Zie mij eens hardlopen, koken, racefietsen. Zie me gezond leven, op zoek gaan naar betekenis en rust. Zie me worstelen met tijd, plannen van gezinstijd, werktijd en hobby’s. Zie me genieten, van wijn, natuur en een lasagne. Ze me piekeren, over het klimaat, de toekomst en plastic soup. Zie me trends volgen, en vaak juist niet.
Waarom moet iedereen lezen wat ik in mijn blogs over mijn leven schrijf? Mijn moeder vroeg dat laatst. Is dat niet alleen voor familie? Ik reageerde fel en bedacht me later dat dat dus een goede vraag was. Het antwoord is alleen niet zo eenvoudig. Waarom deel ik mijn gedachten en belevenissen op het wereldwijde web? Nou ja, alleen te lezen voor Nederlanders. Maar toch.
Ik hou van verhalen vertellen. Altijd al gedaan. Ook ben ik verlegen, soms heel stil. Maar als ik me op mijn gemak voel, komen de verhalen. Over sport, eten, milieu. Van alles eigenlijk. En dan kan ik lang en uitgebreid vertellen. Ik laat ook wat foto’s er bij zien, want van alles wat ik doe maak ik die. Meestal met mijn iPhone, soms met de Canon. Ik ben een open boek, dus het zijn persoonlijke verhalen. En die kan ik soms aan een wildvreemde vertellen. Zo komen leuke gesprekken op gang. De ander vertelt ook wat en je hebt verbinding gemaakt. En de ander ziet je.
Als kind was ik verlegen. Meestal zag je me niet en hoorde je me al helemaal niet. Ik speelde graag, ook alleen. Met auto’s, poppen, potloden. Bouwde hutten in een boom. Ik was de jongste en mijn oudere zussen wilden niet altijd met mij spelen. Dan speelde ik wel zelf, of met buurkinderen. Maar als jongste moest ik soms mijn best doen om een verhaal te kunnen vertellen. Aan tafel bijvoorbeeld had mijn vader vaak het hoogste woord. Ook mijn moeder kan mooi vertellen. Mijn zussen waren er ook nog. En dan kwam ik, als kleintje. Soms wachtte ik niet op een stilte en begon toch ineens te vertellen. Of maakte een grapje, zomaar uit het niets. Zie mij ook een onderdeel van het gezin zijn.
Later leerde ik met mijn verlegenheid om te gaan. Er is altijd wel wat om over te praten, ook met vreemden. Het weer, nieuws of wat je om je heen ziet. Zeker op mijn werk en tijdens congressen heb ik geleerd om toch het gesprek aan te gaan. Een klein verhaaltje kan een mooie opwarmer zijn voor een gesprek. En dan komt de rest vanzelf. Ik vertel vaak iets wat persoonlijk is, namelijk waar ik me over verbaas of wat me dwars zit. Dat is vaak herkenbaar, en hop, het gesprek komt op gang. Zie mij eens netwerken.
In mijn werk kan ik ook wel verhalen vertellen, maar dat is niet de hoofdmoot. Ik ben daarom gaan bloggen voor Stoere Vrouwen. Zij organiseerden een blogwedstrijd en ik mocht daarna met een aantal andere gastbloggers schrijven over sport. Dat heb ik met veel plezier gedaan. Tot dat stopte. En toen kon ik mijn verhalen niet meer kwijt. Wel aan vrienden en familie. En aan het papier. Maar niet online. En ik dat was ik nou net zo leuk gaan vinden. Het voelde alsof niemand me meer kon zien.
Dus ben ik in augustus gestart met Wat Marieke beweegt. Mijn eigen verhalenhoekje op het web. Opgeleukt met mijn foto’s. Ik hoop dat ik jullie raak. Dat je soms moet lachen. Of een traantje wegpinkt. Dat vind ik mooi aan verhalen die ik online lees. Of die ik van iemand in levende lijve hoor. Ik ben geen schrijver of deskundige. Ik geef geen advies of therapie. Ik deel mijn verhalen en foto’s. Met Nederland. Of nou ja, wie het wel lezen dan. Zie mij eens bloggen.
