Periodiek Vasten: leeg en gezond

Intermittent fasting ofwel Periodiek vasten

Als lid van Sportrusten deed ik in de maand september mee aan het Periodiek Vasten (PV) programma. 30 dagen at ik geen ontbijt en een keer at ik 24 uur niet. Via Sportrusten krijg ik elke dag een mail met een video en adviseurs van de Voedingsacademie stonden klaar in de facebookgroep om vragen te beantwoorden. Periodiek Vasten heet ook wel Intermittent Fasting en ik deed de vorm waarbij je 16 uur niet eet en acht uur wel (16/8). In die acht uur – het eetraam –  at ik alleen lunch en avondeten, koolhydraatarm. Geen suiker, pasta, brood. In het vastenraam van 16 uur at ik niets en dronk alleen water, zwarte koffie en verse gemberthee.

Mijn Periodiek vasten methode: 16-8 en dan maar twee maaltijden in die 8 uur

Idioot, of niet?

Nu denk je misschien, wat een idioot is die Marieke toch. Met al die gekke eetgewoonten en nu dan weer vasten. Dat dacht ik tot augustus ook. Vasten heeft voor mij een extreme bijklank en associeer ik met extreem diëten of religieuze vastenmaanden. Dat laatste klinkt mooi, maar heb ik niets mee. En dat eerste klinkt als gevaarlijk of ziek (anorexia bijvoorbeeld). Waarom deed ik dit dan? Ik wilde het uitproberen. Sinds begin dit jaar deed ik al aan koolhydraatarm eten en geen tussendoortjes, nuchter sporten enzovoorts. Ik voelde me door Periodiek vasten: leeg en gezond.

Spinaziewraps met zalm en roomkaas

Rustig afbouwen

Ik heb het begin september rustig afgebouwd, mijn ontbijt steeds een uur opgeschoven en mijn lunch ook. Tot ik na drie dagen op lunch om 12.00 u uit kwam en dus geen ontbijt meer at. Natuurlijk had ik wel eens een rommelende maag, een leeg gevoel. De eerste impuls is dan eten. En dan balen dat ik dat niet kan. Maar na vijf minuten is dat rommelende gevoel weg. Dat lege gevoel niet, maar dat is vreemd genoeg geen vervelend gevoel. Eigenlijk werd het een fijn gevoel. Ofwel: periodiek vasten: leeg en gezond.

Ook mijn gezicht is slanker geworden…

Gezond worden

En dat uitproberen van periodiek vasten beviel heel goed. Sinds begin dit jaar viel ik vijf kilo af met koolhydraatarm eten, nuchter hardlopen enzo, ook een Sportusten programma. Maar in de weekenden wil ik nog wel eens borrelen, met wijn, kaasjes en chips. Dan kan ik ineens zomaar twee kilo er bij krijgen. Als ik dan op maandag weer ontbijt en lunch oversla, is die twee kilo in een keer weg. Wat een kick! Mijn BMI is goed (23), maar ik heb nog een hoge bloeddruk en wil om gezond te zijn nog wat kilo’s kwijt. Dat lukt nu goed en is niet erg zwaar. Ja, periodiek vasten: leeg en gezond.

Avocado met sojasaus, of olijfolie en balsamico-azijn

Blijvend periodiek vasten

Het periodiek vasten beviel zo goed dat ik het gewoon blijf doen, net als koolhydraatarm eten. Ik lees er veel over en informeer me goed, zoals met bijvoorbeeld deze blog. Ik ontbijt dus nooit meer. Drink een kopje verse gemberthee, en later nog wat koffie. Doe met gemak een nuchtere hardlooptraining en lunch om twaalf uur gezond. In de herfstvakantie genoot ik gewoon lekker mee van de borrels en ook frites en stroopwafels gingen er in als koek. Met als resultaat dat ik in een week twee en een halve kilo aan kwam. Na twee dagen PV zat ik weer op mijn gewicht van voor de vakantie. Periodiek vasten: leeg en gezond.

Knuffelen

Niet knuffelen

Al sinds eind maart mogen we niet knuffelen. Geen handen geven, zoenen op de wang, even elkaar vasthouden. Waarom? Corona… Nou ben ik nogal een knuffelaar. Met mijn kinderen natuurlijk, maar ik raak ook andere mensen graag aan. Even een arm, schouder aanraken. Met collega’s ben ik daar natuurlijk voorzichtiger mee. Niet iedereen vindt dat namelijk fijn.

Wel knuffelen?

Maar de meeste mensen die ik goed ken weten dat ik graag dichtbij kom, omdat ik graag echt contact maak. En omdat ik op die manier wil laten zien dat ik met iemand meeleef, bijvoorbeeld als iemand verdrietig is. Voor corona een heel normale manier van doen, in ieder geval in Nederland. In de landen waar ik heb gereisd was het soms nog wel erger, bijvoorbeeld in Nepal. Daar wordt geen afstand gehouden op straat of waar dan ook. Mensen lopen tegen je aan, spreken en raken je aan. Tot op het irritante af. Vaak willen ze je wat verkopen, zoals een trekking in de bergen of tijger balsem. Als het zo opdringerig wordt, vind ik het fysieke contact ook wat heftig. Maar over het algemeen geef ik gewoon een hand, drie zoenen en raak ik af en toe iemand aan. Maar ja, toen kwam Corona.

Op anderhalve meter samen hardlopen

We mochten geen handen meer schudden, zoenen geven en knuffelen. We moesten zelfs anderhalve meter afstand houden van elkaar. Hoeveel is dat? Nou, als je allebei je arm uitstrekt dan is het ongeveer anderhalve meter. Niet aanraken dan he, met die handen! Dat was volgens premier Rutte het nieuwe normaal. Ik vond het helemaal niet normaal. Ik mocht niet meer naar kantoor, naar mijn koorrepetities en hardlooptraining. Eerst gingen we nog met z’n vieren hardlopen en probeerden die afstand netjes aan te houden. Ging goed. De week erna liep ik alleen of met mijn maatje uit Voorburg.

Zoom koor repetities

Werken ging vanuit huis en koor repetities via Zoom. Wat een ellende, hoe lang zou dit duren? Gelukkkig kon ik thuis nog wel gewoon knuffelen. Wat alleen zo ellendig was, was als ik mijn familie zag. In mei was het een jaar geleden dat mijn vader overleed. We huurden een huisje en ging naar mijn moeder en zussen. Na elkaar een paar maanden niet te hebben gezien wil je toch knuffelen? We bedachten de Coronaknuffel. Wel vasthouden, geen zoenen en je hoofd afdraaien.

Vriendinnen op afstand

In de zomer ging ik zwemmen en eten met mijn beste vriendinnen. We zaten netjes wat verder uit elkaar aan een tafel aan het strand, renden de zee in en aten gezellig samen. Niet knuffelen, geen zoenen bij het afscheid. Ik begon het te leren. In september had ik voor het eerst weer een echte koorrepetitie. Ik wilde iedereen wel knuffelen! Maar nee, netjes op afstand stonden we te zingen.

Niet het nieuwe normaal

Het is voor mij nog steeds niet normaal en dat wil ik ook niet. Maar het went wel, een beetje. Vorige week had ik een borrel met collega’s. Wat ongemakkelijk zaten we in een café, verspreid over meerdere tafels. En toch was het gezellig. Zonder knuffelen. Ik hoop zo dat over een half jaar we weer echt elkaar in de armen kunnen vallen. Wie weet is er dan een vaccin dat de risicogroepen beschermt en kan ik eindelijk weer knuffelen. Ik droom er regelmatig van.

Opnieuw alleen aan een sloot

Natuurhuisje

Een jaar na mijn eerste paar dagen alleen weg in een natuurhuisje (aan een sloot), zit ik opnieuw in een natuurhuisje. In april deed ik het ook, toen om te studeren. En nu had ik niet echt een vastomlijnd doel. Alleen zijn, schrijven, sporten. En opnieuw alleen aan een sloot.

Greenfloat

Ik huurde voor de derde keer een natuurhuisje, en wel de Greenfloat. Deze keer in Boskoop, weer aan een sloot. Nu bij een kwekerij en de proeftuin van holland. De GreenFloat is een soortwoonboot, erg mooi gemaakt, een Tiny house op het water, met eigen badkamer en minikeuken. En een mooi terras aan het water. Ik had alles mee om sportief te doen: sup, racefiets, badpak en hardloopschoenen. Op zondag kwam ik aan en het regende een beetje. Ik ging me installeren en maakte een heerlijke Ceasarsalade. Schonk mezelf een glaasje rosé in en toen scheen de zon. Op het terras genoot ik van de rust, de zon en de vogels. Ik las mijn boek uit en genoot. Opnieuw alleen aan een sloot.

Lezen en netflixen

Maandag was het wisselend weer. Het waaide heel hard, zo’n windkracht vier a vijf. Dus ik ging zeker niet racefietsen want daar is geen lol aan. Dus las ik nog een boek uit. En keek ik lekker een Netflix serie. Daarna schreef ik een blog en ging weer verder met lezen. Ik kwam eigenlijk nauwelijks mijn huisje uit. Het terras en bed zaten heerlijk.

Ontspannen

Opnieuw at ik eerlijk alleen op het terras en nam nog wat wijn en een kaasje. Er waren wel veel muggen. Dus een dutje af en toe om wat nachtrust in te halen was ook heerlijk. Jemig, zo ziet dus een leven zonder werk, huisgenoten en verplichtingen er uit… En ik zat opnieuw alleen aan een sloot.

Suppen

Na het eten pakte ik de sup en peddelde door het dichte kroos. Dat was bijna onmogelijk dus het zweet stond op mijn rug. Na veel zwoegen en peddelen was ik aan het einde van de sloot en ging ik een andere sloot in. Daar was helaas een heel bos dat over de sloot groeide, dus moest ik even op mijn knieën door de takken heen. En daarachter lag een prachtige lange rechte sloot. in de avondzon genoot ik van het peddelen, de vogels en de koeien.

Ik supte langs kassen en gewassen, schapen en zwanen. Wat is Zuid-Holland toch mooi! Een paar keer moest ik weer door zo’n stuk met veel kroos, echt even aanpoten. Een grote stier bekeek me argwanend en ik nam maar wat afstand. In gedachten kwam hij op mij af gerend met zijn scherpe horens naar voren gericht… Toen ik bijna aan het einde van de mooie rechte sloot was keerde ik om en ging dezelfde weg terug. Een rondje zat er niet in in dit strokenlandschap.

Gelukkig zijn

Terug bij mijn bootje spoelde ik al het kroos van de sup, en mezelf af en in de douche. Ik nam nog een kopje thee en genoot van de zonsondergang. Ik weet zeker dat ik nog heel vaak een natuurhuisje ga huren. Ik heb niet veel gesport, maar was wel heel erg rustig, gelukkig en in het nu. Opnieuw alleen aan een sloot.

Thuiswerken

Verplicht thuis werken

Net als de meeste mensen met een kantoorbaan moet ik sinds eind maart thuiswerken. En dat kostte me in de eerste week moeite. Ik was gefrustreerd, omdat ik allerlei workshops zou geven, die nu niet door gingen. Ik was net een nieuw LEAN project gestart, met een stuk of 25 collega’s. De startbijeenkomst was net geweest en nu zouden we verder gaan. Grote brainstorms, vele bijeenkomsten. Dat moest ineens allemaal via videobellen. Al snel kregen we via mijn werk de Circuit app opgelegd als instrument hiervoor. Knallende hoofdpijn kreeg ik van die vergaderingen via Circuit. Iedereen praatte door elkaar, of je hoorde iemand typen en de rest niet. Of een aantal mensen zaten met lawaaiige huisgenoten, een hond, kat, slechte verbinding.

Even wennen

Ik wist even niet meer hoe ik mijn werk moest doen, op deze manier vanuit huis. Ik kon wel huilen en was zo geïrriteerd. Gelukkig zaten we allemaal in hetzelfde schuitje en vond ik manieren om met kleinere groepjes te videobellen. Alles went. Ik mistte alleen wel het werken met flip-overs, post its en het echte contact met mijn collega’s.

Full house

Mijn man, kinderen en de au pair waren natuurlijk ook allemaal thuis. Regelmatig werd ik gestoord tijdens het werk, omdat de kinderen niet konden inloggen of ruzie maakten. Ook ging ik soms omdat ik wat afleiding zocht maar de vaatwasser inruimen of in de tuin werken. Gek werd ik er van.

Bang voor Corona

Natuurlijk was ik gemotiveerd om me aan de regels te houden, omdat Corona een heftige ziekte is en er mensen aan dood gaan. Ik was bang dat iemand in mijn omgeving ziek zou worden en ik dan misschien wel de verspreider zou zijn. Of dat mijn moeder of schoonouders ziek zouden worden, of mijn zwager en schoonzus die allebei arts zijn.

Flexibel

Inmiddels werken we alweer maanden thuis en het gaat best goed. Ik bel meer dan ook, vaak zelfs met een telefoon om even niet tegen dat videoscherm aan te kijken. Ook wel eens voor een praatje pot, zoals je dat normaal aan het bureau doet met je collega’s. En natuurlijk zitten er voordelen aan thuiswerken. Ik zie mijn gezin meer dan ooit, we slaan ons er samen doorheen. Ik kan makkelijk ‘s ochtends een rondje gaan rennen en toch op tijd zijn voor het koffiemomentje met collega’s om negen uur. Al videobellend dan, soms nog even vanuit de keuken om thee te maken.

Echt contact met collega’s

Als het weer mag ga ik graag weer een paar dagen per week naar kantoor. In tegenstelling tot sommige collega’s hou ik van op kantoor werken. Ik mis het nog steeds. Vooral de scheiding tussen privé en werk en het echte (spontane) contact met collega’s. De lol en grapjes, de lunch en het naar kantoor fietsen. Maar voorlopig mag het nog helemaal niet, en dus geniet ik maar van de tijd thuis. Af en toe een kat op schoot, koffie in de tuin of een wandeling in de buurt met mijn oudste zoon. Thuiswerken is best wel oke.

Hardlopen, ademhalen en eten

5 kilo kwijt met Sportrusten programma

Op 2 januari startte ik met het 5 kilo kwijt programma van Sportrusten, wat bestaat uit hardlopen, ademhalen en eten. Eerder schreef ik al wat het resultaat was van de eerste maand. Ik ben niet gestopt en na drie maanden was ik dan echt vijf kilo kwijt. Drie dagen achter elkaar bleef ik op min vijf kilo en een beetje. Niet één dag, zoals de afgelopen maanden wel eens gebeurd was. Maar drie dagen achter elkaar. Wat ben ik trots!

Een vooraf foto…

Het programma is veelomvattend: hardlopen, ademhalen en eten . Dus niet alleen een dieet volgen, maar ook ademhalingsoefeningen doen en drie keer per week hardlopen. Ik liep meestal twee keer, maar sinds ik thuis werk meestal drie keer. Het eetschema bestaat uit drie maaltijden per dag, koolhydraatarm en zonder tussendoortjes. Ik eet bijna geen suiker en heb ook de alcohol afgezworen. Ook horen er ademhalingsoefeningen bij, waar mijn hoge bloeddruk van daalt en ik lekker rustig in mijn hoofd word.

Een foto van vandaag

Levensgenieter

Meestal als ik gezonder wil worden, vertel ik het niet aan iedereen. Nou ja, mijn omgeving weet natuurlijk dat ik graag sport. Maar dat vind ik ook zo leuk. En men weet dat ik graag gezond eet. Maar ook lekker want ik ben een levensgenieter. Ik hou van chocola, koekjes, drop, wijn en chips en eten met mate vind ik moeilijk. Dus de snoeppot op kantoor eet ik wel eens leeg, of het nou drop, koekjes of Tucjes zijn die er in zitten. Ik schaam me een beetje voor mijn slappe houding. Ben gewoon niet zo goed in diëten. En ik kook graag voor mijn gezin en vrienden, dus dat moet niet saai en kaal worden.

Wandelen, genieten en gezond zijn

Sociale controle

Deze keer pakte ik het anders aan. In december schreef ik me al in voor het 5 kilo kwijt in 30 dagen met Sportrusten-programma in, want ik hou van hardlopen, ademhalen en eten. Ik vertelde het nu wel aan familie, collega’s en vrienden. Ik had hun hulp namelijk hard nodig. Geen tussendoortjes is pittig voor mij, dus spreek me er maar op aan. Ook mijn hardloopmaatjes leven mee en kennen mijn verhalen over koolhydraatarme recepten en nuchter trainen nou wel.

De aanpak werkte. Op kantoor werd ik aangesproken op mijn gesnoep als ik zondigde met drop. Twee collega’s hebben het kookboek van Hoe word je 100 al gekocht. Mijn hardloopmaatjes prijzen me regelmatig met mijn resultaat en vragen me vaak hoe het gaat. Zij zien ook echt dat ik kilo’s kwijt ben, eerst alleen in mijn gezicht, maar later ook aan mijn benen en billen. Mijn gezin is gematigd enthousiast, wat vooral met het eten te maken heeft. Mijn man en kinderen houden erg van chocolade(hagelslag), jam, koekjes, borrelen met chips, kaas en worst. En mijn man drinkt heerlijke wijnen, naast mij op de bank en aan tafel. Toch eten mijn mannen zo’n vier a vijf keer per week koolhydraatarm avondeten en ook scrambled eggs als lunch of ontbijt doen het goed. Mijn moeder vond het wel gedoe, maar toen we op Vlieland waren zochten we samen alternatieven voor brood en pasta. En niemand kijkt meer op van mijn thermoskan soep, mijn lijnzaadcrackers en fritata’s.

Gevulde aubergine

Lekker eten en koken

En weet je wat zo leuk is? Ik mag enorm veel eten. Eieren, kaas, melk, vis, vlees. En zoveel groenten dat ik het soms bijna niet op kan. Een halve krop ijsbergsla, een halve broccoli of bloemkool. In mijn eentje per avondmaal… En heerlijke gerechten maak ik. Het kost wel veel tijd, maar ja, dat heb ik er voor over. Want ik hou van koken en eten en vind mijn gezondheid belangrijk genoeg om moeite voor te doen.

Lijnzaadcrackers met tomaat, ei en mayonaise

Goed voornemen

En na drie maanden blijf ik op die min vijf kilo. Eigenlijk weet ik dat ik nog zeker drie maanden door ga. Want ik wil naar min tien! Een gezond lijf, met een lagere bloeddruk. Lekker kunnen rennen, zonder zware benen. Minder spierpijn en verzuring. Mijn goede voornemen is om in juli ongeveer tien kilo lichter te zijn dan op 1 januari. Dan is mijn BMI gezakt van 25 naar 22. Ik weet stiekem dat dit voor mij een blijvende leefstijl is. Af en toe zal ik wel eens frites of een wijntje nemen. Maar dit gevoel wil ik nooit meer kwijt. Fantastisch, toch? Helpen jullie me mee?

Alleen en toch gelukkig, aan een sloot

Vorig jaar zat ik in augustus alleen in een Natuurhuisje, in Rietveld aan een sloot. Ik ging voor het eerst een paar dagen alleen weg. Nam de tijd voor verdriet over het verliezen van mijn vader, en nam de tijd voor mezelf. Zwemmen, schrijven, fotograferen, lezen. En mijn website opzetten, voor al die blogs en foto’s. Ik bruiste van de ideeën en schreef veel blogs. En ik was eenzaam, alleen en toch gelukkig. Dat kan dus samengaan.

Prachtig paadje langs de Oude Rijn

En weer alleen aan een sloot

Nu zit ik weer alleen, aan een sloot. Een andere deze keer, want het huisje in Rietveld was niet beschikbaar. Daarom zit ik in Bodegraven, op een prachtige plek dichtbij de Oude Rijn. Deze keer niet om te schrijven, maar omdat ik moest studeren. Komende donderdag heb ik namelijk mijn Lean Agile Black Belt examen. Geen zwarte band judo, maar een mooie methode om je werk beter en handiger te doen, oorspronkelijk van Toyota uit Japan. Om hier goed voor te kunnen leren, huurde ik dit natuurhuis, De Fuut deze keer.

De paashaas bracht me wat chocolade-eitjes

Goed voor mezelf zorgen

En weer ben ik eenzaam, alleen en toch gelukkig. Wel wat gestresst voor het komende examen. Maar ik ben al door de stof heen en aan het herhalen. En ik geniet ook erg van de omgeving. Ik kook lekker voor mezelf, drie keer per dag gezond en zonder koolhydraten. Ik loop hard, wandel, en heb een mooi tochtje op de racefiets gemaakt. Af en toe kijk ik een serie en vooral veel uit het raam. Over de weilanden met koeien en zoveel vogels. Net als vorig jaar. Dit weekend had ik mijn Canon camera niet bij me, dus deze foto’s zijn gemaakt met mijn iPhone.

Wat ik zoal tegenkwam tijdens mijn hardlooprondje…

Alleen en eenzaam

Af en toe wilde ik naar huis. Ik mis mijn drie mannen best wel. Het is hier nooit stil, veel vogelgeluiden en nu is daar de gierende wind in en om het huisje bij gekomen. Ook is het dijkje druk met fietsers, wandelaars en skaters. Af en toe een tractor. Maar ik heb geen aanspraak. Mijn middelste zus belde gelukkig wel twee keer en ik Facetime af en toe met mijn mannen. De kinderen gaan dan vooral gekke bekken trekken, waar ik dan wel weer om kan lachen.

Mijn dijkje de polder in

Studeren is iets anders dan werken

Toch is het goed dat ik weer alleen en toch gelukkig aan een sloot zit. Na een aantal weken thuis werken door de Coronacrisis, met de kinderen ook thuis, weet ik waarom. Thuis kan ik niet goed leren. Werken gaan nog wel. Ik email, bel en videobel me suf, met Circuit, Zoom, Google duo en Skype. Ik zorg voor veel thee en koffie en sluit me op in de studeerkamer. Maar studeren lukt dan weer niet zo goed. Want ik moet toch werken. Dus even mail lezen, dat ene schemaatje afmaken, nog even de voorbereiding doen voor die ene sessie van volgende week.

Ongelooflijk veel vogels, bijen, hazen en sloten

De afgelopen weken heb ik natuurlijk wel gestudeerd, steeds kleine stukjes. Ik was over de helft van de stof. Maar in een dag hier aan de sloot heb ik meer geleerd dan al die snippers bij elkaar. Morgen het proefexamen doen en dan nog even herhalen. Als ik klaar ben, kan ik weer werken. Want ik heb hier heel fijn kunnen studeren. Daarom had ik dit natuurhuisje geboekt, want waar huisjes aan sloten al niet goed voor zijn…

Door de pijn heen

Deze blog schreef ik vorig jaar en nu vond ik het tijd om hem te delen. Ik heb meer afstand tot de pijn van het afscheid van mijn vader en ben dus door de pijn heen. Maar lees eerst maar de blog.

Pijn, dat ontwijk ik graag. Voor spierpijn gebruik ik magnesiumolie en een massage. Voor hoofdpijn paracetamol. Buikpijn een kopje kruidenthee. Maar gemis doet ook pijn. Het is zo sterk, dat het bijna fysieke pijn lijkt. Een steek in mijn buik, tranen lopen over mijn wangen en ik krijg het benauwd. Ik wil dat het snel weggaat. Maar ja, gemis, dat is niet zomaar weg.

In mei overleed mijn vader. Hij was 83 jaar en zijn hart was versleten. Gelukkig hebben we uitgebreid afscheid kunnen nemen en was het een mooie afsluiting. En toch doet het zo’n pijn. Al zo’n dertig jaar dacht ik dat ik er op voorbereid was, na zijn eerste hartinfarct. Maar hoe bereid je je voor op de dood van je vader? En natuurlijk doet het pijn, ik mis hem nog elke dag. Soms wat meer, en dan huil ik. Of trek me terug met muziek. Daar kan ik goed op huilen. De muziek van de crematie, bijvoorbeeld.

In de drukte rond het afscheid, werk, kinderen, sport, huishouden en de zomervakantie liep ik mezelf voorbij. Niet dat ik hard liep, maar ik vergat dat deze pijn tijd kost. En energie. Ik slaap slecht, ben daardoor erg moe. Ik werk, loop hard, fiets op mijn race en nog zoveel meer. En zo lang ik door ga, lijkt het wel goed met me te gaan. Maar de onrust komt ’s nachts. Ik zie het aan mijn slaapritme en gebrek aan diepe slaap. Mijn Garmin horloge registreert dat mooi.

Soms slaap ik maar vier uur in een nacht. Uiteindelijk sta ik dan maar heel vroeg op en ga mijn ademhalingsoefeningen en core oefeningen doen. En dan maar foto’s uitzoeken. Iets wat te doen is in de stilte van het huis waarin iedereen slaapt. Ik zie op tegen de lange dag die volgt, met zo weinig slaap. Meestal drink ik wat extra koffie en red ik de werkdag nog wel. Maar tegen etenstijd gaat mijn lichtje uit. Geen honger en zodra ik op de bank lig ben ik in slaap. Ik mis op zo’n avond een koorrepetitie of hardlooptraining. Ga heel vroeg mijn bed in, om vervolgens weer heel vroeg wakker te worden.

Als ik eerlijk ben, voelt het als vluchten voor de pijn. Geen tijd nemen voor de verwerking van de pijn en het verlies. Dus koos ik voor een extra lange zomervakantie. Niet de hele tijd met het hele gezin, maar ook een paar dagen alleen weg. Al snel begon ik hele lijsten met activiteiten te bedenken die ik in die dagen zou gaan doen. Tot ik mezelf een halt toeriep. Ik ga toch niet voor niets even alleen weg. Ik wil rust. En dan ervaren wat ik nodig heb. Wat er gebeurt. Toen iedereen weg was en ik dat grote bed voor mij alleen zag, vloog het me aan. Ik wilde naar huis, of man en kinderen hierheen halen. Ik liep naar buiten. Stond op een steiger met een prachtig uitzicht. Is dit door de pijn heen gaan? Niet vluchten, niet oplossen. Maar voelen hoe moe en verdrietig ik ben. Het is oke. Ik mag verdrietig zijn. En als ik de pijn echt voel, bekijk, en even afwacht, neemt ie misschien af. Of heb ik er vrede mee dat ie er is. Ik vind op mijn IPad een mooie foto van mijn vader als leerling, voor een kaart van zijn geliefde Italië. Ik vertel hem hoe ik me voel. Ik sluit de avond af met een verdrietig gevoel.

Het gemis gaat natuurlijk nooit meer weg. Want mijn vader is weg. Maar de herinnering blijft. Gelukkig hebben we veel foto’s, van alle vakanties samen, en Kerst, Sinterklaas en verjaardagen. En samen met mijn zussen en moeder doen we er alles aan om hem niet te vergeten. Op hun trouwdag eten we samen, met Kerst en Sinterklaas zijn we samen en op zijn verjaardag strooien we zijn as uit over de zee.

Dat zijn dingen waar ik naar uitzie en tegelijk tegenop zie. Want dat haalt de pijn weer naar boven. Maar natuurlijk doe ik het wel, ook voor mijn moeder en zussen. Het is goed om dit samen als gezin te doen. En toch is het zo veel, zo overweldigend verdrietig. Ik hoop dat we ook nog herinneringen kunnen ophalen, met een glimlach. Of de slappe lach krijgen om zijn eigenaardigheden. Onze maffe familietradities. Mijn lieve eigen gezin is er ook bij. Dat geeft veel troost.

Ik ga nu door de pijn heen naar een moment dat ik hem kan accepteren en zijn plek kan geven. Dat hij me niet meer overvalt. En dat de fijne herinneringen blijven en het gemis draaglijk is.

Als vrouw sporten in de overgang?

Gekke vraag

Een gekke vraag misschien, maar kan je als vrouw sporten in de overgang? Mijn moeder, zus en veel loopmaatjes deden het. De een wat fanatieker dan de ander, maar ik zie genoeg goede voorbeelden. Waarom vraag ik me dit af? Omdat ik de afgelopen weken nogal wisselvallig ben qua slapen, temperatuur en sporten. Doodmoe, hoofdpijn, koud, warm. Voelt als een beginnende griep, die niet doorzet. Vooral dat ineens warm worden, tot en met een gloeiend heet rood hoofd is nieuw voor mij. Van mezelf word ik niet snel rood in mijn gezicht. Ik zweet ook niet veel in mijn gezicht. Op mijn hoofd, onder mijn haar wel, maar dat is logisch met zo’n dikke bos lang haar. 

Blij met mijn medaille na de Halve marathon van Vlieland een paar jaar geleden

Te jong voor de overgang?

Wat is dat dan toch? Al een tijdje loop ik met de gedachte dat het wel eens de overgang zou kunnen zijn. Ik werd uitgelachen, daar ben ik te jong voor? Wat nogal onzin bleek, want veel vrouwen hebben hier al last van vanaf halverwege de dertig. Dus onzin dat dat pas bij vijftig zou beginnen. En ik dacht dat je het dan steeds warm zou hebben, maar ik heb het ook heel vaak koud. Het lijkt wel of mijn thermostaat stuk is. Ik schiet van heel koud naar bloedheet. En na de warmte komt de hoofdpijn. Een naar gevoel, wat ik als migrainepatiënt maar al te goed ken. De afgelopen dagen heb Ik af en toe mijn migraine medicijnen genomen. Ik merk is dat ik me schaam. De overgang is toch iets voor omaatjes, en zeurpieten. Echt onzin natuurlijk, want het is serieus vervelend als je er last van hebt.

Zweten en snaaien op kantoor

Op mijn werk is het ook vervelend. Als ik ineens midden in een vergadering het bloedheet krijg en maar laagjes kleding blijf uittrekken, tot ik in een shirt met korte mouwen zit. Ik drink veel water en thee, en heb het gevoel dat dat wel wat helpt. Maar ik kreeg ook enorme snaaihonger. Hele zakken drop werkte ik weg in mijn eentje. Heel stom natuurlijk, want dan schoot mijn suikerspiegel omhoog en is het effect van mijn dieet weg. Moet ik weer opnieuw beginnen met afkicken. En het schijnt de opvliegers erger te maken. Dus na een paar dagen maar gestopt met die drop.

Slapeloze nachten

Het slapen wisselt erg, soms slaap ik heel diep en lang. En dan weer maar vijf uur in een nacht. Vreselijk vermoeiend, want de volgende dag heb ik toch zin in suikers… Ik zorg dat ik altijd wat gezonds bij me heb, zoals walnoten en cherrytomaten. Eigenlijk liever geen tussendoortjes, maar deze zijn gezonder dan snoep en koek. Ook drink ik veel gemberthee, heerlijk. En dan af en toe wat koffie of cappuccino. Als ik slecht slaap, ben ik ’s avonds echt uitgeput. Regelmatig sla ik een training of koorrepetitie over, en ga ik vroeg naar bed met een boek of een serie. 

De Duindigtcross eind vorig jaar: moeizaam gelopen, te zware benen, ademhaling te hoog en te veel kilo’s om mee te zeulen.

Als vrouw sporten in de overgang: hoe dan?

Hoe doen vrouwen van vijftig dat, zo sportief zijn? Kan je als vrouw sporten in de overgang? Kan ik dat? Ik ging zoeken op internet en kwam las er van alles over. Vreselijk… Die kilo’s aankomen herken ik, de hoge bloeddruk ook. Gelukkig kwam ik later dit artikel tegen: hardlopen tijdens de overgang. Ik vroeg eens om me heen en hardlopen kan natuurlijk prima, zoals Prorun ook schrijft. En ik kreeg een aantal tips. Geen suiker, goed slapen en ontspannen en zo nodig, naar de huisarts. Gelukkig het gaat over, die vreselijke opvliegers. Kan wel een paar jaar duren… Nou collega’s en familie, maak je borst maar nat. Ik onderga het niet lijdzaam, maar schiet al snel in de klaagmodus. Want er is niets waar ik zo chagrijnig van word als niet kunnen slapen en sporten. Dus, ik blijf het gewoon proberen. Goed slapen, veel sporten, yoga, ademhalingsoefeningen en gezond eten. 

Schoolvakantie, werken en FOMO

Sinds ik moeder van van schoolgaande kinderen, nu zo’n zeven jaar, is het daar het fenomeen schoolvakantie gekomen. Als kind vond ik het heerlijk, die vakanties. Als het maar niet te vaak regende, want dan verveelde ik me wel eens. Maar als moeder beleef ik ze heel anders. Kinderen hebben op de basisschool ongeveer twaalf weken vakantie per jaar. En dan tel ik nog niet eens de marge en opleidingsdagen van de docenten mee. Of de stakingsdagen. En dan komt voor mij de combi schoolvakantie, werken en FOMO.

Voor hen natuurlijk leuk, lekker vrij zijn. Even niet hoeven leren, opletten, gymmen, Cito of andere toetsen doen. Voor mij meestal wat minder leuk. Want ik heb er last van, op mijn eigen gekke manier. Als zij vrij zijn, wil ik dat ook. Dan wil ik ook een pyjamadag. Of lekker naar een museum met hen. Of naar de film en poffertjes eten. Of de hele dag spelletjes doen. Last van Fear of missing out, FOMO. Van de leuke dingen die zij wel doen.

Maar ja in mijn CAO zitten geen 12 weken vakantie, maar vijf. Ik koop nog wel eens wat dagen bij, maar 12 weken zou te gek zijn. Dan kan ik niet mijn projecten leiden en resultaten boeken. Dan mis ik teveel op kantoor. Dat wil ik als medewerker ook helemaal niet. Als medewerker wil ik niets missen en er altijd zijn, op de belangrijke momenten voor mij en de organisatie. Ook daar heb ik last van FOMO, maar dan van afdelingsbijeenkomsten, teamoverleggen, weekstarts.

En dat doet iets geks met me, want als moeder wil ik wel thuis zijn. Meestal gaan de kinderen bij oma’s en tantes logeren. En thuis is onze au pair natuurlijk stand by. Ook zij gaat leuke dingen met ze doen. En als ik dan de foto’s voorbij zie komen in onze kids app groep, ben ik blij. En een beetje jaloers. Want die film had ik ook met ze willen kijken. Of dat leuke museum… FOMO.

Ik moet af en toe zoeken naar dat schakelaartje in mijn hoofd. Om weer van moeder werknemer te worden. Die fanatieke projectleider, die processen verbetert. Die houdt van discussiëren, projecten leiden, klanten bedienen en continu verbeteren. Die zich overal tegenaan bemoeit en graag haar mening uit. Die helpt bij alle omringende zaken, zoals gangmaker zijn voor de Omgevingswet, een team builden en met de collega’s hardlopen tijdens de Ambtenarenveldloop.

Deze week is weer zo’n vakantieweek. Voor mij dus schoolvakantie, werken en FOMO. Op maandag ging ik met mijn oudste zoon op stap. Bibliotheek, lunch en toen naar Escher in het Paleis. En de oppas met mijn jongste. Dinsdag had ik een overgangsdag. Ik werkte een deel van de dag thuis en verder deed ik nog spelletjes met beide jongens en de au pair. Op woensdag had ik de schakelaar gevonden en ging ik weer lekker werken. Ook donderdag is een drukke werkdag. En dan ga ik vrijdag weer lekker wat met de jongens doen. En dan ‘s avonds lekker sushi eten met z’n vieren. Zo heb ik een middenweg gevonden voor dat rare tussenin gevoel. En miste ik eigenlijk helemaal niet zo veel. Nou ja, alleen het logeerpartijtje bij oma, een film en een uitje naar Funland. Maar ik genoot wel van de foto’s.

Resultaat na een maand 5kg kwijt met Sportrusten

Op 2 januari startte ik met het Sportrusten 5 kg kwijt programma. Dit hield in: minimaal drie keer per week duursport in verschillende hartslagzones, elke dag ademhalingsoefeningen en drie keer per dag koolhydraatarm eten. Geen tussendoortjes, geen suiker, geen alcohol. Ik zag er erg tegenop, want ik hou nogal van eten, zoals drop, chips, koekjes. Maar ik wilde echt graag gezonder worden en ik was te zwaar. Dus ik begon met een hele hoop groenten inkopen, en yoghurt, kwark, noten. Ik bakte vanaf dag 1 heel veel lijnzaadcrackers en maakte elke week een pan pompoensoep. At nog nooit zoveel sla, groenten, yoghurt, kwark en eieren. En ik at zo lekker!

Het kostte me wel veel tijd aan boodschappen, plannen van wat wanneer te eten en ontzettend veel en lekker koken. Gelukkig hebben ze in onze bedrijfskantine heerlijke grote salades, zonder dressing. En dan wat lijnzaadcrackers met brie er bij. De eerste dagen voelde ik me niet lekker Ik was moe en had constant honger. Bleek dat ik veel te weinig at. Tijdens de drie eetmomenten ging ik veel meer eten. 200 gram volle kwark met blauwe bessen en zaden als ontbijt. En ik kom gemakkelijk de vijf uur tot de lunch door. Dan die grote bak sla en twee crackers met brie. En dan weer gemakkelijk 6 uur tot het avondeten. En dan heerlijke gerechten als avondeten. Ik at heerlijke pompoenlasagne, zonder pasta. Met geroosterde pompoen, spinazie, veel kaas en super heerlijke bechamelsaus. En een lekkere boerenkoolstamppot met knolselderij, pastinaak, kaas en peper. Een overheerlijke ceasarsalade met garnalen. Ik eet zoveel groenten, dat ik geen aardappels, rijst, brood of pasta nodig heb.

Natuurlijk ging het wel eens mis. ’s Avonds at ik wel eens een stukje pure chocola bij de thee. Of een bakje nootjes. En tussendoor at ik wel eens nootjes (ongezouten en geen pindas). Ook wel eens kerstomaatjes. Maar het ging goed. De eerste week vlogen de kilo’s er af en verloor ik veel omvang op de buik. Ook werd mijn gezicht smaller. Ik verloor waarschijnlijk veel vocht. De weken er na viel het wat tegen. Maar dat geeft niet. Ik voel me lekker. Wat ik wel moeilijk vind zijn de dagelijkse ademhalingsoefeningen. Ik doe al vaak andere ademhalingsoefeningen, waar ik eerder een blog over schreef. Maar die zijn vooral oppeppend, en in dit programma moet je juist degene doen die je hartslag omlaag brengen. Waar je rustig van wordt, zodat je vetverbranding beter werkt.

Het eerste weekend had ik last van de ‘ketogriep’. Dat is een heel vervelend, beetje ziek gevoel, omdat je van suikerverbranding over gaat naar vetverbranding. Hardlopen ging voor geen meter en mijn benen deden zoveel pijn. Ik schoot constant in de verzuring. Dat doet pijn. Maar ik kreeg elke dag een mail en een filmpje van sportrusten. Een van Koen de Jong of van Janneke Poort. En daarin legden ze dit uit. Dit duurt bij sommige mensen een paar dagen, anderen een week of nog langer. Dus ik zette door. Ik weet dat ik zonder brood kan, dus moest de rest ook lukken.

Wat ik moeilijk vond waren de nuchtere trainingen. Zonder ontbijt hardlopen kan ik prima, maar mijn clubtraining is pas om negen uur. Als ik dan pas ontbijt als ik thuis kom, zo rond elf uur, is het al bijna tijd voor lunch. En dan was ik zo misselijk, dat ik bijna niet meer kon eten. Dat werkte niet. En doordeweeks ’s avonds lukte het ook niet, omdat ik op kantoor rond half een lunch, en dan pas om negen uur ’s avonds eet is dat echt te lang. Dus die nuchtere trainingen heb ik niet elke week gedaan. Ik troostte me me dat gedachte dat dat wel komt, omdat ik toch van plan was om langer door te gaan.

En wat was nu het resultaat na een maand 5kg kwijt met Sportrusten? Nou, ik ben drie kilo kwijt en zes centimeter smaller op mijn middel. Ik wil meer, want ik ben nog niet tevreden. Dus ik ga lekker door. Ik heb me opnieuw aangemeld bij sportrusten, zodat ik elke dag een mail en filmpje krijg. Deze maand ben ik hard aan het trainen voor de City Pier City, dus af en toe zal ik niet nuchter trainen als dat niet gaat. Ik wil graag mijn snelheid verhogen op de 10 kilometer, dus dat is voor mij nu belangrijk. Maar ik fiets twee keer per week 21 kilometer van of naar kantoor. Doe eens in de week yoga voor de souplesse. En hardloop twee keer per week. Best een lekker schema zo. 

Voor iedereen die nieuwsgierig is geworden, ga naar de website van sportrusten en kijk eens wat het programma inhoudt. Of bestel in ieder geval het kookboek van William Cortvriendt en Prins van den Berg. Ik heb in tijden niet zo lekker gekookt, en daar ben ik toch best goed in. Mijn drie mannen eten ongeveer drie keer per week mee en vinden het ook lekker. Dus met een gezin is het ook te doen, Je moet wel van koken houden, want het is veel snij en kookwerk. Ik maak inmiddels zelf bechamelsaus, dressing en mayonaise. Alles zonder suiker. En ik geniet! Een mooi resultaat na een maand 5kg kwijt met Sportrusten.