Blog

Feedback is iets moois. En ik kan er niet eens een goed Nederlands woord voor verzinnen. Maar het dichtst bij komt denk ik terugkoppeling of reactie op je gedrag. Positieve feedback ontvangen is dan meestal erg leuk, want dat zijn complimenten of tips. Negatieve feedback is wat minder, want dat is domweg commentaar op je gedrag of werk. Ook leerzaam natuurlijk, maar vaak schiet ik in de verdediging, omdat het voelt of iemand me aanvalt met zijn commentaar.

In de zomer kreeg tijdens mijn ‘goede gesprek’ waarin ik mijn functioneren met mijn manager besprak de tip om feedback bij een aantal collega’s op te vragen. Hier hebben we een standaard vragenlijst voor en deze zette ik uit bij een aantal collega’s waar ik mee samen werk of die mijn opdrachtgever zijn voor een project. Via de mail kreeg ik al een aantal nuttige reacties en begon het feedback ontvangen. Daarna begon ik met een ronde langs de collega’s die nog niet gereageerd hadden.

Dat leverde heel interessante gesprekken op. Van tips over opleidingen tot feedback ontvangen over mijn manier van praten en doen. Dat is soms wel eens een pauze mag laten vallen of wat minder mag praten. En dat ik nogal dwingend kan zijn in het verkondigen van mijn waarheid, waar soms een ander heel anders over denkt. Maar niet de kans krijgt om dat tegen mij te zeggen. Er was zelfs een collega die het benauwd kreeg van mijn spraakwaterval, omdat ze geen adem meer haalde terwijl ik praatte. Ik was erg verbaasd en geschrokken en wilde haar meteen tips geven over ademhaling. Tot ik bedacht dat dit geen feedback gesprek over haar was en ik bedankte haar voor de opmerking en zei dat ik het wel herkende. Ik kan erg enthousiast worden en dan gaan ratelen.

Na een paar maanden verzamelen en gesprekken voeren kwam ik uit op een soort verzameling van feedback, van positief tot negatief. Allemaal erg leerzaam. Ik besprak dit met mijn manager en ook hij vond het nuttig en leerzaam. We bespraken wat er voor leerpunten en mogelijke opleidingen in zaten voor mij. Een aantal van de tips kende ik natuurlijk al uit eerdere opmerkingen van collega’s. Tijdens een coachingtraject had ik ook al eens feedback ontvangen nadat ik dat gevraagd had aan vrienden en familie. Daar ben ik me dus bewust van.

Maar hoe verander je je gedrag? Gedrag wat je in 45 jaar hebt aangeleerd, uitgebouwd en je eigen gemaakt. Ik zou bijna zeggen geperfectioneerd in mijn geval, want ik ben een perfectionist. Maar in dit geval is dat dus niet zo goed, zoals met teveel praten. Dus heb ik mensen gevraagd om af en toe stop te zeggen. Zowel collega’s, familie als vrienden. En dat doen ze dus. Eerst schrik ik en natuurlijk val ik stil. Ik zeg sorry, als de gelegenheid daarvoor is. En anders denk ik stil, bij mezelf, oh jee, ik deed het weer. En dan ga ik in mijn hoofd analyseren wat er nou gebeurde. Ik merk het vaak bij mezelf wel dat ik begin te ratelen of erg enthousiast aan het praten ben. Of de leegte vul met small talk. Terwijl ik ook goed stil kan zijn. Dan ben ik in gedachten nog wel in gesprek. Soms met mezelf, soms oefen ik gesprekken in mijn hoofd vooraf. Of doe ik oude gesprekken nog eens over en dan beter. Vertel ik iemand wat ik echt had willen zeggen. Of maak ik heel ad rem die ene opmerking die pas later in me op kwam. Of stel die ene vraag die ik al zo lang had willen stellen.

Ik hoop dat ik er beter in word. Het kost me nog best veel moeite, maar feedback ontvangen is al heel nuttig. Nu aan de slag. En feedback en tips van jullie zijn altijd welkom! Laat je een reactie hier onder achter? Of mail mij op info@watmariekebeweegt.nl

Mijn vorige blog ging over mijn herfstdip. En weet je wat gek is? Zodra ik hem af had en geplaatst op Wat Marieke beweegt ging ik in de actieve stand. Ik deed wat ik bedacht had. Ging aan de slag met hardlopen, koken, fietsen. De actie die in de dagen van de depressie totaal niet kon opbrengen, omdat ik te moe en somber was. Het leek wel alsof er in mijn lichaam een knop om was gegaan. Van inactief naar actief. Van somber naar vrolijk.

De afgelopen was ik heel actief. Het was druk op mijn werk, met workshops geven en notities die geschreven moesten worden. Ook nog een interne verhuizing, van mijn team naar een andere verdieping in het gebouw. Daarnaast hadden we het thuis druk met de herfstvakantie van de kinderen. Ik neem dan altijd een dag of twee vrij om leuke dingen met ze te gaan doen. In dit geval met de ene naar een museum en met de andere naar mijn moeder in Haren logeren. En ook naar een museum. Hartstikke leuk, maar druk. Tussendoor moest ik nog repeteren voor mijn koor, want eind deze week treden we op voor een goed doel.

Daarnaast zijn we aan het opruimen in huis en dus gingen we nog even naar Ikea voor kastjes. En we gingen nog een keer naar een museum, gezellig met z’n viertjes als gezin. Omdat we soms zo druk zijn met andere dingen dat we elkaar als gezin een beetje uit het oog verliezen. Dan was er nog een verjaardag. Een actief gezin dus.

Een week of twee eerder had ik bijna al deze dingen moeten afzeggen. Te moe, geen zin en echt niet in staat om dit allemaal te doen. Nu lukt het weer. Ik slaap beter, ik heb meer energie en ook echt zin in van alles en nog wat. Ik ben weer mijn oude zelf. Wat is dat fijn. Actief past toch een stuk beter bij me dan inactief in bed of op de bank. Natuurlijk pak ik nog steeds mijn rustmomenten op de bank of in bed. Ik kijk veel films en series en hou ook van talentenshows op tv. Op dit moment zijn The Masked Singer en Maestro mijn favoriet.

Nu kan ik me voorstellen dat je denkt, jemig die is druk. Wat een chaos daar. Dat is het soms ook. En dan is ineens het brood op. Zulke praktische zaken gaan niet altijd goed bij mij thuis. En vind ik dat erg? Ja, best wel. Want ik ben toch degene die elke week boodschappen doet op vrijdag. Maar soms is het brood eerder op dan dat het vrijdag is. Of bederft er een pak melk omdat er ineens wat anders gedronken wordt. Niet is zo onvoorspelbaar als een mens. En dat vind ik dan ook wel weer zijn charme hebben. Ik ben dan wel weer degene die gelijk even het boodschappenlijstje aanpast op deze nieuwe eetwensen van mijn mannen.

En weet je wat nou zo leuk was aan mijn vernieuwde energie? Dat ik naar een bos ben geweest. De Appèlbergen in de buurt van mijn ouderlijk huis. Met mijn moeder en mijn jongste gingen we lekker paddenstoelen zoeken. Ik met mijn Canon, mijn zoontje met zijn voetbal onder zijn arm en mijn moeder probeerde ons de weg te wijzen. Nou bleef ik nogal eens bij zo’n paddenstoel hangen voor een fotosessie en wilde zoonlief het liefste in bomen klimmen en voetballen. Het was dus een gevarieerde boswandeling. Maar hij had wel het gewenste effect. Moe maar voldaan ploften we daarna op de bank om na te genieten. Want wat is het nu mooi in het bos. Ik kon eindelijk weer genieten van de mooie herfstkleuren, honderden paddenstoelen en de geur van de herfst.

En ik stapte weer op de fiets naar kantoor. Deze keer op de mountainbike omdat dat toch wat veiliger is in de herfst. Bredere banden met meer profiel, lampjes er op en ik zit wat rechter op zodat ik beter de plassen aan kan zien komen. Ook ging ik lekker hardlopen in de bossen en duinen. Natuurlijk heb ik het af en toe koud en krijg ik fikse najaarsbuien over me heen. Maar na een warme douche voel ik me toch weer blijer dan daarvoor. Actief door sport, naast mijn zittende baan.

Mijn herfstdip is omgeslagen in een herfst-up.

Regen, wind, vallende blaadjes. Dat veroorzaakt bij mij een herfst depressie. Vroeg donker en laat licht, ieder jaar lijk ik er meer last van te hebben. Ik ben vreselijk moe en heb werkelijk nergens zin in. Niet in hardlopen, fietsen, zingen, werken. Alleen op bank hangen, films kijken, eten, drinken. Verder niets. Somber ben ik ook. Depressie is zo’n zwaar woord en daar wil ik eigenlijk niet aan. Maar als ik eerlijk ben denk ik dat ik er dicht tegenaan zit. En dan niet omdat het mode is, maar omdat ik me echt heel somber voel. Zo somber, dat ik zelfs niet kan opbrengen om de dingen te doen die ik normaal heel leuk vind, zoals zingen, hardlopen, voorlezen.

Regen, wind en kou

Raar hoe dat werkt in je hoofd. Want eigenlijk hou ik wel van de herfst, met paddenstoelen, de mooie kleuren. De warmte in huis, met kaarsen en de open haard. Dat de wereld even wat kleiner en gezelliger wordt. Maar met de herfst komt ook de regen en harde wind. En ik hou helemaal niet van regen, vooral niet het nat worden tot op je onderbroek als je gaat fietsen. En het koud krijgen van langs het voetbalveld staan. Of bibberen na een hardlooptraining als je je droge kleren vergeten bent. Of nog terug moet fietsen vanaf de club. Door dat slechte weer kan ik behoorlijk in een depressie raken.

Depressief op de bank

Ik had met mezelf afgesproken niet streng te zijn. Als het echt niet gaat, niet gaan hardlopen of fietsen naar het werk. En nu gaat het dus even niet. Maar ja, dan word ik nog depressiever. Ik lig daar maar op die bank, met thee en chocola. Duffe spelletjes te doen op mijn telefoon. Of zo’n hele Zweedse detective serie achter elkaar te kijken op mijn IPad. En regelmatig val ik tijdens het lezen of tv kijken in slaap. Om na een half uur heel naar wakker te worden, met plaklenzen en pijn in mijn nek.

Oplossingen

Dus wat ga ik doen? Ik heb een lijstje gemaakt met wat ik wil doen om de herfst-depressie te bestrijden. Om uit de herfstdepressie te komen, is het belangrijk om mijn normale dagritme aan te houden. Het ritme van werken, ontspanning enzovoorts. Dus ook wekelijks naar mijn koorrepetitie en van het oefenen word ik ook blij. En twee keer per week hardlopen, liefst tijdens de trainingen met mijn loopgroep. Dat fietsen naar het werk valt me zwaar. Dat doe ik als het gaat, omdat ik me daarna heel goed voel. En ik ga als mijn trouwe collega meefietst. Want dat is toch leuker dan alleen.

Ontspanning

In het weekend mag ik bijkomen en ook wel eens een middagslaapje doen, of een filmmiddag met de jongens. Popcorn bakken, genieten van de film. Ook boek ik een weekend weg naar een vriendin. Ik heb haar al te lang niet meer gezien en vind het erg leuk om naar Engeland te gaan. En van het plannen van vakanties word ik ook blij, dus de meivakantie in Bretagne is net geboekt.

Actie

Maar op de korte termijn, wat ga ik anders doen? En werkt dat? Ik ben nogal ongeduldig, dus ik wil eigenlijk dat de dip vandaag weer over is. Dat ik kan genieten van paddenstoelen in het bos en niet binnen depressief ga zitten zijn. Dat ik met plezier op de racefiets stap en naar mijn hardlooptraining ga. Misschien bak ik wel koekjes. Of maak ik een heerlijk ovenschotel. Dingen die ik binnenshuis kan doen en waar ik vrolijk van word. Of schrijf ik een blog, ook een opluchting als ik het kwijt kan aan het papier. En als het droog is, met mijn Canon op stap in het Haagse Bos, paddenstoelen fotograferen. En zometeen stap ik weer op de racefiets. Op naar een herfst-up in plaats van een herfst depressie.

Sinds een paar weken ga ik één keer in de week op de racefiets naar mijn werk. Woon-race-werk op de ene dag. Soms dezelfde dag terug, maar vaker op een andere dag werk-race-woon. Ik was het al ongeveer een jaar van plan, maar deed het pas toen mijn collega vroeg of ik met hem samen wilde fietsen. Meestal fiets ik dus samen met hem. Drie kwartier eerder dan normaal de deur uit, best vroeg. En dan op kantoor douchen en omkleden.

Meestal zijn werk en sport bij mij gescheiden. Ik werk vier dagen per week op kantoor in Schiedam en sport op donderdagavond en in het weekend. Met vrienden en sportmaatjes, of alleen. Nou loop ik wel sinds een paar jaar de Ambtenarenveldloop met collega’s. En nu fiets ik dus op de race met mijn collega. Ik moest even omschakelen. Van mijn wielerkleding inclusief strakke shirts en zeem, naar mijn nette kantoorkleding. Tussendoor ook nog douchen en opmaken. Haar weer in vorm krijgen. Voelt nog steeds raar om zo in die wielerkleding door de hal en garage te lopen. En te douchen op kantoor.

Maar als ik aangekomen ben, voel ik me zo lekker! Geheel opgeladen begin ik de dag. Ik heb dan al 21 kilometer gefietst en dat voelt zo goed. Soms heb ik wel veel honger of zijn mijn benen zwaar. Ik ga nog steeds met de trap, maar ren wat minder hard door de gangen. Maar ook dat voelt goed. Want ik fiets! Toen ik op één dag heen en terug fietste, was ik ‘s avonds wel heel moe. De terugweg ging al niet zo lekker en eenmaal thuis na een snelle maaltijd helemaal kapot. Op de bank viel ik in slaap en toen maar heel vroeg naar bed. Iets in de avond plannen zit er dan niet meer in.

Dus doe ik meestal alleen de heen of terugweg. En misschien als mijn conditie beter wordt, bouw ik dat uit naar twee keer in de week heen en weer. Alhoewel nu het najaar is begonnen, weet ik dat nog niet zeker. Gisteren ben ik zeiknat geregend. Het duurde thuis dik een uur voor ik weer warm was. Ik moet nog wat investeren in waterdichte kleding en schoenen geloof ik. En goede lampjes op mijn fiets.

Maar deze winter ga ik dit volhouden, dat woon-race-werk en terug patroon. Een goed voornemen in september.

Zie mij eens hardlopen, koken, racefietsen. Zie me gezond leven, op zoek gaan naar betekenis en rust. Zie me worstelen met tijd, plannen van gezinstijd, werktijd en hobby’s. Zie me genieten, van wijn, natuur en een lasagne. Ze me piekeren, over het klimaat, de toekomst en plastic soup. Zie me trends volgen, en vaak juist niet.

Waarom moet iedereen lezen wat ik in mijn blogs over mijn leven schrijf? Mijn moeder vroeg dat laatst. Is dat niet alleen voor familie? Ik reageerde fel en bedacht me later dat dat dus een goede vraag was. Het antwoord is alleen niet zo eenvoudig. Waarom deel ik mijn gedachten en belevenissen op het wereldwijde web? Nou ja, alleen te lezen voor Nederlanders. Maar toch.

Ik hou van verhalen vertellen. Altijd al gedaan. Ook ben ik verlegen, soms heel stil. Maar als ik me op mijn gemak voel, komen de verhalen. Over sport, eten, milieu. Van alles eigenlijk. En dan kan ik lang en uitgebreid vertellen. Ik laat ook wat foto’s er bij zien, want van alles wat ik doe maak ik die. Meestal met mijn iPhone, soms met de Canon. Ik ben een open boek, dus het zijn persoonlijke verhalen. En die kan ik soms aan een wildvreemde vertellen. Zo komen leuke gesprekken op gang. De ander vertelt ook wat en je hebt verbinding gemaakt. En de ander ziet je.

Als kind was ik verlegen. Meestal zag je me niet en hoorde je me al helemaal niet. Ik speelde graag, ook alleen. Met auto’s, poppen, potloden. Bouwde hutten in een boom. Ik was de jongste en mijn oudere zussen wilden niet altijd met mij spelen. Dan speelde ik wel zelf, of met buurkinderen. Maar als jongste moest ik soms mijn best doen om een verhaal te kunnen vertellen. Aan tafel bijvoorbeeld had mijn vader vaak het hoogste woord. Ook mijn moeder kan mooi vertellen. Mijn zussen waren er ook nog. En dan kwam ik, als kleintje. Soms wachtte ik niet op een stilte en begon toch ineens te vertellen. Of maakte een grapje, zomaar uit het niets. Zie mij ook een onderdeel van het gezin zijn.

Later leerde ik met mijn verlegenheid om te gaan. Er is altijd wel wat om over te praten, ook met vreemden. Het weer, nieuws of wat je om je heen ziet. Zeker op mijn werk en tijdens congressen heb ik geleerd om toch het gesprek aan te gaan. Een klein verhaaltje kan een mooie opwarmer zijn voor een gesprek. En dan komt de rest vanzelf. Ik vertel vaak iets wat persoonlijk is, namelijk waar ik me over verbaas of wat me dwars zit. Dat is vaak herkenbaar, en hop, het gesprek komt op gang. Zie mij eens netwerken.

In mijn werk kan ik ook wel verhalen vertellen, maar dat is niet de hoofdmoot. Ik ben daarom gaan bloggen voor Stoere Vrouwen. Zij organiseerden een blogwedstrijd en ik mocht daarna met een aantal andere gastbloggers schrijven over sport. Dat heb ik met veel plezier gedaan. Tot dat stopte. En toen kon ik mijn verhalen niet meer kwijt. Wel aan vrienden en familie. En aan het papier. Maar niet online. En ik dat was ik nou net zo leuk gaan vinden. Het voelde alsof niemand me meer kon zien.

Dus ben ik in augustus gestart met Wat Marieke beweegt. Mijn eigen verhalenhoekje op het web. Opgeleukt met mijn foto’s. Ik hoop dat ik jullie raak. Dat je soms moet lachen. Of een traantje wegpinkt. Dat vind ik mooi aan verhalen die ik online lees. Of die ik van iemand in levende lijve hoor. Ik ben geen schrijver of deskundige. Ik geef geen advies of therapie. Ik deel mijn verhalen en foto’s. Met Nederland. Of nou ja, wie het wel lezen dan. Zie mij eens bloggen.

Vrij zijn. Dat klinkt zo fijn. Maar wanneer ben je vrij? En voel je je dan ook vrij? Ik voel me vrij op de fiets, maakt niet uit welke soort. Tijdens het hardlopen en suppen. Maar ook in de vakantie, op een boot of Vlieland. En in het weekend, als ik lekker lang in bed kan blijven liggen met de krant en koffie. Voor veel mensen in de wereld is het niet zoals bij mij. Die zijn nooit vrij, omdat ze bijvoorbeeld in oorlog of met geweld leven. Dat is gelukkig  voor ons niet zo in Nederland.

Voor mij is vrij zijn dus erg verbonden met niet werken. Wat best gek is, want ik hou veel van mijn werk. Sinds mijn studie werk ik al aan en in het milieu en daar ligt mijn hart. Ik werk met veel plezier, al 21 jaar. Ik vind mijn werk nuttig en leer veel. Natuurlijk is het wel eens stom als iets niet lukt, of iemand me tegenwerkt. Maar vol energie ga ik er tegenaan en meestal komt het dan wel weer goed.  Vier dagen per week reis ik met de trein naar Schiedam om de regio Rijnmond duurzamer te maken. Inmiddels een keer in de week op fiets. Dat voelt zeker als vrijheid, om in een uur van Voorburg naar kantoor te fietsen. Wind in mijn helm, zon op mijn wangen.

Ik neem het hele jaar door af en toe vrij. Meestal ga ik met mijn drie mannen op vakantie. Skiën, naar warme exotische oorden, naar Bretagne, naar de Friese meren en Vlieland. Dit jaar nam ik naast die geplande gezinsvakanties ook een paar weken extra vrij in de zomer. Vier weken achter elkaar vrij, dat had ik al jaren niet gehad. Klinkt als een zee van tijd en voor ik het wist had ik hele actielijsten gemaakt met wat ik allemaal zou gaan doen. Van deze blogs op een website plaatsen, tot fotoboeken maken en speelgoed opruimen. Ik lachte mezelf uit. Dat is toch geen vrijheid?

Uiteindelijk boekte ik een natuurhuisje en ging er vijf dagen alleen tussenuit. Dat voelde als een enorme luxe en vrijheid. Sommige mensen vroegen of mijn man dat wel goed vond. Of dat we een relatieprobleem hadden. Ik lachte vriendelijk en vertelde dat ik gewoon tijd voor mezelf nodig had. Even geen mama, vrouw van, medewerker en hoofd huishouding zijn. Mijn man kan dan namelijk ook prima allemaal, op zijn manier.

De vier weken zijn voorbij gevlogen. Ik heb ontzettend veel gedaan, maar vooral genoten van het even niet werken. Geen wekker zetten. De kinderen waren ook vrij (van school), maar onze lieve au pair ontfermde zich over hen. Van koekjes bakken, ijsjes eten, spelletjes doen en met ze naar het park. En passant deed ze een wasje en haalde de stofzuiger door het huis. Ook zij helpt mee in mijn vrije vakantiegevoel.

En morgen ga ik weer aan het werk. Ik heb mijn collega’s niet echt gemist, maar het zal vast wel weer gezellig zijn in Schiedam. En ik heb ook wel weer zin om wat nuttigs qua milieu te doen. Een goed voornemen heb ik. De vrijheid in mijn hoofd houden, zoals op deze foto in Marokko in de bergen. Vrij zijn, om mijn eigen keuzes te maken, wanneer dat nodig is. Of wanneer ik denk dat dat beter is. Ook een vorm van vrijheid. En blogs schrijven natuurlijk, heel vrij!

Op een mooie zomerdag in de duinen van Vlieland leerde ik iets heel bijzonders. Een methode om je lichaam energiek te maken, met zuurstof. Een reeks ademhalingsoefeningen waarbij je jezelf oppompt als een luchtbed. Je ademt lang in en kort uit. Na 35 keer dat gedaan te hebben, blaas je uit en hou je je mond en neus dicht. Je houdt je adem uit, niet in. Dat doe je zo lang mogelijk. Dan adem je diep in en houdt dat zo’n 20 tellen vast, adem in dus. Dat is een serie en daar doe je er vier van. Daarna doe je nog wat fysieke oefeningen. Ik doe dan planken en opdrukken. En koud afdouchen als kers op de taart. Zo pomp ik mijn lichaam elke ochtend vol zuurstof. Het geeft me energie en zin in de dag.

Ik doe deze oefeningen nu een jaar lang een paar keer per week. Het voelt raar, want ik ken niet veel mensen die dit doen. Sommigen doen elke dag yoga, gaan naar de sportschool of zwemmen. Andere mediteren elke dag. Maar dit werkt voor mij. De resultaten van de oefeningen hou ik bij in mijn telefoon. Een overzichtje van mijn bloeddruk, aantal seconden adem uit gehouden tijdens de vier series, de duur van de hoge plank en aantal keren opdrukken. Ik kan dus zien wanneer ik ze gedaan heb. Bij uitzondering doe ik ze wel eens een week niet. Tijdens een vakantie bijvoorbeeld.

Wat leuk is aan het bijhouden van de resultaten is dat ik kan zien dat ik soms wel tot twee en halve minuut mijn adem kan vasthouden, of uithouden. Dat geeft een enorme kick. Ik raak niet in paniek en het voel een beetje als het onder water gevoel bij duiken. Soms lukt het niet zo goed en kom ik niet verder dan anderhalve minuut. Dan moet ik echt inademen en kan dat hooguit een paar seconden uitstellen. Meestal ben ik dan moe of slecht geconcentreerd. Helemaal prima, want het is geen wedstrijd.

De oefeningen geven me extra zuurstof voor ongeveer acht uur. Als ik een lange dag maak, doe ik soms nog een paar oefeningen tussendoor. Niet de hele set van vier, maar wel een aantal keer diep in en kort uit. Even vasthouden. En weer door. Ongelofelijk hoe een simpele ademhalingsoefening me kan oppompen als een luchtbed.

Vanaf vandaag deel ik op Wat Marieke Beweegt mijn verhalen met jullie. En omdat ik ook van mooie beelden hou, zal ik ook wat van mijn foto’s laten zien. Beide zijn voor mij hobby’s. In het dagelijks leven ben ik milieubeleidsadviseur, moeder, vrouw van etc.