De vorige blogs schreef ik over hoe ik de overgang beleef en wat voor fysieke klachten ik heb. Dat is helaas niet het enige. Zoals veel vrouwen heb ik ook last van concentratieproblemen, brainfog, angstaanvallen, onzekerheid, stemmingswisselingen en woede aanvallen. Ook heb ik veel migraine, wat zowel fysiek als psychisch pittig is. Soms voel ik me een puber. Terwijl ik me niet eens kan herinneren of ik daar last van had als puber. De overgang, ik herken mezelf niet meer.
Vooral op mijn werk merk ik dat ik veel vergeet, niet altijd scherp ben en echt veel meer moeite moet doen om normaal te functioneren. Ik vergeet mijn afspraken niet, omdat ik regelmatig in mijn agenda kijk. Maar welke acties moest ik ook alweer uitvoeren? En wat moest ik voorbereiden? Had ik die ene mail nou al beantwoord?
En met bijna elke week een migraine aanval, moet ik heel vaak rustig aan doen. Geen gekke dingen, aan mijn dieet houden, op tijd naar bed en snel medicijnen nemen als er een aanval aan komt. Werken lukt meestal nog wel, maar eenmaal thuis en na het eten stort ik in. Heel vroeg naar bed en veel rusten. Zo mis ik regelmatig een koor repetitie, feestje of etentje. De overgang, ik herken mezelf niet meer.
Maar ook buiten het werk merk ik dat ik niet mezelf ben. Ik kan niet meer op namen of woorden komen. Ik vergeet de clou van een film of boek. Soms begin ik zelfs een boek te lezen, dat ik al eerder had gelezen. Ook de krant lezen is een uitdaging. Een tijdschrift gaat nog wel, maar de langere artikelen zijn pittig. En ik hou zo van lezen… De overgang, ik herken mezelf niet meer.
Een tijdje geleden merkte ik dat ik ook vaker bang ben. Bijvoorbeeld tijdens een weekendje op de boot van mijn zus. We zouden in het vooronder van de boot slapen. Maar zodra mijn zus het deurtje dicht deed, met een schuifje sla slot, en alles donker werd begon het… hartslag en ademhaling omhoog, paniek in mijn lijf en pijn in mijn buik. Ik moest er uit! Met ademoefeningen kreeg ik mezelf niet rustig en dus ben ik in het ruim op de bank gaan slapen.
Zoals bij meer overgangsklachten en psychische problemen, is hier over praten behoorlijk taboe. Sommige mensen zeggen letterlijk dat het wel mee zal vallen, dat ik me niet zo moet aanstellen. Het gaat vast snel weer over. Wat ze misschien niet weten is dat dit wel jaren kan aanhouden. Bij sommige vrouwen wel 10 jaar. Ik praat er dus wel over en deel het in mijn blogs.
Vorig jaar ben ik gestart met bioidentieke hormonen, ook wel bio-HST genoemd. Omdat ik daardoor beter slaap, zijn veel klachten afgenomen. Er komen dan weer andere terug, maar dat heb ik er graag voor over. Als ik weer beter slaap, minder pijn heb en minder migraine, kan ik weer normaal werken en leven. Natuurlijk is niet alles over, maar wel een stuk minder. Langzaam voel ik me weer mezelf worden. Wat ouder, maar wel weer scherper en uitgerust!