer trainen kreeg ik door dat het goed werkte. Weinig spierpijn, wel wat zware benen en armen, veel dorst. En langzaam ging de stroom intensiteit omhoog. Met trainer Gabriel deed ik een vaste ronde van squats, lunges, arm en been oefeningen. Met andere trainers wat andere oefeningen. Steeds sterker werd ik. EMS-training, de ideale revalidatie.

Steeds beter

Steeds sterker

Na een half jaar zat ik bijna aan de 100% van de intensiteit. Over naar de gevorderde ofwel advanced training. Gabriel stelde alle spiergroepen apart in. Tijdens de training heb je namelijk ook banden om je bovenbenen, bovenarmen en billen. Op mijn benen en billen kan ik best wat hebben, maar mijn armen zijn zo slap. Kipfilets hingen er gezellig onder. Maar die advanced training is pittig en geeft resultaat. EMS-training, de ideale revalidatie.

Nu na een jaar trainen ben ik sterker dan ooit. Kipfilets weg, zichtbare buikspieren, goede bovenbeen spieren. Met veel lol ga ik elke week voor mijn 20 minuten krachttraining bij Nexxt gym. Ik hou helemaal niet van sportschool trainen, en drie keer per week is dan wel het minimum om resultaat te krijgen. Met EMS-training is één keer per week genoeg. Krijg er inmiddels best spierpijn van, maar dat zie ik als een goed teken. Ooit wil ik weer veel hardlopen en racefietsen. Voor nu is dit de manier om sterk te worden, met een rugafwijking. EMS-training, de ideale revalidatie.

Eerder schreef ik al eens over mijn rugblessure. Al een tijd heb ik veel en vaak pijn in mijn rug. Al jaren eigenlijk, maar vorig jaar februari had ik een sportief weekend met een lange duurloop in de duinen en een rondje schaatsen op natuurijs. Tussendoor vulde ik mijn buitenbadje met 12 emmers van 10 liter water. Vullen, tillen, trapje af, lopen en optillen… En zo ging ik van blessure naar rugafwijking.

Tijdens het schaatsen met mijn zoon bleef ik in een scheur hangen met mijn schaats. En ik had pijn. Een klein stukje schaatsen nog.. Zo leuk om eens samen op natuurijs te schaatsen, omdat hij op schaatsles zat. Daarna een kopje thee om warm te worden en weer op de fiets naar huis.

Die middag had ik veel pijn, eindigde plat op de bank en kon niet eens koken. Staan, zitten, liggen en lopen: alles deed pijn. ‘S nachts nog steeds en de volgende dag kon ik bijna niets. Wel werken natuurlijk, maar niet te lang stil zitten en met moeite twee uur staan tijdens de repetitie met mijn koor. Ook fietsen deed pijn. Van blessure naar rugafwijking.

Op naar de fysiotherapeut, die me probeerde te helpen met acupunctuur, manuele therapie en tips voor oefeningen. Even rustig aan met hardlopen: geen heuvels, zandpaden en versnellingen.

Na vele maanden, drie fysiotherapeuten, twee masseurs en twee osteopaten ging ik toch maar naar de huisarts. Een röntgenfoto wees op een enkele scoliose, (27 graden) naar rechts. En wat extra botgroei op een wervel. Van blessure naar rugafwijking.

Ik ging trainen en herstellen bij de Rugschool in Rijswijk. Super begeleiding en eens per week een uur groepstraining. Daarnaast eens per week EMS training bij Nexxt gym, daar volgt nog een blog over. Langzaam weer wat hardlopen en racefietsen, kan best met die rugwijking.

Wordt vervolgd!

Al een tijdje ben ik geblesseerd. Ontzettend balen natuurlijk, omdat ik niet kan hardlopen en racefietsen. Om toch fit te blijven, ging ik op aanraden van de fysiotherapeut baantjes zwemmen, hel of hemels?

Sportfondsenbad

Ik haat chloor, het lawaai in zwembaden, de pashokjes, nat haar… Maar ik zocht het zwembad uit dat dichtbij is en waar je op handige tijden kon banenzwemmen. Het liefst drie keer per week. Ik kwam terecht bij Forum Kwadraat, het Sportfondsenbad in Voorburg. Een ouderwets woord, maar ze bestaan nog, die sportfondsenbaden. Helaas kon ik met mijn zwempas van Den Haag niet terecht, en dus maakte ik een nieuwe aan. Volgens degene aan de kassa zo handig, want ik kon in heel Nederland terecht in Sportfondsenbaden…

Slechte voorbereiding

De eerste keer was ik niet zo goed voorbereid. Ik had nog wel een handdoek, slippers en een badpak mee. Maar ik had nog geen 50 cent munt, zwembril en badmuts… Na een half uur zag ik niets meer door het chloor in mijn ogen en de hele dag was mijn haar nat en het rook gezellig naar chloor. En ik moest een munt lenen bij de kassa. Dus de tweede keer beter: badmuts teruggevonden, muntje mee en als een speer een badmuts gekocht. Maar mijn hemel, wat zit die badmuts strak… Baantjes zwemmen, hel of hemels?

Verschillende banen en snelheden

In het 25 meter bad aangekomen zag ik zes banen, verdeeld in sets van twee. Ik stapte er in en zag dat ik in de baan met bejaarden zat, dus snelde naar de tweede set banen. Gelukkig stond er duidelijk dat je bij de rechterbaan moest starten, en bij de linker finishen. Een soort rechthoekjes zwemmen dus. En heel informatief stond aan het eind van het bad de snelheid. Dat zag ik dus na mijn eerst baantje… de bejaarden baan heet langzaam, de tweede heet snel en de derde heet borstcrawl baan. 

Helaas kan ik niet meer borstcrawlen, want dat is te lang geleden. Ik krijg het er Spaans benauwd van en knal tegen iedereen aan. Dus maar de midden baan, de snelle. Met mijn schoolslag en weinig ervaring ga ik helemaal niet snel. Maar in de langzame baan staan veel mensen stil, dat is wel erg langzaam… Baantjes zwemmen, hel of hemels?

Ik deed ongeveer twintig minuten achter elkaar baantjes en daarna nog wat rugslag. Maar dan zink ik zowat en loopt mijn badmuts vol water. Dus dat was geen succes. Ook mijn oren zaten vol met chloor water.

Sportmaatje en irritante kletszwemmers

De derde keer ging mijn sportmaatje Karin mee. Dat was gezellig. Nou ja, wij gingen natuurlijk wel gewoon baantjes zwemmen. In tegenstelling tot twee dames die elke dag in het zwembad zijn. Zij zwemmen luid pratend in de snelle baan. Ik was zo geïrriteerd, dat ik eerder gestopt ben. Een andere keer nam ik mijn jongste zoon mee. Hij vond dat best pittig, zo lang banen zwemmen. Maar gezellig was het wel. Baantjes zwemmen, hel of hemels?

Duwers, krabbers, staanders en voorkruipers

Inmiddels ga ik drie keer per week. Ik kan de twee pratende dames verdragen, maar heb nog wel af en toe last van duwers en krabbers. Ik zwem al mijn baantjes helemaal tot de rand van het zwembad uit. Sommige mensen (mannen) willen steeds inhalen, en duiken dan net langs je. Zo dichtbij dat ik regelmatig een duw of krabbende hand voel. Ik wens dat ze naar borstcrawl baan gaan. Ik hou in en laat ze lekker inhalen. Ook niet fijn zijn de aan de rand van het zwembad stil staande mensen. Ik tik altijd graag de muur aan, maar ja, ik wil niemand anders aan tikken… ga dan douchen!

Zwemmen is fijn

Baantjes zwemmen is voor mij hemels, vanwege de beweging. Ik heb geen pijn, blijf fit en soepel en doe dit dus voorlopig nog wel even. De hel is nog steeds het chloor, de drukte en het lawaai. Maar dat neem ik op de koop toe, omdat het zo lekker voelt. Als ik moe maar voldaan weer onder de douche sta. Mijn badmuts en bril af trek en me met moeite aankleed. Op de fiets rij ik zingend naar huis. Pak ik mijn tas en hop in de trein naar kantoor. Oh ja, zei ik al dat ik rond zeven uur zwem, vroeg hè?

Net als vorig jaar besloten wij niet op vakantie naar het buitenland te gaan. Vakantie in eigen land 2.0. Door de Coronapandemie gingen vorig jaar onze voorjaarsvakantie naar Bretagne en zomervakantie naar Italië niet door. We kozen in mei voor een weekje bij mijn moeder in de buurt aan het Paterswoldsemeer en in de zomer een weekje Vlieland en een weekje Zeeland. En af en toe een weekend aan het water. Toen was het nog Vakantie in eigen land 1.0

In mei dit jaar gingen we opnieuw naar het Noorden, voor een week zeilen, surfen en zwemmen. En in de zomer weer naar Vlieland en deze keer ook een week Friesland. Wat is het fijn als je niet hoeft te stressen over Corona tests, vaccinaties, apps op je telefoon, sneltests, mondkapjes of niet. Vakantie in eigen land 2.0

Veel van mijn vrienden en collega’s gingen vorig jaar en dit jaar wel naar het buitenland. Italië, Spanje, Frankrijk, Duitsland en de Antillen. Alleen Engeland is moeizaam, maar ik begrijp dat dat inmiddels ook weer kan. Soms ben ik jaloers, als ik zo‘ n zwembadfoto met uitzicht in Toscane zie. Of de zonnige stranden in Portugal. Maar meestal niet. Ik hou van vakantie in eigen land 2.0 . Geen gedoe met lange autoritten. Nou ja, behalve die file op de Afsluitdijk dan. Geen teleurstellingen, we weten precies waar we aan toe zijn. Op Vlieland komen we al 12 jaar, met mijn zus in dezelfde gehuurde De Waard tent, op dezelfde camping. En in Friesland en het Paterswoldsemeer kom ik ook al vanaf dat ik een klein kind was.

Stiekem fantaseren we natuurlijk wel over die gemiste vakantie, zoals Bretagne waar we graag komen. En een keer naar Italië staat al zo lang op onze wensenlijst. De kinderen zijn er nog nooit geweest, en vinden het vast ook super. We zouden naar de bergen, het Gardameer en Verona gaan. En misschien wel een dagje Venetië… En weer een keer skiën in Oostenrijk, zou dat deze winter weer kunnen? Gelukkig weten we zeker dat we altijd vakantie in eigen land 2.0 kunnen vieren.

In februari deed ik weer een uitdaging van Sportrusten: een maand koud dippen of douchen. Nou deed ik dat koud douchen al, elke dag na mijn warme douche. Meestal ongeveer een minuut of wat langer. Maar koud dippen is toch andere koek. Het plan was om in de maand februari, niet toevallig de koudste maand van het jaar, elke dag koud te douchen en dan eens per week ook in buitenwater te dippen.

Voornemens en twijfels

Mijn voornemens waren stellig en ik heb zelfs een paar keer een koude dip date gepland met andere mensen die dat regelmatig doen. Maar toen kwam de vorst… en het werd wel heel koud. Het water was nog maar een paar graden. En er was veel koude wind, uit het oosten. Iets met een Russiche beer? Nou ja, ik kreeg twijfels. En veel mensen verklaarden met voor gek. Ik durfde eigenlijk niet meer, want wat als er iets mis zou gaan?

Dompelbad

Ik loste het anders op. Geinspireerd door de facebook groep van Sportrusten, kocht ik een dompelbad. Daar kan je prima in koud dippen. Ik zette het in elkaar in de tuin en vulde hem met water. Net dat weekend vroor het zo hard, dat ik ben gaan schaatsen. De volgende ochtend lag er een dun laagje ijs op mijn dompelbadje. Ik vroeg mijn man een beetje in de buurt te blijven, trok mijn bikini en slippers aan en stapje voorzichtig door het ijslaagje in mijn badje. Heel langzaam zakte ik naar beneden, tot aan mijn nek. Met mijn hoofd onder water doe ik niet, dat vind ik te heftig.

Koude sensatie

Over mijn hele lichaam voelde ik de koude sensatie: een soort speldenprikjes op je houd. Niet heel pijnlijk, wel heel bijzonder. Ik deed ademhalingsoefeningen om rustig te blijven en de koude aan te kunnen. Na een halve minuut ging ik er weer uit. En wat een kick zeg! Ik stond een soort dansje te doen in de tuin. Doordat het vroor, was ik gelijk weer droog. Mijn benen waren wel rood en prikten een beetje. Ik ging even in bed liggen om weer goed warm te worden. Maar wat een hoop energie had ik ineens, van dat koud dippen!

Koud dippen is fijn

Dit ritueel heb ik nog een paar keer gedaan in de weken er na. Ik wil het ook nog wel een keer doen in een meer of de zee, maar voorlopig was mijn badje in de tuin een prima alternatief. En ik kan het steeds langer. Toen we in mei in een blokhut aan een meer zaten, heb ik elke ochtend gedipt in het meer. En de kinderen deden zelfs mee. Koud dippen is echt heel fijn!

Vorig jaar november at ik in het kader van een mooie Sportrusten uitdaging een maand geen (toegevoegde) suikers. Dus wel gewoon fruit, groenten enzo. Verder natuurlijk nog steeds koolhydraatarm. Dit in voorbereiding op de snoepmaand december, met Sint, verjaardag, Kerst en oud en nieuw. Was het moeilijk? Ja, een maand zonder suiker is moeilijk. Was het gezond? Zeker. Lukte het altijd? Nee.

Uitdaging van Sportrusten

Het was op een na laatste uitdaging van het jaar waarin ik in januari lid werd van Sportrusten. Ik startte toen met het 5 kilo kwijt programma, ging ook nog hardlopen, vasten, koud douchen, mediteren. En deze maand was het dus een maand zonder (toegevoegde) suikers. Als onderdeel van een jaar vol maandelijkse uitdagingen. En soms ook even een maandje alleen gezond eten en veel hardlopen. Of even minder lopen, maar lekker met de racefiets op pad. Die vijf kilo was ik al kwijt, en soms wat meer of minder. Dus dat eten dat hou ik wel vol. Dat periodiek vasten gaat ook goed, zelfs in de vakanties en met intensief sporten. Alleen tijdens een racefiets weekend ontbijt ik wel, want dan fiets ik zulke grote afstanden dat ik wat meer eten nodig heb.

Etiketten lezen

In november kwam ik er achter dat bijna overal toegevoegde suikers in zitten… In chips, curry’s, pastasaus, pindakaas… en hoe weet ik dat? Door heel veel etiketten en ingredientenlijsten te lezen. Wat ik leerde van Janneke Poort van Sportrusten is dat je zowel naar de voedingswaarde (suiker en andere bewoordingen daarvoor zoals sacharose) als naar de ingrediënten moet kijken. In melk zit bijvoorbeeld wel suiker volgens de voedingswaardetabel, maar het wordt er niet aan toegevoegd, kijk maar bij de ingrediënten. Melk is dus prima. Maar chips is hoog in koolhydraten en er is suiker aan toegevoegd. Zo ook bij drop. Laat ik die dingen nou net heel erg lekker vinden. Quilty pleasures. Maar niet tijdens een maand zonder suiker.

Noten en pure chocola

Afgelopen jaar heb ik mezelfd geleerd geen drop en weinig chips te eten. Maar wat ik dan wel weer eet zijn ongebrande en ongezouten noten. En kaas. Heerlijk! Geen glaasje wijn er bij, maar een kop thee of koffie. Of een heerlijk stukje hele pure chocolade, dippen in mijn kop hete thee. Ik probeerde zelfs chocolade met 99% cacao. Dat was niet zo lekker. Dus ik ga tot maximaal 85% cacao. Daar kan ik een heel klein stukje van eten,en dan heel tevreden mijn kop thee er bij drinken. Verzadigd! Zelfs tijdens een maand zonder suiker.

Decembermaand, snoepmaand?

Na die maand zonder suiker kwam de decembermaand. Met Sinterklaas maakte ik een schaaltje met lekkers voor mezelf. Mijn drie mannen mochten lekker uitgebreid snoepen, maar ik hield het beperkt. Dat ging goed. Alhoewel ik van dat beetje suiker wel erg veel buikpijn kreeg en op de bank moest bijslapen om het te verwerken. Dus de week er na nog een beetje gesnoept, maar tot Kerst niet meer. Nou ja, op mijn verjaardag had ik lekkere cakes en taarten gebakken. En met Kerst maakte ik suikervrije alternatieven voor de zoete toetjes: suikervrije schuimpjes, appel uit de oven met noten, maple syrup en kaneel.

Zonder suiker is goed te doen

Natuurlijk eet ik nog wel eens drop of chips. Maar ik merk dat ik het niet meer zo fijn vind om daarna zoveel buikpijn te krijgen. En zo moe te worden van al die suikers in mijn lijf. Dus doe ik het maar niet te vaak. En geniet ik er extra van als ik eens wat drop of een ijsje eet. Voor mij goed te doen dus, een maand zonder suiker.

Als lid van het Sportrusten programma deed ik in oktober mee aan een nieuwe uitdaging: een maand lang twee keer per dag mediteren. Dat doe ik natuurlijk wel eens bij mijn yoga les en soms ook wel met de app van VGZ. Maar dit keer waren het geen begeleide meditaties. We zouden een maand lang twee keer per dag twee keer tien minuten mediteren. Een momentje voor mezelf…

Twee keer per dag 20 minuten mediteren

Voor het gemak deed ik dat een keer in de ochtend, direct na het opstaan. En de tweede keer voor het slapen gaan. De tien minuten bestonden uit een Vipassana meditatie en een Bodyscan. Beide tien minuten lang. Nou ben ik nogal een druk mens en kan ik niet echt goed stilzitten. Die eerste tien minuten mocht ik niet tellen, geen muziek opzetten, geen mantra herhalen. Alleen op de driehoek rond je neus concentreren, waar je ademhaalt. Het tweede blokje van tien minuten deden we de Bodyscan, een bekende yoga of mindfulness oefening. Begeleid doe ik die met gemak een half uur lang. Maar zelf ben ik in een paar minuten wel uitgescand. Dan ben ik nog niet echt ontspannen en het voelt niet als een meditatie. Maar ik hield vol. Een momentje voor mezelf.

Rugpijn, zitten en liggen

Om te kijken hoe het ging hield ik een dagboekje bij. Het lukte mij niet elke dag om twee keer te mediteren. In de ochtend meestal wel, heerlijk zelfs. Maar in de avond viel ik vaak bij de eerste of tweede meditatie al in slaap. Nou ja, dan had ik het kennelijk nodig. Dat zitten in kleermakerszit is niets voor mij. Een enorme pijn in mijn rug kreeg ik er van. Zelfs als ik op zo’n vierkant yogakussentje ging zitten had ik pijn. Ik kocht daarom een meditatiekrukje. Maar na drie dagen brak dat krukje al… Gelukkig kreeg ik snel een nieuwe. Tijdens de bodyscan ging ik op mijn yogamat liggen, want mijn rugpijn leidde teveel af.

Afleiding

Afleiding was er ook van mijn huisgenoten. Als ik voor zeven uur ‘s ochtends startte ging het nog wel goed, in een doodstil huis waar bijna iedereen nog slaapt. Maar als ik later ging zitten, kwam er altijd wel iemand binnen. Licht aan, gepraat, vragen stellen. Omdat ik in de badkamer zit, komt er regelmatig iemand tanden poetsen. Echt moeilijk om dan door te gaan zonder te reageren. In de avond was dit ook moeilijk, want welk plekje in huis in rustig?

Gelijkmoedig verder

Ik heb de hele maand regelmatig gemediteerd. Ik vond het leerzaam en moeilijk. Ik kreeg geen diepe ervaringen of inzichten. Wel vaak en veel pijn bij het zitten, maar ja, die rugpijn had ik al. Dus maar gelijkmoedig verder zoals Koen de Jong dat in zijn instructies dagelijks zei. Dat is best moeilijk, als je je niet kan concentreren en pijn hebt. Maar meer mindful bestaat natuurlijk niet. Onder de moeilijkste omstandigheden bij je opdracht en jezelf blijven. Ik ben de pijn niet, ik observeer hem. En besteed er niet teveel aandacht aan. Met een rustige ademhaling en lang uitblazen, bij jezelf blijven en ontspannen.

Een momentje voor mezelf

Wat is het mooiste wat het me bracht? Een momentje voor mezelf. Tussen werk, sport, gezin, koken en boodschappen doen. Tussen kinderen, man en au pair. In een soms doodstil huis of juist met veel lawaai me niet laten afleiden, maar lekker op mijn krukje zitten.

5 kilo kwijt met Sportrusten programma

Op 2 januari startte ik met het 5 kilo kwijt programma van Sportrusten, wat bestaat uit hardlopen, ademhalen en eten. Eerder schreef ik al wat het resultaat was van de eerste maand. Ik ben niet gestopt en na drie maanden was ik dan echt vijf kilo kwijt. Drie dagen achter elkaar bleef ik op min vijf kilo en een beetje. Niet één dag, zoals de afgelopen maanden wel eens gebeurd was. Maar drie dagen achter elkaar. Wat ben ik trots!

Het programma is veelomvattend: hardlopen, ademhalen en eten . Dus niet alleen een dieet volgen, maar ook ademhalingsoefeningen doen en drie keer per week hardlopen. Ik liep meestal twee keer, maar sinds ik thuis werk meestal drie keer. Het eetschema bestaat uit drie maaltijden per dag, koolhydraatarm en zonder tussendoortjes. Ik eet bijna geen suiker en heb ook de alcohol afgezworen. Ook horen er ademhalingsoefeningen bij, waar mijn hoge bloeddruk van daalt en ik lekker rustig in mijn hoofd word.

Levensgenieter

Meestal als ik gezonder wil worden, vertel ik het niet aan iedereen. Nou ja, mijn omgeving weet natuurlijk dat ik graag sport. Maar dat vind ik ook zo leuk. En men weet dat ik graag gezond eet. Maar ook lekker want ik ben een levensgenieter. Ik hou van chocola, koekjes, drop, wijn en chips en eten met mate vind ik moeilijk. Dus de snoeppot op kantoor eet ik wel eens leeg, of het nou drop, koekjes of Tucjes zijn die er in zitten. Ik schaam me een beetje voor mijn slappe houding. Ben gewoon niet zo goed in diëten. En ik kook graag voor mijn gezin en vrienden, dus dat moet niet saai en kaal worden.

Sociale controle

Deze keer pakte ik het anders aan. In december schreef ik me al in voor het 5 kilo kwijt in 30 dagen met Sportrusten-programma in, want ik hou van hardlopen, ademhalen en eten. Ik vertelde het nu wel aan familie, collega’s en vrienden. Ik had hun hulp namelijk hard nodig. Geen tussendoortjes is pittig voor mij, dus spreek me er maar op aan. Ook mijn hardloopmaatjes leven mee en kennen mijn verhalen over koolhydraatarme recepten en nuchter trainen nou wel.

De aanpak werkte. Op kantoor werd ik aangesproken op mijn gesnoep als ik zondigde met drop. Twee collega’s hebben het kookboek van Hoe word je 100 al gekocht. Mijn hardloopmaatjes prijzen me regelmatig met mijn resultaat en vragen me vaak hoe het gaat. Zij zien ook echt dat ik kilo’s kwijt ben, eerst alleen in mijn gezicht, maar later ook aan mijn benen en billen. Mijn gezin is gematigd enthousiast, wat vooral met het eten te maken heeft. Mijn man en kinderen houden erg van chocolade(hagelslag), jam, koekjes, borrelen met chips, kaas en worst. En mijn man drinkt heerlijke wijnen, naast mij op de bank en aan tafel. Toch eten mijn mannen zo’n vier a vijf keer per week koolhydraatarm avondeten en ook scrambled eggs als lunch of ontbijt doen het goed. Mijn moeder vond het wel gedoe, maar toen we op Vlieland waren zochten we samen alternatieven voor brood en pasta. En niemand kijkt meer op van mijn thermoskan soep, mijn lijnzaadcrackers en fritata’s.

Lekker eten en koken

En weet je wat zo leuk is? Ik mag enorm veel eten. Eieren, kaas, melk, vis, vlees. En zoveel groenten dat ik het soms bijna niet op kan. Een halve krop ijsbergsla, een halve broccoli of bloemkool. In mijn eentje per avondmaal… En heerlijke gerechten maak ik. Het kost wel veel tijd, maar ja, dat heb ik er voor over. Want ik hou van koken en eten en vind mijn gezondheid belangrijk genoeg om moeite voor te doen.

Goed voornemen

En na drie maanden blijf ik op die min vijf kilo. Eigenlijk weet ik dat ik nog zeker drie maanden door ga. Want ik wil naar min tien! Een gezond lijf, met een lagere bloeddruk. Lekker kunnen rennen, zonder zware benen. Minder spierpijn en verzuring. Mijn goede voornemen is om in juli ongeveer tien kilo lichter te zijn dan op 1 januari. Dan is mijn BMI gezakt van 25 naar 22. Ik weet stiekem dat dit voor mij een blijvende leefstijl is. Af en toe zal ik wel eens frites of een wijntje nemen. Maar dit gevoel wil ik nooit meer kwijt. Fantastisch, toch? Helpen jullie me mee?

Deze blog schreef ik vorig jaar en nu vond ik het tijd om hem te delen. Ik heb meer afstand tot de pijn van het afscheid van mijn vader en ben dus door de pijn heen. Maar lees eerst maar de blog.

Pijn, dat ontwijk ik graag. Voor spierpijn gebruik ik magnesiumolie en een massage. Voor hoofdpijn paracetamol. Buikpijn een kopje kruidenthee. Maar gemis doet ook pijn. Het is zo sterk, dat het bijna fysieke pijn lijkt. Een steek in mijn buik, tranen lopen over mijn wangen en ik krijg het benauwd. Ik wil dat het snel weggaat. Maar ja, gemis, dat is niet zomaar weg.

In mei overleed mijn vader. Hij was 83 jaar en zijn hart was versleten. Gelukkig hebben we uitgebreid afscheid kunnen nemen en was het een mooie afsluiting. En toch doet het zo’n pijn. Al zo’n dertig jaar dacht ik dat ik er op voorbereid was, na zijn eerste hartinfarct. Maar hoe bereid je je voor op de dood van je vader? En natuurlijk doet het pijn, ik mis hem nog elke dag. Soms wat meer, en dan huil ik. Of trek me terug met muziek. Daar kan ik goed op huilen. De muziek van de crematie, bijvoorbeeld.

In de drukte rond het afscheid, werk, kinderen, sport, huishouden en de zomervakantie liep ik mezelf voorbij. Niet dat ik hard liep, maar ik vergat dat deze pijn tijd kost. En energie. Ik slaap slecht, ben daardoor erg moe. Ik werk, loop hard, fiets op mijn race en nog zoveel meer. En zo lang ik door ga, lijkt het wel goed met me te gaan. Maar de onrust komt ’s nachts. Ik zie het aan mijn slaapritme en gebrek aan diepe slaap. Mijn Garmin horloge registreert dat mooi.

Soms slaap ik maar vier uur in een nacht. Uiteindelijk sta ik dan maar heel vroeg op en ga mijn ademhalingsoefeningen en core oefeningen doen. En dan maar foto’s uitzoeken. Iets wat te doen is in de stilte van het huis waarin iedereen slaapt. Ik zie op tegen de lange dag die volgt, met zo weinig slaap. Meestal drink ik wat extra koffie en red ik de werkdag nog wel. Maar tegen etenstijd gaat mijn lichtje uit. Geen honger en zodra ik op de bank lig ben ik in slaap. Ik mis op zo’n avond een koorrepetitie of hardlooptraining. Ga heel vroeg mijn bed in, om vervolgens weer heel vroeg wakker te worden.

Als ik eerlijk ben, voelt het als vluchten voor de pijn. Geen tijd nemen voor de verwerking van de pijn en het verlies. Dus koos ik voor een extra lange zomervakantie. Niet de hele tijd met het hele gezin, maar ook een paar dagen alleen weg. Al snel begon ik hele lijsten met activiteiten te bedenken die ik in die dagen zou gaan doen. Tot ik mezelf een halt toeriep. Ik ga toch niet voor niets even alleen weg. Ik wil rust. En dan ervaren wat ik nodig heb. Wat er gebeurt. Toen iedereen weg was en ik dat grote bed voor mij alleen zag, vloog het me aan. Ik wilde naar huis, of man en kinderen hierheen halen. Ik liep naar buiten. Stond op een steiger met een prachtig uitzicht. Is dit door de pijn heen gaan? Niet vluchten, niet oplossen. Maar voelen hoe moe en verdrietig ik ben. Het is oke. Ik mag verdrietig zijn. En als ik de pijn echt voel, bekijk, en even afwacht, neemt ie misschien af. Of heb ik er vrede mee dat ie er is. Ik vind op mijn IPad een mooie foto van mijn vader als leerling, voor een kaart van zijn geliefde Italië. Ik vertel hem hoe ik me voel. Ik sluit de avond af met een verdrietig gevoel.

Het gemis gaat natuurlijk nooit meer weg. Want mijn vader is weg. Maar de herinnering blijft. Gelukkig hebben we veel foto’s, van alle vakanties samen, en Kerst, Sinterklaas en verjaardagen. En samen met mijn zussen en moeder doen we er alles aan om hem niet te vergeten. Op hun trouwdag eten we samen, met Kerst en Sinterklaas zijn we samen en op zijn verjaardag strooien we zijn as uit over de zee.

Dat zijn dingen waar ik naar uitzie en tegelijk tegenop zie. Want dat haalt de pijn weer naar boven. Maar natuurlijk doe ik het wel, ook voor mijn moeder en zussen. Het is goed om dit samen als gezin te doen. En toch is het zo veel, zo overweldigend verdrietig. Ik hoop dat we ook nog herinneringen kunnen ophalen, met een glimlach. Of de slappe lach krijgen om zijn eigenaardigheden. Onze maffe familietradities. Mijn lieve eigen gezin is er ook bij. Dat geeft veel troost.

Ik ga nu door de pijn heen naar een moment dat ik hem kan accepteren en zijn plek kan geven. Dat hij me niet meer overvalt. En dat de fijne herinneringen blijven en het gemis draaglijk is.

Gekke vraag

Een gekke vraag misschien, maar kan je als vrouw sporten in de overgang? Mijn moeder, zus en veel loopmaatjes deden het. De een wat fanatieker dan de ander, maar ik zie genoeg goede voorbeelden. Waarom vraag ik me dit af? Omdat ik de afgelopen weken nogal wisselvallig ben qua slapen, temperatuur en sporten. Doodmoe, hoofdpijn, koud, warm. Voelt als een beginnende griep, die niet doorzet. Vooral dat ineens warm worden, tot en met een gloeiend heet rood hoofd is nieuw voor mij. Van mezelf word ik niet snel rood in mijn gezicht. Ik zweet ook niet veel in mijn gezicht. Op mijn hoofd, onder mijn haar wel, maar dat is logisch met zo’n dikke bos lang haar. 

Te jong voor de overgang?

Wat is dat dan toch? Al een tijdje loop ik met de gedachte dat het wel eens de overgang zou kunnen zijn. Ik werd uitgelachen, daar ben ik te jong voor? Wat nogal onzin bleek, want veel vrouwen hebben hier al last van vanaf halverwege de dertig. Dus onzin dat dat pas bij vijftig zou beginnen. En ik dacht dat je het dan steeds warm zou hebben, maar ik heb het ook heel vaak koud. Het lijkt wel of mijn thermostaat stuk is. Ik schiet van heel koud naar bloedheet. En na de warmte komt de hoofdpijn. Een naar gevoel, wat ik als migrainepatiënt maar al te goed ken. De afgelopen dagen heb Ik af en toe mijn migraine medicijnen genomen. Ik merk is dat ik me schaam. De overgang is toch iets voor omaatjes, en zeurpieten. Echt onzin natuurlijk, want het is serieus vervelend als je er last van hebt.

Zweten en snaaien op kantoor

Op mijn werk is het ook vervelend. Als ik ineens midden in een vergadering het bloedheet krijg en maar laagjes kleding blijf uittrekken, tot ik in een shirt met korte mouwen zit. Ik drink veel water en thee, en heb het gevoel dat dat wel wat helpt. Maar ik kreeg ook enorme snaaihonger. Hele zakken drop werkte ik weg in mijn eentje. Heel stom natuurlijk, want dan schoot mijn suikerspiegel omhoog en is het effect van mijn dieet weg. Moet ik weer opnieuw beginnen met afkicken. En het schijnt de opvliegers erger te maken. Dus na een paar dagen maar gestopt met die drop.

Slapeloze nachten

Het slapen wisselt erg, soms slaap ik heel diep en lang. En dan weer maar vijf uur in een nacht. Vreselijk vermoeiend, want de volgende dag heb ik toch zin in suikers… Ik zorg dat ik altijd wat gezonds bij me heb, zoals walnoten en cherrytomaten. Eigenlijk liever geen tussendoortjes, maar deze zijn gezonder dan snoep en koek. Ook drink ik veel gemberthee, heerlijk. En dan af en toe wat koffie of cappuccino. Als ik slecht slaap, ben ik ’s avonds echt uitgeput. Regelmatig sla ik een training of koorrepetitie over, en ga ik vroeg naar bed met een boek of een serie. 

Als vrouw sporten in de overgang: hoe dan?

Hoe doen vrouwen van vijftig dat, zo sportief zijn? Kan je als vrouw sporten in de overgang? Kan ik dat? Ik ging zoeken op internet en kwam las er van alles over. Vreselijk… Die kilo’s aankomen herken ik, de hoge bloeddruk ook. Gelukkig kwam ik later dit artikel tegen: hardlopen tijdens de overgang. Ik vroeg eens om me heen en hardlopen kan natuurlijk prima, zoals Prorun ook schrijft. En ik kreeg een aantal tips. Geen suiker, goed slapen en ontspannen en zo nodig, naar de huisarts. Gelukkig het gaat over, die vreselijke opvliegers. Kan wel een paar jaar duren… Nou collega’s en familie, maak je borst maar nat. Ik onderga het niet lijdzaam, maar schiet al snel in de klaagmodus. Want er is niets waar ik zo chagrijnig van word als niet kunnen slapen en sporten. Dus, ik blijf het gewoon proberen. Goed slapen, veel sporten, yoga, ademhalingsoefeningen en gezond eten. 

Sinds ik moeder van van schoolgaande kinderen, nu zo’n zeven jaar, is het daar het fenomeen schoolvakantie gekomen. Als kind vond ik het heerlijk, die vakanties. Als het maar niet te vaak regende, want dan verveelde ik me wel eens. Maar als moeder beleef ik ze heel anders. Kinderen hebben op de basisschool ongeveer twaalf weken vakantie per jaar. En dan tel ik nog niet eens de marge en opleidingsdagen van de docenten mee. Of de stakingsdagen. En dan komt voor mij de combi schoolvakantie, werken en FOMO.

Voor hen natuurlijk leuk, lekker vrij zijn. Even niet hoeven leren, opletten, gymmen, Cito of andere toetsen doen. Voor mij meestal wat minder leuk. Want ik heb er last van, op mijn eigen gekke manier. Als zij vrij zijn, wil ik dat ook. Dan wil ik ook een pyjamadag. Of lekker naar een museum met hen. Of naar de film en poffertjes eten. Of de hele dag spelletjes doen. Last van Fear of missing out, FOMO. Van de leuke dingen die zij wel doen.

Maar ja in mijn CAO zitten geen 12 weken vakantie, maar vijf. Ik koop nog wel eens wat dagen bij, maar 12 weken zou te gek zijn. Dan kan ik niet mijn projecten leiden en resultaten boeken. Dan mis ik teveel op kantoor. Dat wil ik als medewerker ook helemaal niet. Als medewerker wil ik niets missen en er altijd zijn, op de belangrijke momenten voor mij en de organisatie. Ook daar heb ik last van FOMO, maar dan van afdelingsbijeenkomsten, teamoverleggen, weekstarts.

En dat doet iets geks met me, want als moeder wil ik wel thuis zijn. Meestal gaan de kinderen bij oma’s en tantes logeren. En thuis is onze au pair natuurlijk stand by. Ook zij gaat leuke dingen met ze doen. En als ik dan de foto’s voorbij zie komen in onze kids app groep, ben ik blij. En een beetje jaloers. Want die film had ik ook met ze willen kijken. Of dat leuke museum… FOMO.

Ik moet af en toe zoeken naar dat schakelaartje in mijn hoofd. Om weer van moeder werknemer te worden. Die fanatieke projectleider, die processen verbetert. Die houdt van discussiëren, projecten leiden, klanten bedienen en continu verbeteren. Die zich overal tegenaan bemoeit en graag haar mening uit. Die helpt bij alle omringende zaken, zoals gangmaker zijn voor de Omgevingswet, een team builden en met de collega’s hardlopen tijdens de Ambtenarenveldloop.

Deze week is weer zo’n vakantieweek. Voor mij dus schoolvakantie, werken en FOMO. Op maandag ging ik met mijn oudste zoon op stap. Bibliotheek, lunch en toen naar Escher in het Paleis. En de oppas met mijn jongste. Dinsdag had ik een overgangsdag. Ik werkte een deel van de dag thuis en verder deed ik nog spelletjes met beide jongens en de au pair. Op woensdag had ik de schakelaar gevonden en ging ik weer lekker werken. Ook donderdag is een drukke werkdag. En dan ga ik vrijdag weer lekker wat met de jongens doen. En dan ‘s avonds lekker sushi eten met z’n vieren. Zo heb ik een middenweg gevonden voor dat rare tussenin gevoel. En miste ik eigenlijk helemaal niet zo veel. Nou ja, alleen het logeerpartijtje bij oma, een film en een uitje naar Funland. Maar ik genoot wel van de foto’s.

Op 2 januari startte ik met het Sportrusten 5 kg kwijt programma. Dit hield in: minimaal drie keer per week duursport in verschillende hartslagzones, elke dag ademhalingsoefeningen en drie keer per dag koolhydraatarm eten. Geen tussendoortjes, geen suiker, geen alcohol. Ik zag er erg tegenop, want ik hou nogal van eten, zoals drop, chips, koekjes. Maar ik wilde echt graag gezonder worden en ik was te zwaar. Dus ik begon met een hele hoop groenten inkopen, en yoghurt, kwark, noten. Ik bakte vanaf dag 1 heel veel lijnzaadcrackers en maakte elke week een pan pompoensoep. At nog nooit zoveel sla, groenten, yoghurt, kwark en eieren. En ik at zo lekker!

Het kostte me wel veel tijd aan boodschappen, plannen van wat wanneer te eten en ontzettend veel en lekker koken. Gelukkig hebben ze in onze bedrijfskantine heerlijke grote salades, zonder dressing. En dan wat lijnzaadcrackers met brie er bij. De eerste dagen voelde ik me niet lekker Ik was moe en had constant honger. Bleek dat ik veel te weinig at. Tijdens de drie eetmomenten ging ik veel meer eten. 200 gram volle kwark met blauwe bessen en zaden als ontbijt. En ik kom gemakkelijk de vijf uur tot de lunch door. Dan die grote bak sla en twee crackers met brie. En dan weer gemakkelijk 6 uur tot het avondeten. En dan heerlijke gerechten als avondeten. Ik at heerlijke pompoenlasagne, zonder pasta. Met geroosterde pompoen, spinazie, veel kaas en super heerlijke bechamelsaus. En een lekkere boerenkoolstamppot met knolselderij, pastinaak, kaas en peper. Een overheerlijke ceasarsalade met garnalen. Ik eet zoveel groenten, dat ik geen aardappels, rijst, brood of pasta nodig heb.

Natuurlijk ging het wel eens mis. ’s Avonds at ik wel eens een stukje pure chocola bij de thee. Of een bakje nootjes. En tussendoor at ik wel eens nootjes (ongezouten en geen pindas). Ook wel eens kerstomaatjes. Maar het ging goed. De eerste week vlogen de kilo’s er af en verloor ik veel omvang op de buik. Ook werd mijn gezicht smaller. Ik verloor waarschijnlijk veel vocht. De weken er na viel het wat tegen. Maar dat geeft niet. Ik voel me lekker. Wat ik wel moeilijk vind zijn de dagelijkse ademhalingsoefeningen. Ik doe al vaak andere ademhalingsoefeningen, waar ik eerder een blog over schreef. Maar die zijn vooral oppeppend, en in dit programma moet je juist degene doen die je hartslag omlaag brengen. Waar je rustig van wordt, zodat je vetverbranding beter werkt.

Het eerste weekend had ik last van de ‘ketogriep’. Dat is een heel vervelend, beetje ziek gevoel, omdat je van suikerverbranding over gaat naar vetverbranding. Hardlopen ging voor geen meter en mijn benen deden zoveel pijn. Ik schoot constant in de verzuring. Dat doet pijn. Maar ik kreeg elke dag een mail en een filmpje van sportrusten. Een van Koen de Jong of van Janneke Poort. En daarin legden ze dit uit. Dit duurt bij sommige mensen een paar dagen, anderen een week of nog langer. Dus ik zette door. Ik weet dat ik zonder brood kan, dus moest de rest ook lukken.

Wat ik moeilijk vond waren de nuchtere trainingen. Zonder ontbijt hardlopen kan ik prima, maar mijn clubtraining is pas om negen uur. Als ik dan pas ontbijt als ik thuis kom, zo rond elf uur, is het al bijna tijd voor lunch. En dan was ik zo misselijk, dat ik bijna niet meer kon eten. Dat werkte niet. En doordeweeks ’s avonds lukte het ook niet, omdat ik op kantoor rond half een lunch, en dan pas om negen uur ’s avonds eet is dat echt te lang. Dus die nuchtere trainingen heb ik niet elke week gedaan. Ik troostte me me dat gedachte dat dat wel komt, omdat ik toch van plan was om langer door te gaan.

En wat was nu het resultaat na een maand 5kg kwijt met Sportrusten? Nou, ik ben drie kilo kwijt en zes centimeter smaller op mijn middel. Ik wil meer, want ik ben nog niet tevreden. Dus ik ga lekker door. Ik heb me opnieuw aangemeld bij sportrusten, zodat ik elke dag een mail en filmpje krijg. Deze maand ben ik hard aan het trainen voor de City Pier City, dus af en toe zal ik niet nuchter trainen als dat niet gaat. Ik wil graag mijn snelheid verhogen op de 10 kilometer, dus dat is voor mij nu belangrijk. Maar ik fiets twee keer per week 21 kilometer van of naar kantoor. Doe eens in de week yoga voor de souplesse. En hardloop twee keer per week. Best een lekker schema zo. 

Voor iedereen die nieuwsgierig is geworden, ga naar de website van sportrusten en kijk eens wat het programma inhoudt. Of bestel in ieder geval het kookboek van William Cortvriendt en Prins van den Berg. Ik heb in tijden niet zo lekker gekookt, en daar ben ik toch best goed in. Mijn drie mannen eten ongeveer drie keer per week mee en vinden het ook lekker. Dus met een gezin is het ook te doen, Je moet wel van koken houden, want het is veel snij en kookwerk. Ik maak inmiddels zelf bechamelsaus, dressing en mayonaise. Alles zonder suiker. En ik geniet! Een mooi resultaat na een maand 5kg kwijt met Sportrusten. 

Al een tijdje zat het me dwars, dat ik te zwaar ben geworden. En dat niet alleen, ik heb ook een hoge bloeddruk en mijn vetpercentage is te hoog. Dus wat deed ik? Ik ging bewuster en gezonder eten. Maar ik bleef maar zwaarder worden. Een week geleden bleek mijn BMI tot 25 gestegen, en dan heb je officieel overgewicht. Dus ik ben te zwaar, nu afvallen! 

Via Facebook en de nieuwsbrieven volg ik Koen de Jong van Sportrusten. Ik had al een paar keer gelezen over zijn programma 5 kg kwijt, een 30 dagen programma met ademhalingsoefeningen, dieet en drie keer per week hardlopen. Dat past goed bij mij dacht ik. Maar december was geen goede maand om te starten. Dus ik startte op 2 januari. Op 1 januari aten we nog even alle restjes op van onze super oudjaars avond met vrienden bij ons thuis. 

Onderdeel van het programma is een kookboek, Hoe word je 100? Maar dat had ik nog niet ontvangen, dus wat moest ik eten? Ik vroeg tips in de Facebook groep voor deelnemers aan het programma. Bleek dat ik van een bekende het kookboek mocht lenen. Zij had het programma al eens eerder gedaan. Ze gaf gelijk wat tips wat lekker was en werkte voor haar. Met het boek op mijn schoot begon mijn boodschappenlijstje te maken. Lekkere recepten, maar wel bewerkelijk. Meestal ongeveer een half uur voorbereiding, maar dat ook voor ontbijt en lunch telt op dat anderhalf uur koken per dag! Gelukkig zijn de porties meestal voor twee of vier, dus ik ging vooruit koken. Ik ben er al paar dagen heel druk mee. 

Niet alle recepten zijn makkelijk en soms kost het wat meer tijd dan in het boek staat. Maar ze zijn stuk voor stuk lekker en goed vullend. Ik maakte al banaan-ei pannenkoeken, pompoensoep, boerenkoolstamppot en courgettepizza. Let wel, alles is koolhydraatarm, dus geen aardappels, pasta, rijst of brood. Je eet drie keer dag en geen tussendoortjes. Je doet een nuchtere hardlooptraining per week, dus zonder ontbijt. Dat werd mijn zaterdagochtendtraining bij de club. Dat had ik al geprobeerd vorige week en dat ging goed.

Soms heb ik wel honger tussendoor en dat is eigenlijk niet de bedoeling. Dan neem ik wel eens een wortel of een paar noten. Het is dus wel even plannen, maar ik begreep later dat ik per maaltijd dan meer moet eten. Het is de bedoeling dat je tijdens de drie eetmomenten zoveel eet dat je echt gevuld bent en vijf uur zonder eten kan.

Het gaat me redelijk goed af. Ik vind het wel moeilijk als mijn mannen aan de borrel gaan, met een kaasje of chipje. Ik drink deze maand ook geen alcohol en dan schenkt iemand een lekker glas wijn in voor mijn neus. Als ik het echt niet meer trek, dan weer een paar nootjes. Niet omdat ik honger heb, maar het ruikt allemaal zo lekker. Lekkere trek dus. En veel water en thee drinken helpt ook.

Veel mensen aan wie ik het vertel, reageren verbaasd dat ik wil afvallen. Maar ik voel me niet lekker in mijn lijf, mijn buik en benen zijn te dik en zitten in de weg. Mijn kleding zit niet lekker en sporten kost veel meer moeite. Aan de bak dus! Voor mij kost het hardlopen en de ademhalingsoefeningen niet veel moeite, want dat deed ik beide al. Dat eten is de crux bij mij. Maar ja, ik ben te zwaar, nu afvallen.

Feedback is iets moois. En ik kan er niet eens een goed Nederlands woord voor verzinnen. Maar het dichtst bij komt denk ik terugkoppeling of reactie op je gedrag. Positieve feedback ontvangen is dan meestal erg leuk, want dat zijn complimenten of tips. Negatieve feedback is wat minder, want dat is domweg commentaar op je gedrag of werk. Ook leerzaam natuurlijk, maar vaak schiet ik in de verdediging, omdat het voelt of iemand me aanvalt met zijn commentaar.

In de zomer kreeg tijdens mijn ‘goede gesprek’ waarin ik mijn functioneren met mijn manager besprak de tip om feedback bij een aantal collega’s op te vragen. Hier hebben we een standaard vragenlijst voor en deze zette ik uit bij een aantal collega’s waar ik mee samen werk of die mijn opdrachtgever zijn voor een project. Via de mail kreeg ik al een aantal nuttige reacties en begon het feedback ontvangen. Daarna begon ik met een ronde langs de collega’s die nog niet gereageerd hadden.

Dat leverde heel interessante gesprekken op. Van tips over opleidingen tot feedback ontvangen over mijn manier van praten en doen. Dat is soms wel eens een pauze mag laten vallen of wat minder mag praten. En dat ik nogal dwingend kan zijn in het verkondigen van mijn waarheid, waar soms een ander heel anders over denkt. Maar niet de kans krijgt om dat tegen mij te zeggen. Er was zelfs een collega die het benauwd kreeg van mijn spraakwaterval, omdat ze geen adem meer haalde terwijl ik praatte. Ik was erg verbaasd en geschrokken en wilde haar meteen tips geven over ademhaling. Tot ik bedacht dat dit geen feedback gesprek over haar was en ik bedankte haar voor de opmerking en zei dat ik het wel herkende. Ik kan erg enthousiast worden en dan gaan ratelen.

Na een paar maanden verzamelen en gesprekken voeren kwam ik uit op een soort verzameling van feedback, van positief tot negatief. Allemaal erg leerzaam. Ik besprak dit met mijn manager en ook hij vond het nuttig en leerzaam. We bespraken wat er voor leerpunten en mogelijke opleidingen in zaten voor mij. Een aantal van de tips kende ik natuurlijk al uit eerdere opmerkingen van collega’s. Tijdens een coachingtraject had ik ook al eens feedback ontvangen nadat ik dat gevraagd had aan vrienden en familie. Daar ben ik me dus bewust van.

Maar hoe verander je je gedrag? Gedrag wat je in 45 jaar hebt aangeleerd, uitgebouwd en je eigen gemaakt. Ik zou bijna zeggen geperfectioneerd in mijn geval, want ik ben een perfectionist. Maar in dit geval is dat dus niet zo goed, zoals met teveel praten. Dus heb ik mensen gevraagd om af en toe stop te zeggen. Zowel collega’s, familie als vrienden. En dat doen ze dus. Eerst schrik ik en natuurlijk val ik stil. Ik zeg sorry, als de gelegenheid daarvoor is. En anders denk ik stil, bij mezelf, oh jee, ik deed het weer. En dan ga ik in mijn hoofd analyseren wat er nou gebeurde. Ik merk het vaak bij mezelf wel dat ik begin te ratelen of erg enthousiast aan het praten ben. Of de leegte vul met small talk. Terwijl ik ook goed stil kan zijn. Dan ben ik in gedachten nog wel in gesprek. Soms met mezelf, soms oefen ik gesprekken in mijn hoofd vooraf. Of doe ik oude gesprekken nog eens over en dan beter. Vertel ik iemand wat ik echt had willen zeggen. Of maak ik heel ad rem die ene opmerking die pas later in me op kwam. Of stel die ene vraag die ik al zo lang had willen stellen.

Ik hoop dat ik er beter in word. Het kost me nog best veel moeite, maar feedback ontvangen is al heel nuttig. Nu aan de slag. En feedback en tips van jullie zijn altijd welkom! Laat je een reactie hier onder achter? Of mail mij op info@watmariekebeweegt.nl

Mijn vorige blog ging over mijn herfstdip. En weet je wat gek is? Zodra ik hem af had en geplaatst op Wat Marieke beweegt ging ik in de actieve stand. Ik deed wat ik bedacht had. Ging aan de slag met hardlopen, koken, fietsen. De actie die in de dagen van de depressie totaal niet kon opbrengen, omdat ik te moe en somber was. Het leek wel alsof er in mijn lichaam een knop om was gegaan. Van inactief naar actief. Van somber naar vrolijk.

De afgelopen was ik heel actief. Het was druk op mijn werk, met workshops geven en notities die geschreven moesten worden. Ook nog een interne verhuizing, van mijn team naar een andere verdieping in het gebouw. Daarnaast hadden we het thuis druk met de herfstvakantie van de kinderen. Ik neem dan altijd een dag of twee vrij om leuke dingen met ze te gaan doen. In dit geval met de ene naar een museum en met de andere naar mijn moeder in Haren logeren. En ook naar een museum. Hartstikke leuk, maar druk. Tussendoor moest ik nog repeteren voor mijn koor, want eind deze week treden we op voor een goed doel.

Daarnaast zijn we aan het opruimen in huis en dus gingen we nog even naar Ikea voor kastjes. En we gingen nog een keer naar een museum, gezellig met z’n viertjes als gezin. Omdat we soms zo druk zijn met andere dingen dat we elkaar als gezin een beetje uit het oog verliezen. Dan was er nog een verjaardag. Een actief gezin dus.

Een week of twee eerder had ik bijna al deze dingen moeten afzeggen. Te moe, geen zin en echt niet in staat om dit allemaal te doen. Nu lukt het weer. Ik slaap beter, ik heb meer energie en ook echt zin in van alles en nog wat. Ik ben weer mijn oude zelf. Wat is dat fijn. Actief past toch een stuk beter bij me dan inactief in bed of op de bank. Natuurlijk pak ik nog steeds mijn rustmomenten op de bank of in bed. Ik kijk veel films en series en hou ook van talentenshows op tv. Op dit moment zijn The Masked Singer en Maestro mijn favoriet.

Nu kan ik me voorstellen dat je denkt, jemig die is druk. Wat een chaos daar. Dat is het soms ook. En dan is ineens het brood op. Zulke praktische zaken gaan niet altijd goed bij mij thuis. En vind ik dat erg? Ja, best wel. Want ik ben toch degene die elke week boodschappen doet op vrijdag. Maar soms is het brood eerder op dan dat het vrijdag is. Of bederft er een pak melk omdat er ineens wat anders gedronken wordt. Niet is zo onvoorspelbaar als een mens. En dat vind ik dan ook wel weer zijn charme hebben. Ik ben dan wel weer degene die gelijk even het boodschappenlijstje aanpast op deze nieuwe eetwensen van mijn mannen.

En weet je wat nou zo leuk was aan mijn vernieuwde energie? Dat ik naar een bos ben geweest. De Appèlbergen in de buurt van mijn ouderlijk huis. Met mijn moeder en mijn jongste gingen we lekker paddenstoelen zoeken. Ik met mijn Canon, mijn zoontje met zijn voetbal onder zijn arm en mijn moeder probeerde ons de weg te wijzen. Nou bleef ik nogal eens bij zo’n paddenstoel hangen voor een fotosessie en wilde zoonlief het liefste in bomen klimmen en voetballen. Het was dus een gevarieerde boswandeling. Maar hij had wel het gewenste effect. Moe maar voldaan ploften we daarna op de bank om na te genieten. Want wat is het nu mooi in het bos. Ik kon eindelijk weer genieten van de mooie herfstkleuren, honderden paddenstoelen en de geur van de herfst.

En ik stapte weer op de fiets naar kantoor. Deze keer op de mountainbike omdat dat toch wat veiliger is in de herfst. Bredere banden met meer profiel, lampjes er op en ik zit wat rechter op zodat ik beter de plassen aan kan zien komen. Ook ging ik lekker hardlopen in de bossen en duinen. Natuurlijk heb ik het af en toe koud en krijg ik fikse najaarsbuien over me heen. Maar na een warme douche voel ik me toch weer blijer dan daarvoor. Actief door sport, naast mijn zittende baan.

Mijn herfstdip is omgeslagen in een herfst-up.

Regen, wind, vallende blaadjes. Dat veroorzaakt bij mij een herfst depressie. Vroeg donker en laat licht, ieder jaar lijk ik er meer last van te hebben. Ik ben vreselijk moe en heb werkelijk nergens zin in. Niet in hardlopen, fietsen, zingen, werken. Alleen op bank hangen, films kijken, eten, drinken. Verder niets. Somber ben ik ook. Depressie is zo’n zwaar woord en daar wil ik eigenlijk niet aan. Maar als ik eerlijk ben denk ik dat ik er dicht tegenaan zit. En dan niet omdat het mode is, maar omdat ik me echt heel somber voel. Zo somber, dat ik zelfs niet kan opbrengen om de dingen te doen die ik normaal heel leuk vind, zoals zingen, hardlopen, voorlezen.

Regen, wind en kou

Raar hoe dat werkt in je hoofd. Want eigenlijk hou ik wel van de herfst, met paddenstoelen, de mooie kleuren. De warmte in huis, met kaarsen en de open haard. Dat de wereld even wat kleiner en gezelliger wordt. Maar met de herfst komt ook de regen en harde wind. En ik hou helemaal niet van regen, vooral niet het nat worden tot op je onderbroek als je gaat fietsen. En het koud krijgen van langs het voetbalveld staan. Of bibberen na een hardlooptraining als je je droge kleren vergeten bent. Of nog terug moet fietsen vanaf de club. Door dat slechte weer kan ik behoorlijk in een depressie raken.

Depressief op de bank

Ik had met mezelf afgesproken niet streng te zijn. Als het echt niet gaat, niet gaan hardlopen of fietsen naar het werk. En nu gaat het dus even niet. Maar ja, dan word ik nog depressiever. Ik lig daar maar op die bank, met thee en chocola. Duffe spelletjes te doen op mijn telefoon. Of zo’n hele Zweedse detective serie achter elkaar te kijken op mijn IPad. En regelmatig val ik tijdens het lezen of tv kijken in slaap. Om na een half uur heel naar wakker te worden, met plaklenzen en pijn in mijn nek.

Oplossingen

Dus wat ga ik doen? Ik heb een lijstje gemaakt met wat ik wil doen om de herfst-depressie te bestrijden. Om uit de herfstdepressie te komen, is het belangrijk om mijn normale dagritme aan te houden. Het ritme van werken, ontspanning enzovoorts. Dus ook wekelijks naar mijn koorrepetitie en van het oefenen word ik ook blij. En twee keer per week hardlopen, liefst tijdens de trainingen met mijn loopgroep. Dat fietsen naar het werk valt me zwaar. Dat doe ik als het gaat, omdat ik me daarna heel goed voel. En ik ga als mijn trouwe collega meefietst. Want dat is toch leuker dan alleen.

Ontspanning

In het weekend mag ik bijkomen en ook wel eens een middagslaapje doen, of een filmmiddag met de jongens. Popcorn bakken, genieten van de film. Ook boek ik een weekend weg naar een vriendin. Ik heb haar al te lang niet meer gezien en vind het erg leuk om naar Engeland te gaan. En van het plannen van vakanties word ik ook blij, dus de meivakantie in Bretagne is net geboekt.

Actie

Maar op de korte termijn, wat ga ik anders doen? En werkt dat? Ik ben nogal ongeduldig, dus ik wil eigenlijk dat de dip vandaag weer over is. Dat ik kan genieten van paddenstoelen in het bos en niet binnen depressief ga zitten zijn. Dat ik met plezier op de racefiets stap en naar mijn hardlooptraining ga. Misschien bak ik wel koekjes. Of maak ik een heerlijk ovenschotel. Dingen die ik binnenshuis kan doen en waar ik vrolijk van word. Of schrijf ik een blog, ook een opluchting als ik het kwijt kan aan het papier. En als het droog is, met mijn Canon op stap in het Haagse Bos, paddenstoelen fotograferen. En zometeen stap ik weer op de racefiets. Op naar een herfst-up in plaats van een herfst depressie.

Sinds een paar weken ga ik één keer in de week op de racefiets naar mijn werk. Woon-race-werk op de ene dag. Soms dezelfde dag terug, maar vaker op een andere dag werk-race-woon. Ik was het al ongeveer een jaar van plan, maar deed het pas toen mijn collega vroeg of ik met hem samen wilde fietsen. Meestal fiets ik dus samen met hem. Drie kwartier eerder dan normaal de deur uit, best vroeg. En dan op kantoor douchen en omkleden.

Meestal zijn werk en sport bij mij gescheiden. Ik werk vier dagen per week op kantoor in Schiedam en sport op donderdagavond en in het weekend. Met vrienden en sportmaatjes, of alleen. Nou loop ik wel sinds een paar jaar de Ambtenarenveldloop met collega’s. En nu fiets ik dus op de race met mijn collega. Ik moest even omschakelen. Van mijn wielerkleding inclusief strakke shirts en zeem, naar mijn nette kantoorkleding. Tussendoor ook nog douchen en opmaken. Haar weer in vorm krijgen. Voelt nog steeds raar om zo in die wielerkleding door de hal en garage te lopen. En te douchen op kantoor.

Maar als ik aangekomen ben, voel ik me zo lekker! Geheel opgeladen begin ik de dag. Ik heb dan al 21 kilometer gefietst en dat voelt zo goed. Soms heb ik wel veel honger of zijn mijn benen zwaar. Ik ga nog steeds met de trap, maar ren wat minder hard door de gangen. Maar ook dat voelt goed. Want ik fiets! Toen ik op één dag heen en terug fietste, was ik ‘s avonds wel heel moe. De terugweg ging al niet zo lekker en eenmaal thuis na een snelle maaltijd helemaal kapot. Op de bank viel ik in slaap en toen maar heel vroeg naar bed. Iets in de avond plannen zit er dan niet meer in.

Dus doe ik meestal alleen de heen of terugweg. En misschien als mijn conditie beter wordt, bouw ik dat uit naar twee keer in de week heen en weer. Alhoewel nu het najaar is begonnen, weet ik dat nog niet zeker. Gisteren ben ik zeiknat geregend. Het duurde thuis dik een uur voor ik weer warm was. Ik moet nog wat investeren in waterdichte kleding en schoenen geloof ik. En goede lampjes op mijn fiets.

Maar deze winter ga ik dit volhouden, dat woon-race-werk en terug patroon. Een goed voornemen in september.

Zie mij eens hardlopen, koken, racefietsen. Zie me gezond leven, op zoek gaan naar betekenis en rust. Zie me worstelen met tijd, plannen van gezinstijd, werktijd en hobby’s. Zie me genieten, van wijn, natuur en een lasagne. Ze me piekeren, over het klimaat, de toekomst en plastic soup. Zie me trends volgen, en vaak juist niet.

Waarom moet iedereen lezen wat ik in mijn blogs over mijn leven schrijf? Mijn moeder vroeg dat laatst. Is dat niet alleen voor familie? Ik reageerde fel en bedacht me later dat dat dus een goede vraag was. Het antwoord is alleen niet zo eenvoudig. Waarom deel ik mijn gedachten en belevenissen op het wereldwijde web? Nou ja, alleen te lezen voor Nederlanders. Maar toch.

Ik hou van verhalen vertellen. Altijd al gedaan. Ook ben ik verlegen, soms heel stil. Maar als ik me op mijn gemak voel, komen de verhalen. Over sport, eten, milieu. Van alles eigenlijk. En dan kan ik lang en uitgebreid vertellen. Ik laat ook wat foto’s er bij zien, want van alles wat ik doe maak ik die. Meestal met mijn iPhone, soms met de Canon. Ik ben een open boek, dus het zijn persoonlijke verhalen. En die kan ik soms aan een wildvreemde vertellen. Zo komen leuke gesprekken op gang. De ander vertelt ook wat en je hebt verbinding gemaakt. En de ander ziet je.

Als kind was ik verlegen. Meestal zag je me niet en hoorde je me al helemaal niet. Ik speelde graag, ook alleen. Met auto’s, poppen, potloden. Bouwde hutten in een boom. Ik was de jongste en mijn oudere zussen wilden niet altijd met mij spelen. Dan speelde ik wel zelf, of met buurkinderen. Maar als jongste moest ik soms mijn best doen om een verhaal te kunnen vertellen. Aan tafel bijvoorbeeld had mijn vader vaak het hoogste woord. Ook mijn moeder kan mooi vertellen. Mijn zussen waren er ook nog. En dan kwam ik, als kleintje. Soms wachtte ik niet op een stilte en begon toch ineens te vertellen. Of maakte een grapje, zomaar uit het niets. Zie mij ook een onderdeel van het gezin zijn.

Later leerde ik met mijn verlegenheid om te gaan. Er is altijd wel wat om over te praten, ook met vreemden. Het weer, nieuws of wat je om je heen ziet. Zeker op mijn werk en tijdens congressen heb ik geleerd om toch het gesprek aan te gaan. Een klein verhaaltje kan een mooie opwarmer zijn voor een gesprek. En dan komt de rest vanzelf. Ik vertel vaak iets wat persoonlijk is, namelijk waar ik me over verbaas of wat me dwars zit. Dat is vaak herkenbaar, en hop, het gesprek komt op gang. Zie mij eens netwerken.

In mijn werk kan ik ook wel verhalen vertellen, maar dat is niet de hoofdmoot. Ik ben daarom gaan bloggen voor Stoere Vrouwen. Zij organiseerden een blogwedstrijd en ik mocht daarna met een aantal andere gastbloggers schrijven over sport. Dat heb ik met veel plezier gedaan. Tot dat stopte. En toen kon ik mijn verhalen niet meer kwijt. Wel aan vrienden en familie. En aan het papier. Maar niet online. En ik dat was ik nou net zo leuk gaan vinden. Het voelde alsof niemand me meer kon zien.

Dus ben ik in augustus gestart met Wat Marieke beweegt. Mijn eigen verhalenhoekje op het web. Opgeleukt met mijn foto’s. Ik hoop dat ik jullie raak. Dat je soms moet lachen. Of een traantje wegpinkt. Dat vind ik mooi aan verhalen die ik online lees. Of die ik van iemand in levende lijve hoor. Ik ben geen schrijver of deskundige. Ik geef geen advies of therapie. Ik deel mijn verhalen en foto’s. Met Nederland. Of nou ja, wie het wel lezen dan. Zie mij eens bloggen.

Vrij zijn. Dat klinkt zo fijn. Maar wanneer ben je vrij? En voel je je dan ook vrij? Ik voel me vrij op de fiets, maakt niet uit welke soort. Tijdens het hardlopen en suppen. Maar ook in de vakantie, op een boot of Vlieland. En in het weekend, als ik lekker lang in bed kan blijven liggen met de krant en koffie. Voor veel mensen in de wereld is het niet zoals bij mij. Die zijn nooit vrij, omdat ze bijvoorbeeld in oorlog of met geweld leven. Dat is gelukkig  voor ons niet zo in Nederland.

Voor mij is vrij zijn dus erg verbonden met niet werken. Wat best gek is, want ik hou veel van mijn werk. Sinds mijn studie werk ik al aan en in het milieu en daar ligt mijn hart. Ik werk met veel plezier, al 21 jaar. Ik vind mijn werk nuttig en leer veel. Natuurlijk is het wel eens stom als iets niet lukt, of iemand me tegenwerkt. Maar vol energie ga ik er tegenaan en meestal komt het dan wel weer goed.  Vier dagen per week reis ik met de trein naar Schiedam om de regio Rijnmond duurzamer te maken. Inmiddels een keer in de week op fiets. Dat voelt zeker als vrijheid, om in een uur van Voorburg naar kantoor te fietsen. Wind in mijn helm, zon op mijn wangen.

Ik neem het hele jaar door af en toe vrij. Meestal ga ik met mijn drie mannen op vakantie. Skiën, naar warme exotische oorden, naar Bretagne, naar de Friese meren en Vlieland. Dit jaar nam ik naast die geplande gezinsvakanties ook een paar weken extra vrij in de zomer. Vier weken achter elkaar vrij, dat had ik al jaren niet gehad. Klinkt als een zee van tijd en voor ik het wist had ik hele actielijsten gemaakt met wat ik allemaal zou gaan doen. Van deze blogs op een website plaatsen, tot fotoboeken maken en speelgoed opruimen. Ik lachte mezelf uit. Dat is toch geen vrijheid?

Uiteindelijk boekte ik een natuurhuisje en ging er vijf dagen alleen tussenuit. Dat voelde als een enorme luxe en vrijheid. Sommige mensen vroegen of mijn man dat wel goed vond. Of dat we een relatieprobleem hadden. Ik lachte vriendelijk en vertelde dat ik gewoon tijd voor mezelf nodig had. Even geen mama, vrouw van, medewerker en hoofd huishouding zijn. Mijn man kan dan namelijk ook prima allemaal, op zijn manier.

De vier weken zijn voorbij gevlogen. Ik heb ontzettend veel gedaan, maar vooral genoten van het even niet werken. Geen wekker zetten. De kinderen waren ook vrij (van school), maar onze lieve au pair ontfermde zich over hen. Van koekjes bakken, ijsjes eten, spelletjes doen en met ze naar het park. En passant deed ze een wasje en haalde de stofzuiger door het huis. Ook zij helpt mee in mijn vrije vakantiegevoel.

En morgen ga ik weer aan het werk. Ik heb mijn collega’s niet echt gemist, maar het zal vast wel weer gezellig zijn in Schiedam. En ik heb ook wel weer zin om wat nuttigs qua milieu te doen. Een goed voornemen heb ik. De vrijheid in mijn hoofd houden, zoals op deze foto in Marokko in de bergen. Vrij zijn, om mijn eigen keuzes te maken, wanneer dat nodig is. Of wanneer ik denk dat dat beter is. Ook een vorm van vrijheid. En blogs schrijven natuurlijk, heel vrij!

Op een mooie zomerdag in de duinen van Vlieland leerde ik iets heel bijzonders. Een methode om je lichaam energiek te maken, met zuurstof. Een reeks ademhalingsoefeningen waarbij je jezelf oppompt als een luchtbed. Je ademt lang in en kort uit. Na 35 keer dat gedaan te hebben, blaas je uit en hou je je mond en neus dicht. Je houdt je adem uit, niet in. Dat doe je zo lang mogelijk. Dan adem je diep in en houdt dat zo’n 20 tellen vast, adem in dus. Dat is een serie en daar doe je er vier van. Daarna doe je nog wat fysieke oefeningen. Ik doe dan planken en opdrukken. En koud afdouchen als kers op de taart. Zo pomp ik mijn lichaam elke ochtend vol zuurstof. Het geeft me energie en zin in de dag.

Ik doe deze oefeningen nu een jaar lang een paar keer per week. Het voelt raar, want ik ken niet veel mensen die dit doen. Sommigen doen elke dag yoga, gaan naar de sportschool of zwemmen. Andere mediteren elke dag. Maar dit werkt voor mij. De resultaten van de oefeningen hou ik bij in mijn telefoon. Een overzichtje van mijn bloeddruk, aantal seconden adem uit gehouden tijdens de vier series, de duur van de hoge plank en aantal keren opdrukken. Ik kan dus zien wanneer ik ze gedaan heb. Bij uitzondering doe ik ze wel eens een week niet. Tijdens een vakantie bijvoorbeeld.

Wat leuk is aan het bijhouden van de resultaten is dat ik kan zien dat ik soms wel tot twee en halve minuut mijn adem kan vasthouden, of uithouden. Dat geeft een enorme kick. Ik raak niet in paniek en het voel een beetje als het onder water gevoel bij duiken. Soms lukt het niet zo goed en kom ik niet verder dan anderhalve minuut. Dan moet ik echt inademen en kan dat hooguit een paar seconden uitstellen. Meestal ben ik dan moe of slecht geconcentreerd. Helemaal prima, want het is geen wedstrijd.

De oefeningen geven me extra zuurstof voor ongeveer acht uur. Als ik een lange dag maak, doe ik soms nog een paar oefeningen tussendoor. Niet de hele set van vier, maar wel een aantal keer diep in en kort uit. Even vasthouden. En weer door. Ongelofelijk hoe een simpele ademhalingsoefening me kan oppompen als een luchtbed.

Vanaf vandaag deel ik op Wat Marieke Beweegt mijn verhalen met jullie. En omdat ik ook van mooie beelden hou, zal ik ook wat van mijn foto’s laten zien. Beide zijn voor mij hobby’s. In het dagelijks leven ben ik milieubeleidsadviseur, moeder, vrouw van etc.

Ik wil van alles en altijd. Als een soort vlinder fladder ik van de ene bloem (boek lezen) naar de andere (facebook checken) naar de volgende (muziekje luisteren). In mijn hoofd zitten allerlei wensen en verlangens, die zich constant aandienen en aan me opdringen. Concentreren is niet een van mijn sterke kanten. Enthousiast stort ik me op een nieuw boek. Maar ja, dat tijdschrift wat er nog lag is toch ook wel leuk.

• 

Het is natuurlijk ook heerlijk om veel leuke dingen te doen. Ik ben gek op lezen, muziek luisteren en zingen, films en series kijken, schrijven, fotograferen, spelletjes doen. En sporten natuurlijk. Lekker koken en bakken. En ik doe dus zoveel mogelijk dingen op een dag. Ook praat ik graag, met iedereen. Vertel over al die leuke dingen die ik doe. En schijf er over in mijn blogs. Deel foto’s en verhalen op Facebook en Instagram. Heerlijk!

Maar soms moet er iets af gemaakt worden. Van een ovenschotel tot een projectverslag. Of de belastingaangifte, een fotoboek. Een gedicht en surprise voor Sinterklaas. En dan ga ik toch tussendoor even de muziek aan zetten. Of whats appen met mijn zus. Even de kinderen helpen met hun huiswerk. De vaatwasser uitruimen. Hoe drukker ik het heb, hoe meer ik merk dat ik moet focussen. Me concentreren op waar ik op dat moment mee bezig ben. En niet laten afleiden.

Als het dan lukt om iets echt af te maken en dan pas het volgende te doen, ben ik trots. Ik kan het namelijk wel. Ik moet alleen soms wat strenger voor mezelf zijn. Niet in de val trappen van allerlei leuke dingen tussendoor. Lang geleden deed ik een cursus Benedictijns leven en werken. In een klooster leerde ik een dag lang hoe je meer structuur in je dag kan brengen, door biokkenschema’s te maken. Benedictijnen zijn heel gestructureerd: 8 uur slaap, 8 uur bidden en 8 uur werken per dag.  En ik leerde hoe je gebruik kan maken van het feit dat je een avondmens bent. Hoe je leert met ademhaling en concentratie oefeningen je focus er bij te houden. En soms moet ik weer een terug naar mijn blokkenschema’s. Het is wat saai, maar het helpt wel.

En terwijl ik dit zit te schrijven, zoemt mijn telefoon. Een notificatie van het AD. Ik ben geïrriteerd, waarom had ik dat aan gezet? Ik ga meteen naar instelingen en zet de notificaties uit. Zo, dat is opgelost. Vlinder zijn, prima, maar ik zit nu even lekker te typen. In mijn ooghoek zie ik eenden zwemmen, op een prachtige sloot terwijl de zon opkomt. Ik zou foto’s kunnen gaan maken. Maar ik zit zo lekker te schrijven.

Als kind was mijn lievelingsdier een rups. Ik ving ze, stopte ze in een pot met hun favoriete blaadjes en zag ze groeien, tot ze een cocon maakten en uiteindelijk werden ze een vlinder. En ik hou ook enorm van vlinders. Ze zijn zo vrolijk, zoals ze rondfladderen, van bloem naar bloem. Mooie kleuren en heel fragiel. Soms zit er een op mijn been. Heel even geniet ik van het moment. De vlinder zit eerst met haar vleugels uitgeklapt. Ze klapt ze even dicht en laat de onderkant van haar vleugels zien. Bruin met ongeveer hetzelfde patroon als op de bovenkant. En dan klapt ze ze weer open en vliegt weg, naar een bloem verderop.

Een vlinder zijn klinkt mooi. Maar ik ben ik, een mens. Een vrolijk, gedreven, enthousiaste vrouw. De focus ligt nu op mij en doen wat ik wil. Niet van alles en nog wat-jes. Maar het schrijven van blogs. Welkom in mijn wereld.