natuurhuisje Archives ⋆ Watmariekebeweegt.nl

21 September 202021 September 2020

Opnieuw alleen aan een sloot

Natuurhuisje

Een jaar na mijn eerste paar dagen alleen weg in een natuurhuisje (aan een sloot), zit ik opnieuw in een natuurhuisje. In april deed ik het ook, toen om te studeren. En nu had ik niet echt een vastomlijnd doel. Alleen zijn, schrijven, sporten. En opnieuw alleen aan een sloot.

Greenfloat

Ik huurde voor de derde keer een natuurhuisje, en wel de Greenfloat. Deze keer in Boskoop, weer aan een sloot. Nu bij een kwekerij en de proeftuin van holland. De GreenFloat is een soortwoonboot, erg mooi gemaakt, een Tiny house op het water, met eigen badkamer en minikeuken. En een mooi terras aan het water. Ik had alles mee om sportief te doen: sup, racefiets, badpak en hardloopschoenen. Op zondag kwam ik aan en het regende een beetje. Ik ging me installeren en maakte een heerlijke Ceasarsalade. Schonk mezelf een glaasje rosé in en toen scheen de zon. Op het terras genoot ik van de rust, de zon en de vogels. Ik las mijn boek uit en genoot. Opnieuw alleen aan een sloot.

Lezen en netflixen

Maandag was het wisselend weer. Het waaide heel hard, zo’n windkracht vier a vijf. Dus ik ging zeker niet racefietsen want daar is geen lol aan. Dus las ik nog een boek uit. En keek ik lekker een Netflix serie. Daarna schreef ik een blog en ging weer verder met lezen. Ik kwam eigenlijk nauwelijks mijn huisje uit. Het terras en bed zaten heerlijk.

Ontspannen

Opnieuw at ik eerlijk alleen op het terras en nam nog wat wijn en een kaasje. Er waren wel veel muggen. Dus een dutje af en toe om wat nachtrust in te halen was ook heerlijk. Jemig, zo ziet dus een leven zonder werk, huisgenoten en verplichtingen er uit… En ik zat opnieuw alleen aan een sloot.

Suppen

Na het eten pakte ik de sup en peddelde door het dichte kroos. Dat was bijna onmogelijk dus het zweet stond op mijn rug. Na veel zwoegen en peddelen was ik aan het einde van de sloot en ging ik een andere sloot in. Daar was helaas een heel bos dat over de sloot groeide, dus moest ik even op mijn knieën door de takken heen. En daarachter lag een prachtige lange rechte sloot. in de avondzon genoot ik van het peddelen, de vogels en de koeien.

Ik supte langs kassen en gewassen, schapen en zwanen. Wat is Zuid-Holland toch mooi! Een paar keer moest ik weer door zo’n stuk met veel kroos, echt even aanpoten. Een grote stier bekeek me argwanend en ik nam maar wat afstand. In gedachten kwam hij op mij af gerend met zijn scherpe horens naar voren gericht… Toen ik bijna aan het einde van de mooie rechte sloot was keerde ik om en ging dezelfde weg terug. Een rondje zat er niet in in dit strokenlandschap.

Gelukkig zijn

Terug bij mijn bootje spoelde ik al het kroos van de sup, en mezelf af en in de douche. Ik nam nog een kopje thee en genoot van de zonsondergang. Ik weet zeker dat ik nog heel vaak een natuurhuisje ga huren. Ik heb niet veel gesport, maar was wel heel erg rustig, gelukkig en in het nu. Opnieuw alleen aan een sloot.

14 April 202014 April 2020

Alleen en toch gelukkig, aan een sloot

Vorig jaar zat ik in augustus alleen in een Natuurhuisje, in Rietveld aan een sloot. Ik ging voor het eerst een paar dagen alleen weg. Nam de tijd voor verdriet over het verliezen van mijn vader, en nam de tijd voor mezelf. Zwemmen, schrijven, fotograferen, lezen. En mijn website opzetten, voor al die blogs en foto’s. Ik bruiste van de ideeën en schreef veel blogs. En ik was eenzaam, alleen en toch gelukkig. Dat kan dus samengaan.

En weer alleen aan een sloot

Nu zit ik weer alleen, aan een sloot. Een andere deze keer, want het huisje in Rietveld was niet beschikbaar. Daarom zit ik in Bodegraven, op een prachtige plek dichtbij de Oude Rijn. Deze keer niet om te schrijven, maar omdat ik moest studeren. Komende donderdag heb ik namelijk mijn Lean Agile Black Belt examen. Geen zwarte band judo, maar een mooie methode om je werk beter en handiger te doen, oorspronkelijk van Toyota uit Japan. Om hier goed voor te kunnen leren, huurde ik dit natuurhuis, De Fuut deze keer.

De paashaas bracht me wat chocolade-eitjes

Goed voor mezelf zorgen

En weer ben ik eenzaam, alleen en toch gelukkig. Wel wat gestresst voor het komende examen. Maar ik ben al door de stof heen en aan het herhalen. En ik geniet ook erg van de omgeving. Ik kook lekker voor mezelf, drie keer per dag gezond en zonder koolhydraten. Ik loop hard, wandel, en heb een mooi tochtje op de racefiets gemaakt. Af en toe kijk ik een serie en vooral veel uit het raam. Over de weilanden met koeien en zoveel vogels. Net als vorig jaar. Dit weekend had ik mijn Canon camera niet bij me, dus deze foto’s zijn gemaakt met mijn iPhone.

Wat ik zoal tegenkwam tijdens mijn hardlooprondje…

Alleen en eenzaam

Af en toe wilde ik naar huis. Ik mis mijn drie mannen best wel. Het is hier nooit stil, veel vogelgeluiden en nu is daar de gierende wind in en om het huisje bij gekomen. Ook is het dijkje druk met fietsers, wandelaars en skaters. Af en toe een tractor. Maar ik heb geen aanspraak. Mijn middelste zus belde gelukkig wel twee keer en ik Facetime af en toe met mijn mannen. De kinderen gaan dan vooral gekke bekken trekken, waar ik dan wel weer om kan lachen.

Studeren is iets anders dan werken

Toch is het goed dat ik weer alleen en toch gelukkig aan een sloot zit. Na een aantal weken thuis werken door de Coronacrisis, met de kinderen ook thuis, weet ik waarom. Thuis kan ik niet goed leren. Werken gaan nog wel. Ik email, bel en videobel me suf, met Circuit, Zoom, Google duo en Skype. Ik zorg voor veel thee en koffie en sluit me op in de studeerkamer. Maar studeren lukt dan weer niet zo goed. Want ik moet toch werken. Dus even mail lezen, dat ene schemaatje afmaken, nog even de voorbereiding doen voor die ene sessie van volgende week.

Ongelooflijk veel vogels, bijen, hazen en sloten

De afgelopen weken heb ik natuurlijk wel gestudeerd, steeds kleine stukjes. Ik was over de helft van de stof. Maar in een dag hier aan de sloot heb ik meer geleerd dan al die snippers bij elkaar. Morgen het proefexamen doen en dan nog even herhalen. Als ik klaar ben, kan ik weer werken. Want ik heb hier heel fijn kunnen studeren. Daarom had ik dit natuurhuisje geboekt, want waar huisjes aan sloten al niet goed voor zijn…

27 August 201928 August 2019

Alleen aan een sloot

Vier dagen zit ik aan een sloot. In een natuurhuisje op een eilandje tussen de kwekerijen bij Hazerswoude. Bij een brug werd ik opgehaald door de eigenaren. Zij wonen op het eilandje in het grote huis, ik huur het Tiny house in hun schuur. Met een fluisterbootje tuffen we naar het eilandje. Tussen de waterlelies en het riet komt het huisje in zicht.

Nog nooit was ik alleen op reis. Oké, toen ik 18 was, ging ik naar een gezin in Londen als au pair. Daarna naar een studentenhuis en toen samenwonen. Inmiddels woon ik met mijn gezin bestaande uit man, twee kinderen en een au pair. In de vakanties gaan we met z’n vieren of vijven op stap. Sportweekenden doe ik met een groep, zoals racefietsen. Soms ga ik een weekend weg met mijn lief.

Waarom ben ik nu alleen in dit natuurhuisje? Ik wilde rust en ruimte om creatief te kunnen zijn. De ideeën voor blogs, mijn website en fotografie borrelen regelmatig op. Ik neem soms tijd om te schrijven en fotograferen. Maar niet vaak genoeg om echt tot een verdieping te komen. Door mijn vele rollen zoals moeder, medewerker, vrijwilliger, lukt het me niet om wat langer tijd te nemen voor mijn creatieve hobby’s.

Dus nam ik een paar weken zomervakantie en boekte een natuurhuisje voor vier nachten. De eerste dag was mijn oudste zoon mee. Dat was natuurlijk fijn, samen zwemmen, varen, spelen. Maar mijn creativiteit was nul. Ik had er geen tijd en ruimte voor. Dus toen hij vertrok wou ik meteen aan de slag. Ik zat aan mijn sloot en het lukte niet. Ik was alleen, verdrietig en eenzaam. Geen ideale omstandigheden om te schrijven.

Dus nam ik tijd voor mezelf. Ik kookte een lekker maal, keek een serie en luisterde muziek. Ging laat naar bed en liet de creativiteit maar even zitten. De volgende ochtend om zes uur zag ik de zon opkomen. Ik genoot, met mijn camera in de hand, op de steiger van mijn sloot. De vogels trokken zich weinig van me aan en ik kon heerlijk plaatjes schieten. De kleuren waren zo magisch mooi. Aan de oostkant van de sloot oranje en aan de westkant lichtblauw. De hele dag lezen, fotograferen, schrijven, hardlopen. En ik genoot. Voelde me alleen, maar niet eenzaam.

Op mijn sloot voeren af en toe wat bootjes voorbij. Maar meestal was hij stil. De golven, de waterplanten en vogels waren er altijd. Ik kan er uren naar kijken. Heel dynamisch, mijn sloot. Hij is de weg naar huis, naar mijn fiets en de bewoonde wereld. Maar ook de buffer om dat alles op afstand te houden.

De derde dag om zes uur zag ik weer de zon opkomen. Deze keer genoot ik zonder camera en mijn schrijversader sprong open. Voor het ontbijt al twee blogs geschreven. Toen ik ging zwemmen, schrok ik. Meerdere dobbers versperden mijn weg. Vier roeiboten met vissers versperden mijn weg. De rust van mijn sloot werd ruw verstoord, door sigaretten, geklets en commentaar op mij. Ik besloot toch maar te gaan zwemmen. Nog een uur lang verstoorden de vissers mijn rust. Ik zette een muziekje op en besloot ze te negeren. In de zon op het terras begon ik weer te schrijven.

En toen was mijn sloot weer leeg. Voor mij alleen, en de vogels. Ik denk dat ik nog wel eens terug kom bij mijn sloot. Hij is zo lekker rustig. En daar word ik dan weer rustig van, en creatief.