Deze blog schreef ik vorig jaar en nu vond ik het tijd om hem te delen. Ik heb meer afstand tot de pijn van het afscheid van mijn vader en ben dus door de pijn heen. Maar lees eerst maar de blog.
Pijn, dat ontwijk ik graag. Voor spierpijn gebruik ik magnesiumolie en een massage. Voor hoofdpijn paracetamol. Buikpijn een kopje kruidenthee. Maar gemis doet ook pijn. Het is zo sterk, dat het bijna fysieke pijn lijkt. Een steek in mijn buik, tranen lopen over mijn wangen en ik krijg het benauwd. Ik wil dat het snel weggaat. Maar ja, gemis, dat is niet zomaar weg.
In mei overleed mijn vader. Hij was 83 jaar en zijn hart was versleten. Gelukkig hebben we uitgebreid afscheid kunnen nemen en was het een mooie afsluiting. En toch doet het zo’n pijn. Al zo’n dertig jaar dacht ik dat ik er op voorbereid was, na zijn eerste hartinfarct. Maar hoe bereid je je voor op de dood van je vader? En natuurlijk doet het pijn, ik mis hem nog elke dag. Soms wat meer, en dan huil ik. Of trek me terug met muziek. Daar kan ik goed op huilen. De muziek van de crematie, bijvoorbeeld.
In de drukte rond het afscheid, werk, kinderen, sport, huishouden en de zomervakantie liep ik mezelf voorbij. Niet dat ik hard liep, maar ik vergat dat deze pijn tijd kost. En energie. Ik slaap slecht, ben daardoor erg moe. Ik werk, loop hard, fiets op mijn race en nog zoveel meer. En zo lang ik door ga, lijkt het wel goed met me te gaan. Maar de onrust komt ’s nachts. Ik zie het aan mijn slaapritme en gebrek aan diepe slaap. Mijn Garmin horloge registreert dat mooi.
Soms slaap ik maar vier uur in een nacht. Uiteindelijk sta ik dan maar heel vroeg op en ga mijn ademhalingsoefeningen en core oefeningen doen. En dan maar foto’s uitzoeken. Iets wat te doen is in de stilte van het huis waarin iedereen slaapt. Ik zie op tegen de lange dag die volgt, met zo weinig slaap. Meestal drink ik wat extra koffie en red ik de werkdag nog wel. Maar tegen etenstijd gaat mijn lichtje uit. Geen honger en zodra ik op de bank lig ben ik in slaap. Ik mis op zo’n avond een koorrepetitie of hardlooptraining. Ga heel vroeg mijn bed in, om vervolgens weer heel vroeg wakker te worden.
Als ik eerlijk ben, voelt het als vluchten voor de pijn. Geen tijd nemen voor de verwerking van de pijn en het verlies. Dus koos ik voor een extra lange zomervakantie. Niet de hele tijd met het hele gezin, maar ook een paar dagen alleen weg. Al snel begon ik hele lijsten met activiteiten te bedenken die ik in die dagen zou gaan doen. Tot ik mezelf een halt toeriep. Ik ga toch niet voor niets even alleen weg. Ik wil rust. En dan ervaren wat ik nodig heb. Wat er gebeurt. Toen iedereen weg was en ik dat grote bed voor mij alleen zag, vloog het me aan. Ik wilde naar huis, of man en kinderen hierheen halen. Ik liep naar buiten. Stond op een steiger met een prachtig uitzicht. Is dit door de pijn heen gaan? Niet vluchten, niet oplossen. Maar voelen hoe moe en verdrietig ik ben. Het is oke. Ik mag verdrietig zijn. En als ik de pijn echt voel, bekijk, en even afwacht, neemt ie misschien af. Of heb ik er vrede mee dat ie er is. Ik vind op mijn IPad een mooie foto van mijn vader als leerling, voor een kaart van zijn geliefde Italië. Ik vertel hem hoe ik me voel. Ik sluit de avond af met een verdrietig gevoel.
Het gemis gaat natuurlijk nooit meer weg. Want mijn vader is weg. Maar de herinnering blijft. Gelukkig hebben we veel foto’s, van alle vakanties samen, en Kerst, Sinterklaas en verjaardagen. En samen met mijn zussen en moeder doen we er alles aan om hem niet te vergeten. Op hun trouwdag eten we samen, met Kerst en Sinterklaas zijn we samen en op zijn verjaardag strooien we zijn as uit over de zee.
Dat zijn dingen waar ik naar uitzie en tegelijk tegenop zie. Want dat haalt de pijn weer naar boven. Maar natuurlijk doe ik het wel, ook voor mijn moeder en zussen. Het is goed om dit samen als gezin te doen. En toch is het zo veel, zo overweldigend verdrietig. Ik hoop dat we ook nog herinneringen kunnen ophalen, met een glimlach. Of de slappe lach krijgen om zijn eigenaardigheden. Onze maffe familietradities. Mijn lieve eigen gezin is er ook bij. Dat geeft veel troost.
Ik ga nu door de pijn heen naar een moment dat ik hem kan accepteren en zijn plek kan geven. Dat hij me niet meer overvalt. En dat de fijne herinneringen blijven en het gemis draaglijk is.