Blog

5 kilo kwijt met Sportrusten programma

Op 2 januari startte ik met het 5 kilo kwijt programma van Sportrusten, wat bestaat uit hardlopen, ademhalen en eten. Eerder schreef ik al wat het resultaat was van de eerste maand. Ik ben niet gestopt en na drie maanden was ik dan echt vijf kilo kwijt. Drie dagen achter elkaar bleef ik op min vijf kilo en een beetje. Niet één dag, zoals de afgelopen maanden wel eens gebeurd was. Maar drie dagen achter elkaar. Wat ben ik trots!

Het programma is veelomvattend: hardlopen, ademhalen en eten . Dus niet alleen een dieet volgen, maar ook ademhalingsoefeningen doen en drie keer per week hardlopen. Ik liep meestal twee keer, maar sinds ik thuis werk meestal drie keer. Het eetschema bestaat uit drie maaltijden per dag, koolhydraatarm en zonder tussendoortjes. Ik eet bijna geen suiker en heb ook de alcohol afgezworen. Ook horen er ademhalingsoefeningen bij, waar mijn hoge bloeddruk van daalt en ik lekker rustig in mijn hoofd word.

Levensgenieter

Meestal als ik gezonder wil worden, vertel ik het niet aan iedereen. Nou ja, mijn omgeving weet natuurlijk dat ik graag sport. Maar dat vind ik ook zo leuk. En men weet dat ik graag gezond eet. Maar ook lekker want ik ben een levensgenieter. Ik hou van chocola, koekjes, drop, wijn en chips en eten met mate vind ik moeilijk. Dus de snoeppot op kantoor eet ik wel eens leeg, of het nou drop, koekjes of Tucjes zijn die er in zitten. Ik schaam me een beetje voor mijn slappe houding. Ben gewoon niet zo goed in diëten. En ik kook graag voor mijn gezin en vrienden, dus dat moet niet saai en kaal worden.

Sociale controle

Deze keer pakte ik het anders aan. In december schreef ik me al in voor het 5 kilo kwijt in 30 dagen met Sportrusten-programma in, want ik hou van hardlopen, ademhalen en eten. Ik vertelde het nu wel aan familie, collega’s en vrienden. Ik had hun hulp namelijk hard nodig. Geen tussendoortjes is pittig voor mij, dus spreek me er maar op aan. Ook mijn hardloopmaatjes leven mee en kennen mijn verhalen over koolhydraatarme recepten en nuchter trainen nou wel.

De aanpak werkte. Op kantoor werd ik aangesproken op mijn gesnoep als ik zondigde met drop. Twee collega’s hebben het kookboek van Hoe word je 100 al gekocht. Mijn hardloopmaatjes prijzen me regelmatig met mijn resultaat en vragen me vaak hoe het gaat. Zij zien ook echt dat ik kilo’s kwijt ben, eerst alleen in mijn gezicht, maar later ook aan mijn benen en billen. Mijn gezin is gematigd enthousiast, wat vooral met het eten te maken heeft. Mijn man en kinderen houden erg van chocolade(hagelslag), jam, koekjes, borrelen met chips, kaas en worst. En mijn man drinkt heerlijke wijnen, naast mij op de bank en aan tafel. Toch eten mijn mannen zo’n vier a vijf keer per week koolhydraatarm avondeten en ook scrambled eggs als lunch of ontbijt doen het goed. Mijn moeder vond het wel gedoe, maar toen we op Vlieland waren zochten we samen alternatieven voor brood en pasta. En niemand kijkt meer op van mijn thermoskan soep, mijn lijnzaadcrackers en fritata’s.

Lekker eten en koken

En weet je wat zo leuk is? Ik mag enorm veel eten. Eieren, kaas, melk, vis, vlees. En zoveel groenten dat ik het soms bijna niet op kan. Een halve krop ijsbergsla, een halve broccoli of bloemkool. In mijn eentje per avondmaal… En heerlijke gerechten maak ik. Het kost wel veel tijd, maar ja, dat heb ik er voor over. Want ik hou van koken en eten en vind mijn gezondheid belangrijk genoeg om moeite voor te doen.

Goed voornemen

En na drie maanden blijf ik op die min vijf kilo. Eigenlijk weet ik dat ik nog zeker drie maanden door ga. Want ik wil naar min tien! Een gezond lijf, met een lagere bloeddruk. Lekker kunnen rennen, zonder zware benen. Minder spierpijn en verzuring. Mijn goede voornemen is om in juli ongeveer tien kilo lichter te zijn dan op 1 januari. Dan is mijn BMI gezakt van 25 naar 22. Ik weet stiekem dat dit voor mij een blijvende leefstijl is. Af en toe zal ik wel eens frites of een wijntje nemen. Maar dit gevoel wil ik nooit meer kwijt. Fantastisch, toch? Helpen jullie me mee?

Deze blog schreef ik vorig jaar en nu vond ik het tijd om hem te delen. Ik heb meer afstand tot de pijn van het afscheid van mijn vader en ben dus door de pijn heen. Maar lees eerst maar de blog.

Pijn, dat ontwijk ik graag. Voor spierpijn gebruik ik magnesiumolie en een massage. Voor hoofdpijn paracetamol. Buikpijn een kopje kruidenthee. Maar gemis doet ook pijn. Het is zo sterk, dat het bijna fysieke pijn lijkt. Een steek in mijn buik, tranen lopen over mijn wangen en ik krijg het benauwd. Ik wil dat het snel weggaat. Maar ja, gemis, dat is niet zomaar weg.

In mei overleed mijn vader. Hij was 83 jaar en zijn hart was versleten. Gelukkig hebben we uitgebreid afscheid kunnen nemen en was het een mooie afsluiting. En toch doet het zo’n pijn. Al zo’n dertig jaar dacht ik dat ik er op voorbereid was, na zijn eerste hartinfarct. Maar hoe bereid je je voor op de dood van je vader? En natuurlijk doet het pijn, ik mis hem nog elke dag. Soms wat meer, en dan huil ik. Of trek me terug met muziek. Daar kan ik goed op huilen. De muziek van de crematie, bijvoorbeeld.

In de drukte rond het afscheid, werk, kinderen, sport, huishouden en de zomervakantie liep ik mezelf voorbij. Niet dat ik hard liep, maar ik vergat dat deze pijn tijd kost. En energie. Ik slaap slecht, ben daardoor erg moe. Ik werk, loop hard, fiets op mijn race en nog zoveel meer. En zo lang ik door ga, lijkt het wel goed met me te gaan. Maar de onrust komt ’s nachts. Ik zie het aan mijn slaapritme en gebrek aan diepe slaap. Mijn Garmin horloge registreert dat mooi.

Soms slaap ik maar vier uur in een nacht. Uiteindelijk sta ik dan maar heel vroeg op en ga mijn ademhalingsoefeningen en core oefeningen doen. En dan maar foto’s uitzoeken. Iets wat te doen is in de stilte van het huis waarin iedereen slaapt. Ik zie op tegen de lange dag die volgt, met zo weinig slaap. Meestal drink ik wat extra koffie en red ik de werkdag nog wel. Maar tegen etenstijd gaat mijn lichtje uit. Geen honger en zodra ik op de bank lig ben ik in slaap. Ik mis op zo’n avond een koorrepetitie of hardlooptraining. Ga heel vroeg mijn bed in, om vervolgens weer heel vroeg wakker te worden.

Als ik eerlijk ben, voelt het als vluchten voor de pijn. Geen tijd nemen voor de verwerking van de pijn en het verlies. Dus koos ik voor een extra lange zomervakantie. Niet de hele tijd met het hele gezin, maar ook een paar dagen alleen weg. Al snel begon ik hele lijsten met activiteiten te bedenken die ik in die dagen zou gaan doen. Tot ik mezelf een halt toeriep. Ik ga toch niet voor niets even alleen weg. Ik wil rust. En dan ervaren wat ik nodig heb. Wat er gebeurt. Toen iedereen weg was en ik dat grote bed voor mij alleen zag, vloog het me aan. Ik wilde naar huis, of man en kinderen hierheen halen. Ik liep naar buiten. Stond op een steiger met een prachtig uitzicht. Is dit door de pijn heen gaan? Niet vluchten, niet oplossen. Maar voelen hoe moe en verdrietig ik ben. Het is oke. Ik mag verdrietig zijn. En als ik de pijn echt voel, bekijk, en even afwacht, neemt ie misschien af. Of heb ik er vrede mee dat ie er is. Ik vind op mijn IPad een mooie foto van mijn vader als leerling, voor een kaart van zijn geliefde Italië. Ik vertel hem hoe ik me voel. Ik sluit de avond af met een verdrietig gevoel.

Het gemis gaat natuurlijk nooit meer weg. Want mijn vader is weg. Maar de herinnering blijft. Gelukkig hebben we veel foto’s, van alle vakanties samen, en Kerst, Sinterklaas en verjaardagen. En samen met mijn zussen en moeder doen we er alles aan om hem niet te vergeten. Op hun trouwdag eten we samen, met Kerst en Sinterklaas zijn we samen en op zijn verjaardag strooien we zijn as uit over de zee.

Dat zijn dingen waar ik naar uitzie en tegelijk tegenop zie. Want dat haalt de pijn weer naar boven. Maar natuurlijk doe ik het wel, ook voor mijn moeder en zussen. Het is goed om dit samen als gezin te doen. En toch is het zo veel, zo overweldigend verdrietig. Ik hoop dat we ook nog herinneringen kunnen ophalen, met een glimlach. Of de slappe lach krijgen om zijn eigenaardigheden. Onze maffe familietradities. Mijn lieve eigen gezin is er ook bij. Dat geeft veel troost.

Ik ga nu door de pijn heen naar een moment dat ik hem kan accepteren en zijn plek kan geven. Dat hij me niet meer overvalt. En dat de fijne herinneringen blijven en het gemis draaglijk is.

Gekke vraag

Een gekke vraag misschien, maar kan je als vrouw sporten in de overgang? Mijn moeder, zus en veel loopmaatjes deden het. De een wat fanatieker dan de ander, maar ik zie genoeg goede voorbeelden. Waarom vraag ik me dit af? Omdat ik de afgelopen weken nogal wisselvallig ben qua slapen, temperatuur en sporten. Doodmoe, hoofdpijn, koud, warm. Voelt als een beginnende griep, die niet doorzet. Vooral dat ineens warm worden, tot en met een gloeiend heet rood hoofd is nieuw voor mij. Van mezelf word ik niet snel rood in mijn gezicht. Ik zweet ook niet veel in mijn gezicht. Op mijn hoofd, onder mijn haar wel, maar dat is logisch met zo’n dikke bos lang haar. 

Te jong voor de overgang?

Wat is dat dan toch? Al een tijdje loop ik met de gedachte dat het wel eens de overgang zou kunnen zijn. Ik werd uitgelachen, daar ben ik te jong voor? Wat nogal onzin bleek, want veel vrouwen hebben hier al last van vanaf halverwege de dertig. Dus onzin dat dat pas bij vijftig zou beginnen. En ik dacht dat je het dan steeds warm zou hebben, maar ik heb het ook heel vaak koud. Het lijkt wel of mijn thermostaat stuk is. Ik schiet van heel koud naar bloedheet. En na de warmte komt de hoofdpijn. Een naar gevoel, wat ik als migrainepatiënt maar al te goed ken. De afgelopen dagen heb Ik af en toe mijn migraine medicijnen genomen. Ik merk is dat ik me schaam. De overgang is toch iets voor omaatjes, en zeurpieten. Echt onzin natuurlijk, want het is serieus vervelend als je er last van hebt.

Zweten en snaaien op kantoor

Op mijn werk is het ook vervelend. Als ik ineens midden in een vergadering het bloedheet krijg en maar laagjes kleding blijf uittrekken, tot ik in een shirt met korte mouwen zit. Ik drink veel water en thee, en heb het gevoel dat dat wel wat helpt. Maar ik kreeg ook enorme snaaihonger. Hele zakken drop werkte ik weg in mijn eentje. Heel stom natuurlijk, want dan schoot mijn suikerspiegel omhoog en is het effect van mijn dieet weg. Moet ik weer opnieuw beginnen met afkicken. En het schijnt de opvliegers erger te maken. Dus na een paar dagen maar gestopt met die drop.

Slapeloze nachten

Het slapen wisselt erg, soms slaap ik heel diep en lang. En dan weer maar vijf uur in een nacht. Vreselijk vermoeiend, want de volgende dag heb ik toch zin in suikers… Ik zorg dat ik altijd wat gezonds bij me heb, zoals walnoten en cherrytomaten. Eigenlijk liever geen tussendoortjes, maar deze zijn gezonder dan snoep en koek. Ook drink ik veel gemberthee, heerlijk. En dan af en toe wat koffie of cappuccino. Als ik slecht slaap, ben ik ’s avonds echt uitgeput. Regelmatig sla ik een training of koorrepetitie over, en ga ik vroeg naar bed met een boek of een serie. 

Als vrouw sporten in de overgang: hoe dan?

Hoe doen vrouwen van vijftig dat, zo sportief zijn? Kan je als vrouw sporten in de overgang? Kan ik dat? Ik ging zoeken op internet en kwam las er van alles over. Vreselijk… Die kilo’s aankomen herken ik, de hoge bloeddruk ook. Gelukkig kwam ik later dit artikel tegen: hardlopen tijdens de overgang. Ik vroeg eens om me heen en hardlopen kan natuurlijk prima, zoals Prorun ook schrijft. En ik kreeg een aantal tips. Geen suiker, goed slapen en ontspannen en zo nodig, naar de huisarts. Gelukkig het gaat over, die vreselijke opvliegers. Kan wel een paar jaar duren… Nou collega’s en familie, maak je borst maar nat. Ik onderga het niet lijdzaam, maar schiet al snel in de klaagmodus. Want er is niets waar ik zo chagrijnig van word als niet kunnen slapen en sporten. Dus, ik blijf het gewoon proberen. Goed slapen, veel sporten, yoga, ademhalingsoefeningen en gezond eten. 

Sinds ik moeder van van schoolgaande kinderen, nu zo’n zeven jaar, is het daar het fenomeen schoolvakantie gekomen. Als kind vond ik het heerlijk, die vakanties. Als het maar niet te vaak regende, want dan verveelde ik me wel eens. Maar als moeder beleef ik ze heel anders. Kinderen hebben op de basisschool ongeveer twaalf weken vakantie per jaar. En dan tel ik nog niet eens de marge en opleidingsdagen van de docenten mee. Of de stakingsdagen. En dan komt voor mij de combi schoolvakantie, werken en FOMO.

Voor hen natuurlijk leuk, lekker vrij zijn. Even niet hoeven leren, opletten, gymmen, Cito of andere toetsen doen. Voor mij meestal wat minder leuk. Want ik heb er last van, op mijn eigen gekke manier. Als zij vrij zijn, wil ik dat ook. Dan wil ik ook een pyjamadag. Of lekker naar een museum met hen. Of naar de film en poffertjes eten. Of de hele dag spelletjes doen. Last van Fear of missing out, FOMO. Van de leuke dingen die zij wel doen.

Maar ja in mijn CAO zitten geen 12 weken vakantie, maar vijf. Ik koop nog wel eens wat dagen bij, maar 12 weken zou te gek zijn. Dan kan ik niet mijn projecten leiden en resultaten boeken. Dan mis ik teveel op kantoor. Dat wil ik als medewerker ook helemaal niet. Als medewerker wil ik niets missen en er altijd zijn, op de belangrijke momenten voor mij en de organisatie. Ook daar heb ik last van FOMO, maar dan van afdelingsbijeenkomsten, teamoverleggen, weekstarts.

En dat doet iets geks met me, want als moeder wil ik wel thuis zijn. Meestal gaan de kinderen bij oma’s en tantes logeren. En thuis is onze au pair natuurlijk stand by. Ook zij gaat leuke dingen met ze doen. En als ik dan de foto’s voorbij zie komen in onze kids app groep, ben ik blij. En een beetje jaloers. Want die film had ik ook met ze willen kijken. Of dat leuke museum… FOMO.

Ik moet af en toe zoeken naar dat schakelaartje in mijn hoofd. Om weer van moeder werknemer te worden. Die fanatieke projectleider, die processen verbetert. Die houdt van discussiëren, projecten leiden, klanten bedienen en continu verbeteren. Die zich overal tegenaan bemoeit en graag haar mening uit. Die helpt bij alle omringende zaken, zoals gangmaker zijn voor de Omgevingswet, een team builden en met de collega’s hardlopen tijdens de Ambtenarenveldloop.

Deze week is weer zo’n vakantieweek. Voor mij dus schoolvakantie, werken en FOMO. Op maandag ging ik met mijn oudste zoon op stap. Bibliotheek, lunch en toen naar Escher in het Paleis. En de oppas met mijn jongste. Dinsdag had ik een overgangsdag. Ik werkte een deel van de dag thuis en verder deed ik nog spelletjes met beide jongens en de au pair. Op woensdag had ik de schakelaar gevonden en ging ik weer lekker werken. Ook donderdag is een drukke werkdag. En dan ga ik vrijdag weer lekker wat met de jongens doen. En dan ‘s avonds lekker sushi eten met z’n vieren. Zo heb ik een middenweg gevonden voor dat rare tussenin gevoel. En miste ik eigenlijk helemaal niet zo veel. Nou ja, alleen het logeerpartijtje bij oma, een film en een uitje naar Funland. Maar ik genoot wel van de foto’s.

Op 2 januari startte ik met het Sportrusten 5 kg kwijt programma. Dit hield in: minimaal drie keer per week duursport in verschillende hartslagzones, elke dag ademhalingsoefeningen en drie keer per dag koolhydraatarm eten. Geen tussendoortjes, geen suiker, geen alcohol. Ik zag er erg tegenop, want ik hou nogal van eten, zoals drop, chips, koekjes. Maar ik wilde echt graag gezonder worden en ik was te zwaar. Dus ik begon met een hele hoop groenten inkopen, en yoghurt, kwark, noten. Ik bakte vanaf dag 1 heel veel lijnzaadcrackers en maakte elke week een pan pompoensoep. At nog nooit zoveel sla, groenten, yoghurt, kwark en eieren. En ik at zo lekker!

Het kostte me wel veel tijd aan boodschappen, plannen van wat wanneer te eten en ontzettend veel en lekker koken. Gelukkig hebben ze in onze bedrijfskantine heerlijke grote salades, zonder dressing. En dan wat lijnzaadcrackers met brie er bij. De eerste dagen voelde ik me niet lekker Ik was moe en had constant honger. Bleek dat ik veel te weinig at. Tijdens de drie eetmomenten ging ik veel meer eten. 200 gram volle kwark met blauwe bessen en zaden als ontbijt. En ik kom gemakkelijk de vijf uur tot de lunch door. Dan die grote bak sla en twee crackers met brie. En dan weer gemakkelijk 6 uur tot het avondeten. En dan heerlijke gerechten als avondeten. Ik at heerlijke pompoenlasagne, zonder pasta. Met geroosterde pompoen, spinazie, veel kaas en super heerlijke bechamelsaus. En een lekkere boerenkoolstamppot met knolselderij, pastinaak, kaas en peper. Een overheerlijke ceasarsalade met garnalen. Ik eet zoveel groenten, dat ik geen aardappels, rijst, brood of pasta nodig heb.

Natuurlijk ging het wel eens mis. ’s Avonds at ik wel eens een stukje pure chocola bij de thee. Of een bakje nootjes. En tussendoor at ik wel eens nootjes (ongezouten en geen pindas). Ook wel eens kerstomaatjes. Maar het ging goed. De eerste week vlogen de kilo’s er af en verloor ik veel omvang op de buik. Ook werd mijn gezicht smaller. Ik verloor waarschijnlijk veel vocht. De weken er na viel het wat tegen. Maar dat geeft niet. Ik voel me lekker. Wat ik wel moeilijk vind zijn de dagelijkse ademhalingsoefeningen. Ik doe al vaak andere ademhalingsoefeningen, waar ik eerder een blog over schreef. Maar die zijn vooral oppeppend, en in dit programma moet je juist degene doen die je hartslag omlaag brengen. Waar je rustig van wordt, zodat je vetverbranding beter werkt.

Het eerste weekend had ik last van de ‘ketogriep’. Dat is een heel vervelend, beetje ziek gevoel, omdat je van suikerverbranding over gaat naar vetverbranding. Hardlopen ging voor geen meter en mijn benen deden zoveel pijn. Ik schoot constant in de verzuring. Dat doet pijn. Maar ik kreeg elke dag een mail en een filmpje van sportrusten. Een van Koen de Jong of van Janneke Poort. En daarin legden ze dit uit. Dit duurt bij sommige mensen een paar dagen, anderen een week of nog langer. Dus ik zette door. Ik weet dat ik zonder brood kan, dus moest de rest ook lukken.

Wat ik moeilijk vond waren de nuchtere trainingen. Zonder ontbijt hardlopen kan ik prima, maar mijn clubtraining is pas om negen uur. Als ik dan pas ontbijt als ik thuis kom, zo rond elf uur, is het al bijna tijd voor lunch. En dan was ik zo misselijk, dat ik bijna niet meer kon eten. Dat werkte niet. En doordeweeks ’s avonds lukte het ook niet, omdat ik op kantoor rond half een lunch, en dan pas om negen uur ’s avonds eet is dat echt te lang. Dus die nuchtere trainingen heb ik niet elke week gedaan. Ik troostte me me dat gedachte dat dat wel komt, omdat ik toch van plan was om langer door te gaan.

En wat was nu het resultaat na een maand 5kg kwijt met Sportrusten? Nou, ik ben drie kilo kwijt en zes centimeter smaller op mijn middel. Ik wil meer, want ik ben nog niet tevreden. Dus ik ga lekker door. Ik heb me opnieuw aangemeld bij sportrusten, zodat ik elke dag een mail en filmpje krijg. Deze maand ben ik hard aan het trainen voor de City Pier City, dus af en toe zal ik niet nuchter trainen als dat niet gaat. Ik wil graag mijn snelheid verhogen op de 10 kilometer, dus dat is voor mij nu belangrijk. Maar ik fiets twee keer per week 21 kilometer van of naar kantoor. Doe eens in de week yoga voor de souplesse. En hardloop twee keer per week. Best een lekker schema zo. 

Voor iedereen die nieuwsgierig is geworden, ga naar de website van sportrusten en kijk eens wat het programma inhoudt. Of bestel in ieder geval het kookboek van William Cortvriendt en Prins van den Berg. Ik heb in tijden niet zo lekker gekookt, en daar ben ik toch best goed in. Mijn drie mannen eten ongeveer drie keer per week mee en vinden het ook lekker. Dus met een gezin is het ook te doen, Je moet wel van koken houden, want het is veel snij en kookwerk. Ik maak inmiddels zelf bechamelsaus, dressing en mayonaise. Alles zonder suiker. En ik geniet! Een mooi resultaat na een maand 5kg kwijt met Sportrusten. 

Al een tijdje zat het me dwars, dat ik te zwaar ben geworden. En dat niet alleen, ik heb ook een hoge bloeddruk en mijn vetpercentage is te hoog. Dus wat deed ik? Ik ging bewuster en gezonder eten. Maar ik bleef maar zwaarder worden. Een week geleden bleek mijn BMI tot 25 gestegen, en dan heb je officieel overgewicht. Dus ik ben te zwaar, nu afvallen! 

Via Facebook en de nieuwsbrieven volg ik Koen de Jong van Sportrusten. Ik had al een paar keer gelezen over zijn programma 5 kg kwijt, een 30 dagen programma met ademhalingsoefeningen, dieet en drie keer per week hardlopen. Dat past goed bij mij dacht ik. Maar december was geen goede maand om te starten. Dus ik startte op 2 januari. Op 1 januari aten we nog even alle restjes op van onze super oudjaars avond met vrienden bij ons thuis. 

Onderdeel van het programma is een kookboek, Hoe word je 100? Maar dat had ik nog niet ontvangen, dus wat moest ik eten? Ik vroeg tips in de Facebook groep voor deelnemers aan het programma. Bleek dat ik van een bekende het kookboek mocht lenen. Zij had het programma al eens eerder gedaan. Ze gaf gelijk wat tips wat lekker was en werkte voor haar. Met het boek op mijn schoot begon mijn boodschappenlijstje te maken. Lekkere recepten, maar wel bewerkelijk. Meestal ongeveer een half uur voorbereiding, maar dat ook voor ontbijt en lunch telt op dat anderhalf uur koken per dag! Gelukkig zijn de porties meestal voor twee of vier, dus ik ging vooruit koken. Ik ben er al paar dagen heel druk mee. 

Niet alle recepten zijn makkelijk en soms kost het wat meer tijd dan in het boek staat. Maar ze zijn stuk voor stuk lekker en goed vullend. Ik maakte al banaan-ei pannenkoeken, pompoensoep, boerenkoolstamppot en courgettepizza. Let wel, alles is koolhydraatarm, dus geen aardappels, pasta, rijst of brood. Je eet drie keer dag en geen tussendoortjes. Je doet een nuchtere hardlooptraining per week, dus zonder ontbijt. Dat werd mijn zaterdagochtendtraining bij de club. Dat had ik al geprobeerd vorige week en dat ging goed.

Soms heb ik wel honger tussendoor en dat is eigenlijk niet de bedoeling. Dan neem ik wel eens een wortel of een paar noten. Het is dus wel even plannen, maar ik begreep later dat ik per maaltijd dan meer moet eten. Het is de bedoeling dat je tijdens de drie eetmomenten zoveel eet dat je echt gevuld bent en vijf uur zonder eten kan.

Het gaat me redelijk goed af. Ik vind het wel moeilijk als mijn mannen aan de borrel gaan, met een kaasje of chipje. Ik drink deze maand ook geen alcohol en dan schenkt iemand een lekker glas wijn in voor mijn neus. Als ik het echt niet meer trek, dan weer een paar nootjes. Niet omdat ik honger heb, maar het ruikt allemaal zo lekker. Lekkere trek dus. En veel water en thee drinken helpt ook.

Veel mensen aan wie ik het vertel, reageren verbaasd dat ik wil afvallen. Maar ik voel me niet lekker in mijn lijf, mijn buik en benen zijn te dik en zitten in de weg. Mijn kleding zit niet lekker en sporten kost veel meer moeite. Aan de bak dus! Voor mij kost het hardlopen en de ademhalingsoefeningen niet veel moeite, want dat deed ik beide al. Dat eten is de crux bij mij. Maar ja, ik ben te zwaar, nu afvallen.