Vier dagen zit ik aan een sloot. In een natuurhuisje op een eilandje tussen de kwekerijen bij Hazerswoude. Bij een brug werd ik opgehaald door de eigenaren. Zij wonen op het eilandje in het grote huis, ik huur het Tiny house in hun schuur. Met een fluisterbootje tuffen we naar het eilandje. Tussen de waterlelies en het riet komt het huisje in zicht.
Nog nooit was ik alleen op reis. Oké, toen ik 18 was, ging ik naar een gezin in Londen als au pair. Daarna naar een studentenhuis en toen samenwonen. Inmiddels woon ik met mijn gezin bestaande uit man, twee kinderen en een au pair. In de vakanties gaan we met z’n vieren of vijven op stap. Sportweekenden doe ik met een groep, zoals racefietsen. Soms ga ik een weekend weg met mijn lief.
Waarom ben ik nu alleen in dit natuurhuisje? Ik wilde rust en ruimte om creatief te kunnen zijn. De ideeën voor blogs, mijn website en fotografie borrelen regelmatig op. Ik neem soms tijd om te schrijven en fotograferen. Maar niet vaak genoeg om echt tot een verdieping te komen. Door mijn vele rollen zoals moeder, medewerker, vrijwilliger, lukt het me niet om wat langer tijd te nemen voor mijn creatieve hobby’s.
Dus nam ik een paar weken zomervakantie en boekte een natuurhuisje voor vier nachten. De eerste dag was mijn oudste zoon mee. Dat was natuurlijk fijn, samen zwemmen, varen, spelen. Maar mijn creativiteit was nul. Ik had er geen tijd en ruimte voor. Dus toen hij vertrok wou ik meteen aan de slag. Ik zat aan mijn sloot en het lukte niet. Ik was alleen, verdrietig en eenzaam. Geen ideale omstandigheden om te schrijven.
Dus nam ik tijd voor mezelf. Ik kookte een lekker maal, keek een serie en luisterde muziek. Ging laat naar bed en liet de creativiteit maar even zitten. De volgende ochtend om zes uur zag ik de zon opkomen. Ik genoot, met mijn camera in de hand, op de steiger van mijn sloot. De vogels trokken zich weinig van me aan en ik kon heerlijk plaatjes schieten. De kleuren waren zo magisch mooi. Aan de oostkant van de sloot oranje en aan de westkant lichtblauw. De hele dag lezen, fotograferen, schrijven, hardlopen. En ik genoot. Voelde me alleen, maar niet eenzaam.
Op mijn sloot voeren af en toe wat bootjes voorbij. Maar meestal was hij stil. De golven, de waterplanten en vogels waren er altijd. Ik kan er uren naar kijken. Heel dynamisch, mijn sloot. Hij is de weg naar huis, naar mijn fiets en de bewoonde wereld. Maar ook de buffer om dat alles op afstand te houden.
De derde dag om zes uur zag ik weer de zon opkomen. Deze keer genoot ik zonder camera en mijn schrijversader sprong open. Voor het ontbijt al twee blogs geschreven. Toen ik ging zwemmen, schrok ik. Meerdere dobbers versperden mijn weg. Vier roeiboten met vissers versperden mijn weg. De rust van mijn sloot werd ruw verstoord, door sigaretten, geklets en commentaar op mij. Ik besloot toch maar te gaan zwemmen. Nog een uur lang verstoorden de vissers mijn rust. Ik zette een muziekje op en besloot ze te negeren. In de zon op het terras begon ik weer te schrijven.
En toen was mijn sloot weer leeg. Voor mij alleen, en de vogels. Ik denk dat ik nog wel eens terug kom bij mijn sloot. Hij is zo lekker rustig. En daar word ik dan weer rustig van, en creatief.
