Category: Geen categorie

Op een mooie zomerdag in de duinen van Vlieland leerde ik iets heel bijzonders. Een methode om je lichaam energiek te maken, met zuurstof. Een reeks ademhalingsoefeningen waarbij je jezelf oppompt als een luchtbed. Je ademt lang in en kort uit. Na 35 keer dat gedaan te hebben, blaas je uit en hou je je mond en neus dicht. Je houdt je adem uit, niet in. Dat doe je zo lang mogelijk. Dan adem je diep in en houdt dat zo’n 20 tellen vast, adem in dus. Dat is een serie en daar doe je er vier van. Daarna doe je nog wat fysieke oefeningen. Ik doe dan planken en opdrukken. En koud afdouchen als kers op de taart. Zo pomp ik mijn lichaam elke ochtend vol zuurstof. Het geeft me energie en zin in de dag.

Ik doe deze oefeningen nu een jaar lang een paar keer per week. Het voelt raar, want ik ken niet veel mensen die dit doen. Sommigen doen elke dag yoga, gaan naar de sportschool of zwemmen. Andere mediteren elke dag. Maar dit werkt voor mij. De resultaten van de oefeningen hou ik bij in mijn telefoon. Een overzichtje van mijn bloeddruk, aantal seconden adem uit gehouden tijdens de vier series, de duur van de hoge plank en aantal keren opdrukken. Ik kan dus zien wanneer ik ze gedaan heb. Bij uitzondering doe ik ze wel eens een week niet. Tijdens een vakantie bijvoorbeeld.

Wat leuk is aan het bijhouden van de resultaten is dat ik kan zien dat ik soms wel tot twee en halve minuut mijn adem kan vasthouden, of uithouden. Dat geeft een enorme kick. Ik raak niet in paniek en het voel een beetje als het onder water gevoel bij duiken. Soms lukt het niet zo goed en kom ik niet verder dan anderhalve minuut. Dan moet ik echt inademen en kan dat hooguit een paar seconden uitstellen. Meestal ben ik dan moe of slecht geconcentreerd. Helemaal prima, want het is geen wedstrijd.

De oefeningen geven me extra zuurstof voor ongeveer acht uur. Als ik een lange dag maak, doe ik soms nog een paar oefeningen tussendoor. Niet de hele set van vier, maar wel een aantal keer diep in en kort uit. Even vasthouden. En weer door. Ongelofelijk hoe een simpele ademhalingsoefening me kan oppompen als een luchtbed.

Vanaf vandaag deel ik op Wat Marieke Beweegt mijn verhalen met jullie. En omdat ik ook van mooie beelden hou, zal ik ook wat van mijn foto’s laten zien. Beide zijn voor mij hobby’s. In het dagelijks leven ben ik milieubeleidsadviseur, moeder, vrouw van etc.

Ik wil van alles en altijd. Als een soort vlinder fladder ik van de ene bloem (boek lezen) naar de andere (facebook checken) naar de volgende (muziekje luisteren). In mijn hoofd zitten allerlei wensen en verlangens, die zich constant aandienen en aan me opdringen. Concentreren is niet een van mijn sterke kanten. Enthousiast stort ik me op een nieuw boek. Maar ja, dat tijdschrift wat er nog lag is toch ook wel leuk.

Het is natuurlijk ook heerlijk om veel leuke dingen te doen. Ik ben gek op lezen, muziek luisteren en zingen, films en series kijken, schrijven, fotograferen, spelletjes doen. En sporten natuurlijk. Lekker koken en bakken. En ik doe dus zoveel mogelijk dingen op een dag. Ook praat ik graag, met iedereen. Vertel over al die leuke dingen die ik doe. En schijf er over in mijn blogs. Deel foto’s en verhalen op Facebook en Instagram. Heerlijk!

Maar soms moet er iets af gemaakt worden. Van een ovenschotel tot een projectverslag. Of de belastingaangifte, een fotoboek. Een gedicht en surprise voor Sinterklaas. En dan ga ik toch tussendoor even de muziek aan zetten. Of whats appen met mijn zus. Even de kinderen helpen met hun huiswerk. De vaatwasser uitruimen. Hoe drukker ik het heb, hoe meer ik merk dat ik moet focussen. Me concentreren op waar ik op dat moment mee bezig ben. En niet laten afleiden.

Als het dan lukt om iets echt af te maken en dan pas het volgende te doen, ben ik trots. Ik kan het namelijk wel. Ik moet alleen soms wat strenger voor mezelf zijn. Niet in de val trappen van allerlei leuke dingen tussendoor. Lang geleden deed ik een cursus Benedictijns leven en werken. In een klooster leerde ik een dag lang hoe je meer structuur in je dag kan brengen, door biokkenschema’s te maken. Benedictijnen zijn heel gestructureerd: 8 uur slaap, 8 uur bidden en 8 uur werken per dag.  En ik leerde hoe je gebruik kan maken van het feit dat je een avondmens bent. Hoe je leert met ademhaling en concentratie oefeningen je focus er bij te houden. En soms moet ik weer een terug naar mijn blokkenschema’s. Het is wat saai, maar het helpt wel.

En terwijl ik dit zit te schrijven, zoemt mijn telefoon. Een notificatie van het AD. Ik ben geïrriteerd, waarom had ik dat aan gezet? Ik ga meteen naar instelingen en zet de notificaties uit. Zo, dat is opgelost. Vlinder zijn, prima, maar ik zit nu even lekker te typen. In mijn ooghoek zie ik eenden zwemmen, op een prachtige sloot terwijl de zon opkomt. Ik zou foto’s kunnen gaan maken. Maar ik zit zo lekker te schrijven.

Als kind was mijn lievelingsdier een rups. Ik ving ze, stopte ze in een pot met hun favoriete blaadjes en zag ze groeien, tot ze een cocon maakten en uiteindelijk werden ze een vlinder. En ik hou ook enorm van vlinders. Ze zijn zo vrolijk, zoals ze rondfladderen, van bloem naar bloem. Mooie kleuren en heel fragiel. Soms zit er een op mijn been. Heel even geniet ik van het moment. De vlinder zit eerst met haar vleugels uitgeklapt. Ze klapt ze even dicht en laat de onderkant van haar vleugels zien. Bruin met ongeveer hetzelfde patroon als op de bovenkant. En dan klapt ze ze weer open en vliegt weg, naar een bloem verderop.

Een vlinder zijn klinkt mooi. Maar ik ben ik, een mens. Een vrolijk, gedreven, enthousiaste vrouw. De focus ligt nu op mij en doen wat ik wil. Niet van alles en nog wat-jes. Maar het schrijven van blogs. Welkom in mijn wereld.